Χάσαμε τον ακριβό μας φίλο Νίκο Μπελογιάννη
Έφυγε κι ο Μπέλος μας. Ο αγαπητός, με το σκανταλιάρικο μυαλό και τα γελαστά μάτια και το απίθανο χιούμορ, φίλος μας. Ο συνεσταλμένος, πεισματάρης, τολμηρός και κρυπτοτρυφερός φίλος μας. Ο συμμαθητής μας στο Βαρβάκειο, ο συμφοιτητής μας στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, ο σύντροφος στον αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στον Ρήγα, τον Θούριο και το ΚΚΕ εσωτερικού, ο ξεχωριστός φίλος μας. Ο χαρισματικός και ο άτυχος. Ο άνθρωπος με τις απίθανες και εις βάθος και μεγάλη λεπτομέρεια γνώσεις σε μια μεγάλη βεντάλια θεμάτων (επιστημονικών, πρακτικών, κοινωνικο-οικονομικών, ιστορικών, γλωσσικών κ.α.),, ο πολύγλωσσος, ο «γιός του Μπελογιάννη» που ήταν όμως ένα παιδί με κλασική παιδεία και αστική κουλτούρα, επιστημονική περιέργεια και ερευνητική και επαγγελματική ικανότητα και ταυτόχρονα αντισυμβατικός – ακριβώς όπως τον μεγάλωσε η Διδώ. Ακριβώς όπως συμπορεύτηκε αργότερα στη συμβίωσή του με την μάνα του την Έλλη.
Ο Μπέλος ήταν ο ακριβός μας φίλος, γιατί ήταν ξεχωριστός. Και γιατί αντιμετώπιζε όλες τις κακοτυχίες που του έτυχαν με ανοιχτή καρδιά, χωρίς μιζέρια, με χιούμορ, με μια ψυχική γενναιοδωρία . Δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια αναποδιά που να μην του έτυχε – θάνατοι στον στενό του περίγυρο από τα γεννοφάσκια του, όλοι οι άνθρωποι που έγιναν το άλλο του μισό έφευγαν πρόωρα απ΄τη ζωή, ο ίδιος από νέος με μεγάλες δοκιμασίες υγείας, οικονομικά στενά, προσήλωση σε έναν λιτό τρόπο ζωής. Κι αυτά που λάτρεψε – τα ταξείδια και την πρωτοπόρα επιστημονική δουλειά του στο Κέντροστη συντήρηση των αρχαίων μνημείων σε όλη την Ελλάδα – τα στερήθηκε σχετικά σύντομα λόγω της εύθραυστης υγείας του.
Χάσαμε τον Μπέλο, έφυγε οδυνηρά και μοναχικά. Όπως ακριβώς ήρθε.
Γιάννης Καλογήρου
Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν είναι πια μαζί μας
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο φίλος, ο συμφοιτητής, ο επιστήμονας, ο σύντροφος στον αντιδικτατορικό αγώνα, στο Ρήγα και στο ΚΚΕεσ., ο γιός του Νίκου και της 'Ελλης δεν θα είναι πια μαζί μας.
Βρεθήκαμε με το Νίκο για πρώτη φορά το 1969 συμφοιτητές στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Στην αρχή τον αντιμετωπίσαμε με δέος για το όνομα που έφερνε, γρήγορα όμως μας κέρδισε με τη δικιά του προσωπικότητα και τη σεμνότητα του, με τις επιδόσεις του, με την αναγνώριση του στη συνέχεια στο χώρο των μηχανικών, των φορέων της ανανεωτικής αριστεράς και στο επιστημονικό πεδίο με τη διεθνούς επιπέδου εξειδίκευση του ως στέλεχος στο Υπουργείο Πολιτισμού στις τεχνικές και τα υλικά συντήρησης των αρχαίων μνημείων. Και τα τελευταία 18 χρόνια συγγραφέας και αρθρογράφος ο ίδιος, διαχειρίστηκε την τεράστια πνευματική κληρονομιά και τις εκδόσεις των υπόλοιπων βιβλίων του Νίκου Μπελογιάννη-πατέρα, της Έλλης Παππά και της θείας του Διδώς Σωτηρίου που τον μεγάλωσε, με τον πατέρα του εκτελεσμένο και τη μητέρα του στη φυλακή. Η απώλεια του Νίκου, μας συγκλονίζει.
Νίκος Διακουλάκης
*Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά στους λογαριασμούς των συντακτών τους στο facebook