Όταν, πριν από έναν χρόνο περίπου, η πανδημία Covid-19 “προέλαυνε” ταχύτατα στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η ελληνική κυβέρνηση πιστώθηκε μιας ευρείας αποδοχής της κοινής γνώμης για τις αξιοσημείωτες θετικές επιδόσεις της χώρας στο υγειονομικό πεδίο. Το γεγονός κεφαλαιοποιήθηκε για ένα καθόλου αμελητέο διάστημα, σε μετρούμενο πολιτικό χρόνο, ενώ η ανάλωσή του εν συνεχεία συγχρονίστηκε με την “επιμονή” της πανδημίας να επανέρχεται με διαδοχικά κύματα έξαρσης.
Ήδη από τον Οκτώβριο - Νοέμβριο και το δεύτερο κύμα περνάμε σταδιακά σε μιαν άλλη, επί τα χείρω, εικόνα των ερωτώμενων σχετικά με τους χειρισμούς της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Μια εικόνα που, για να είμαστε ειλικρινείς, κοιτώντας τα τελευταία δεδομένα που μας δίνει η παρούσα έρευνα, παίρνει πιο σχηματισμένη μορφή και νέες προεκτάσεις στο τρίτο κύμα πια της πανδημίας που αυτή τη στιγμή διανύουμε.
Όπως φαίνεται και από τη λίστα των σημαντικότερων ζητημάτων που απασχολούν την πλειονότητα των πολιτών, ο παράγοντας οικονομία / εργασιακά υποσκελίζει όλο κι επιτακτικότερα την υπόλοιπη θεματολογία (η οικονομική ανάπτυξη και η ανεργία τείνουν να “πιάσουν” την πανδημία Covid-19, οι χαμηλοί μισθοί - συνθήκες εργασίας, η κοινωνική πολιτική, το δημόσιο χρέος / έλλειμμα αποκτούν πρόσθετη δυναμική).
Σε αυτό το πλαίσιο, η αξιολόγηση για την επάρκεια και την αποτελεσματικότητα των μέτρων στήριξης εργαζομένων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων συνιστά έναν ιδιότυπο καταπέλτη διαμαρτυρίας στις αντίστοιχες κυβερνητικές πολιτικές επιλογές (η συντριπτική διαφορά του Όχι 62% έναντι του Ναι 30% αντανακλά με τον τρόπο της πάνω σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, στις διάφορες ομάδες εισοδήματος κι επαγγελματικής κατηγορίας, ενώ διχάζει πλήρως ακόμη και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας: 45% Ναι, 44% Όχι).
Διαμορφώνεται, επομένως, μια ατμόσφαιρα πιο “ηλεκτρισμένη”, θα λέγαμε, αυξανόμενης δυσφορίας απέναντι στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Αυτό αποτυπώνεται και γίνεται αρκετά σαφές όταν κοιτάξουμε τα δύο γενικά πολιτικά ερωτήματα που τίθενται στην έρευνα. Εδώ παρατηρούμε τόσο ένα άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ αρνητικών και θετικών κρίσεων για το κυβερνητικό έργο όσο και μια σημαντική ενίσχυση του ποσοστού όσων κρίνουν ότι η χώρα βαδίζει σε λανθασμένη κατεύθυνση. Ως εκ τούτου, τη στιγμή που η ικανοποίηση από το έργο της κυβέρνησης μειώνεται κάτω από την εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας το 2019, η ψαλίδα προς τη λανθασμένη κατεύθυνση ανοίγει στις δέκα μονάδες. Να μην λησμονούμε, βέβαια, ότι στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, και στις νεότερες ηλικίες επίσης, η επικράτηση του αρνητικού κλίματος για τις κυβερνητικές επιλογές εμφανίζεται ακόμα πιο έντονα.
* Ο Πασχάλης Τεμεκενίδης είναι διευθυντής ερευνών Palmos Analysis. Ο Κυριάκος Κατσαρός είναι επιστημονικός συνεργάτης Palmos Analysis