Οι C. for Circus, μετά την επιτυχία του «Και το εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον», γιορτάζουν τα δέκα χρόνια από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα («Κάτι διαφορετικό», 2013) και σας καλούν σε μια ξέφρενη γιορτή ζωής και διαφορετικότητας με την παράσταση «Κάτι διαφορετικό 2», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τζένη Καρέζη από την Παρασκευή 10 Μαΐου 2024 και για λίγες παραστάσεις. Μια παράσταση που σηματοδοτεί την επιστροφή στο σουρεαλιστικό τσίρκο της νεανικής ορμής και αθωότητας, την εμπιστοσύνη στην πολυφωνία της ζωής, την αποδόμηση της κοινωνικής πραγματικότητας και τη συνεχόμενη αλλαγή.
Με ένα αυτοσχέδιο σατιρικό βαριετέ, σε πρωτότυπο κείμενο και μουσική, οι C. for Circus χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο χωράνε τα πάντα. Εμείς, ανάμεσα στις τελευταίες πρόβες τους και λίγο πριν από την πρεμιέρα, συνομιλήσαμε με τους C. for Circus για την παράσταση, την ομάδα και όλα αυτά τα χρόνια που είναι μαζί. Οι ομάδες που αντέχουν στον χρόνο είναι λίγες. Και οι C. for Circus αντέχουν και γιορτάζουν.
Παναγιώτης Γαβρέλας, ηθοποιός-σκηνοθέτης
Η ιστορία της ομάδας είναι μια ευχάριστη αφήγηση
Δέκα χρόνια στην Αθήνα μπορώ πολύ συνοπτικά να πω για την ομάδα ότι το «Κάτι διαφορετικό 1» ήταν η πρώτη σπίθα, το «Δαχτυλίδι της μάνας» η παράσταση που άνοιξε τον κύκλο μας αρκετά, οι «Μεταμορφώσεις» στο Φεστιβάλ Αθηνών η σφραγίδα ότι κάτι κάνουμε σωστά και το «Και το εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον» άλλη μια δουλειά που άνοιξε ακόμα περισσότερο τον κύκλο μας και βραβεύτηκε δις. Μολονότι όντως η ιστορία της ομάδας μας είναι μια πολύ ευχάριστη αφήγηση, εμένα μου φαίνεται πιο σημαντικό να πω για τους ανθρώπους που την απαρτίζουν και τα δέκα χρόνια τους στην Αθήνα. Το πόσο περήφανος είμαι να τους βλέπω να βραβεύονται, να ανακαλύπτουν άλλα χαρίσματά τους, να βελτιώνονται σε πράγματα που είχαν δυσκολία παλιότερα, να προχωρούν τη ζωή τους και να χαίρονται τη ζωή. Να βλέπεις τη σχέση σας με κάποιους να περνάει κρίση και να απομακρύνεστε, αλλά να ξέρεις ότι θα είναι εκεί σε κάθε περίπτωση και θα έρθει η στιγμή που θα ξαναβρεθείτε δίπλα δίπλα χωρίς αυτόν τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Είναι σπουδαίο να έχεις μια τέτοια οικογένεια. Είναι ένα υπερατού. Γιατί εκεί που παραδίδεσαι και λες «Δεν το ’χω», έρχονται αυτοί και σου λένε «Πού πας; Εγώ είμαι εδώ. Πάμε».
Βαλέρια Δημητριάδου, ηθοποιός
Μπορούμε και μόνοι μας
Οταν ξεκινήσαμε ως ομάδα στη Θεσσαλονίκη, κάναμε πρόβες -συχνά μέχρι το ξημέρωμα- στο υπόγειο ενός μπαρ. Είχαμε αδιανόητα μεγάλη λαχτάρα και όρεξη για θέατρο. Νιώθαμε λες και μας είχε αποκαλυφθεί κάποιο τρομερό μυστικό που μόνο σε λίγους και εκλεκτούς αποκαλύπτεται. Τώρα, όποτε σκέφτομαι εκείνες τις μέρες, χαμογελάω γλυκόπικρα, όπως όταν σκέφτομαι στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια. Από τα δεκαέξι χρόνια της συμπόρευσής μας, τα τελευταία δέκα είναι ξεκάθαρα αυτά της ενηλικίωσης. Τα πρώτα χρόνια είχαμε σκηνοθέτη και δεν ξέρω καν αν φανταζόταν κάποιος από μας έμπρακτα τον εαυτό του σ’ αυτό το επάγγελμα. Το «Κάτι διαφορετικό» λοιπόν (2013-2014) σηματοδοτεί τη χρονική αυτή στιγμή που καταλάβαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας. Ότι μπορούμε και θέλουμε. Από τότε παίξαμε άλλες οκτώ παραστάσεις και μπορώ να μιλάω για την καθεμία ξεχωριστά για πολλή ώρα, καθώς πρόκειται για οκτώ πολύ διαφορετικές μεταξύ τους παραστάσεις και διαδικασίες προβών - λογικό βέβαια, αφού σκηνοθετούσε πάντα κάποιος άλλος εξ ημών. Σε κάθε περίπτωση όμως, παρά τις διαφορές τους, εμείς αργά ή γρήγορα καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι ακόμα θέλουμε. Και όσο θέλουμε, μάλλον και θα μπορούμε.
Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, ηθοποιός
Προσπαθώντας για μια καλύτερη συνύπαρξη
Αν και μέλος της ομάδας από τα γεννοφάσκια της στη Θεσσαλονίκη, λόγω συνθηκών διατήρησα μια σχέση on/off με τη θεατρική της πορεία. Συναισθηματικά όμως δεν απομακρύνθηκα ποτέ από τη δεύτερή μου οικογένεια, αν και μετακόμισε σταδιακά στην Αθήνα ενώ εγώ παρέμεινα στη Θεσσαλονίκη. Βλέποντας την ομάδα απέξω για πολλά χρόνια, θαυμάζω και συγκινούμαι με την εξέλιξη και τα στάδια που έχει περάσει. Σαν ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει και μαζί του όλα της τα μέλη γίνονται πιο ώριμα, συναισθηματικά και επαγγελματικά, προσπαθώντας για μια καλύτερη συνύπαρξη. Με αναπόφευκτες τριβές μεν, μα πάντα με αγάπη και φροντίδα για την εκάστοτε δουλειά και κυρίως για τις μεταξύ μας σχέσεις. Έχοντας την τύχη να συμμετέχω στο πρώτο «Κάτι διαφορετικό», που ήταν η αγαπημένη μου θεατρική εμπειρία, μόλις έγινε το κάλεσμα για το «Κάτι διαφορετικό 2» ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην είμαι μέρος του. Νιώθω εξαιρετικά ευγνώμων γι’ αυτό που ζούμε, που δημιουργούμε έναν κόσμο από το μηδέν, παρά τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται, και ειλικρινά περνάω τόσο καλά, που δεν θέλω να τελειώσει!
Ειρήνη Μακρή, ηθοποιός
Συνεχής διαδικασία πειραματισμού, έκφρασης και συνύπαρξης
Το «Κάτι διαφορετικό» ήταν η πρώτη παράσταση της ομάδας στην Αθήνα και ο καλύτερος τρόπος να συστηθούμε στο αθηναϊκό κοινό. Δημιούργησε, νομίζω, φανατικούς υποστηρικτές και με έναν τρόπο άνοιξε τον δρόμο για τις επόμενες δουλειές μας. Ήταν επίσης η πρώτη δουλειά με ομαδική σκηνοθεσία, μια επιλογή που στηρίξαμε και τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα - μια πολύ δημιουργική, πολιτική και αναπόφευκτα χρονοβόρα διαδικασία. Σταδιακά αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με κυκλική σκηνοθεσία και γενικότερα με την εναλλαγή ρόλων στις δημιουργικές θέσεις.
Η Αθήνα είναι ένας φιλόξενος τόπος για το θέατρο, μολονότι λειτουργεί κατεξοχήν με όρους θεάματος. Οι παραστάσεις είναι πάρα πολλές και μια μικρή μη χρηματοδοτούμενη παράσταση δύσκολα επιβιώνει, επομένως έπρεπε αναγκαστικά να περάσουμε από το στάδιο κατά το οποίο χρηματοδοτούσαμε οι ίδιοι τις παραστάσεις μας. Με δουλειά και τύχη φτάσαμε πλέον να επιχορηγούμαστε ανά διαστήματα από το κράτος και να μπορούμε να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο στην καλλιτεχνική έρευνα. Κι αυτό είναι ευτυχές το λιγότερο! Η συνεχής διαδικασία πειραματισμού, καλλιτεχνικής έκφρασης και τρόπου συνύπαρξης τροφοδοτεί και ανανεώνει συνεχώς τον «ζωντανό οργανισμό» C. for Circus. Αυτή η δεκαετία στην Αθήνα συνεπώς αποτέλεσε μια πορεία ενηλικίωσης τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά.
Νικόλας Παπαδομιχελάκης, ηθοποιός
Στην πρόβα ζούμε διαρκώς στιγμές οικογένειας
Το πρώτο «Κάτι διαφορετικό» ήταν η παράσταση που με έκανε να πω «Αυτό το θέατρο θέλω να κάνω. Θέλω να παίζω με τους φίλους μου». Γι’ αυτό παρακαλούσα δύο ολόκληρα χρόνια τα παιδιά να με δεχτούν, έστω και μόνο ως ηθοποιό, στην ομάδα. Μέχρι που κάναμε μαζί το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» και συνειδητοποίησα ότι το να κάνεις θέατρο με φίλους είναι ό,τι πιο δύσκολο. Είμαι στην ομάδα οκτώ χρόνια, δουλεύουμε τώρα πάνω στο όγδοο έργο. Έχουμε ενηλικιωθεί μαζί. Στην πρόβα ζούμε διαρκώς στιγμές οικογένειας. Ο καθένας έχει τον ρόλο του - στην καλύτερη και στη χειρότερη εκδοχή του. Μπορεί να γελάσεις μέχρι δακρύων με τον φίλο σου, τη φίλη σου, μπορεί όμως και να κλάψεις, να θυμώσεις στ’ αλήθεια από ένα απλό επικριτικό σχόλιο. Μπορεί να διαφωνείς άνευ υποχώρησης, επειδή έχεις αυτή την οικειότητα, καταλήγοντας σε αδιέξοδο. Μπορεί να βλέπεις τον αγαπημένο σου άνθρωπο κάθε μέρα μέχρι να σταματήσεις να θέλεις να τον βλέπεις. Κι όμως, είναι η ίδια συνθήκη που προσφέρει μεγάλη ασφάλεια για γενναίες δοκιμές από τις οποίες προκύπτουν διαμάντια. Το «Κάτι διαφορετικό» ήταν και θα είναι μια τέτοια συνθήκη. Και η νέα παράσταση είναι η εκπλήρωση μιας ευχής που έκανα πριν από δέκα χρόνια.
Παύλος Παυλίδης, ηθοποιός
Μια ομάδα που λειτουργεί σαν κολεκτίβα
Ηρθαμε παιδιά και τώρα κάποιοι έχουν παιδιά… Έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Με συγκατοικήσεις, ξενύχτια, ατελείωτες πρόβες, τρελή δημιουργικότητα, αλληλοϋποστήριξη, αφραγκίες, μεγάλη χαρά για τις επιτυχίες του άλλου, πολύ ρομαντικά συναισθήματα. Και φυσικά τεράστιοι τσακωμοί, αδιανόητη κούραση, προγράμματα που δεν συμπίπτουν... Οικογένεια κανονική. Από παραστάσεις με μηδενικό μπάτζετ μέχρι το Φεστιβάλ Αθηνών, το Εθνικό Θέατρο, συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο. Για μένα οι C. for Circus είναι μια ομάδα που λειτουργεί σαν κολεκτίβα σε μια χώρα και σε μια τέχνη που δεν υπάρχουν χώρος και χρόνος για τις ιδιομορφίες που αυτό κουβαλάει. Δεν έχει πρωταγωνιστές. Δεν πιστεύει σε πρωταγωνιστές. Είναι μια ομάδα που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και κουβαλάει τους ρυθμούς και τον τρόπο της Θεσσαλονίκης στην τρελή και απρόσωπη Αθήνα. Πιστεύω ότι οι C. for Circus στην πραγματικότητα δεν ταιριάζουν στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι που ζουν εδώ έχουν ανάγκη ομάδες σαν τους C. for Circus, που με τις παραστάσεις τους τους δείχνουν ότι υπάρχει και μια άλλη ζωή, λίγο διαφορετική.
Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ηθοποιός
Χωρίς περιορισμούς και εκπτώσεις στο όνειρο
Δεκαέξι χρόνια για την ακρίβεια ως ομάδα, με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη, αλλά δέκα στην Αθήνα. Ας το πάρουμε λίγο πιο προσωπικά. 2013, που ξεκινάει να δημιουργείται το «Κάτι διαφορετικό 1», και ήδη οι μισοί της ομάδας έχουν κατέβει Αθήνα για να σπουδάσουν σε δραματικές σχολές. Η παράσταση αυτή ήταν η ευκαιρία να επιχειρήσουμε στην Αθήνα και προσωπικά για μένα η αφορμή να αρχίσω να αφήνω πίσω τη Θεσσαλονίκη και να φτάνω σιγά σιγά στην Αθήνα να βρω την οικογένειά μου, τους υπόλοιπους τσιρκίτες.
Ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε προσωπική επαγγελματική εξέλιξη, η ύπαρξη της ομάδας είναι ένας σταθμός. Στο αβέβαιο επαγγελματικό τοπίο της Αθήνας η ομάδα μοιάζει να είναι μια όαση. Οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις επιλέξει να συνδιαλέγεσαι προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Στην Αθήνα αφήνουμε το στίγμα μας γιατί ποτέ δεν επιλέξαμε να κάνουμε κάτι mainstream, κάτι που θα αρέσει, αλλά κάτι που πραγματικά μας εκφράζει και έρχεται σε επαφή με την ανάγκη μας. Χωρίς περιορισμούς και εκπτώσεις στο όνειρο. Ένα όνειρο που συνεχίζουμε να το κρατάμε ζωντανό γιατί έτσι γουστάρουμε, βρε αδελφέ. Στα επόμενα δέκα! Που έρχονται απαιτητικά μπροστά μας και μας κλείνουν το μάτι.
