Η συναυλία που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 20 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στο Μέγαρο Μουσικής (αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη) ομολογουμένως δεν απευθύνεται στην πλειοψηφία του κοινού. Όσοι/ες όμως ενδιαφέρονται για τις αληθινά προοδευτικές (πείτε τις και πρωτοποριακές ή avant garde) τάσεις και κυρίως για τις «άλλες» διαστάσεις της μουσικής δεν πρέπει να τη χάσουν! H Diamanda Galas δεν μας επισκέπτεται συχνά, έχουν περάσει πολλά χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψη της και σίγουρα θα μεσολαβήσουν αρκετά μέχρι την επόμενη. Ποια είναι όμως η Diamanda Galas;
Ελληνοαμερικανίδα
Η Αδαμαντία Γκαλά γεννήθηκε από Μικρασιάτη πατέρα και Μανιάτισσα μητέρα στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια το 1955. Τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε από τον πατέρα της μαζί με τον οποίο επίσης άρχισε να τραγουδάει ελληνικά αλλά και αραβικά τραγούδια. Έκανε όμως και πολύ σοβαρές κλασικές μουσικές σπουδές στο τραγούδι αλλά και στο πιάνο και συμμετείχε τόσο σε κλασικές όσο και σε σύγχρονες όπερες (είναι προικισμένη με μια φωνή σοπράνο σπάνιων πραγματικά δυνατοτήτων), ενώ παράλληλα συνέπραττε ως ερμηνεύτρια σε αρκετά jazz projects.
«The Litanies Of Satan»
Όλα αυτά όμως μέχρι το 1982, όταν με την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ, του περιώνυμου (ή και κυριολεκτικά διαβόητου...) «The litanies of Satan», άρχισε να επικεντρώνεται στη δημιουργία της δικής της μουσικής. Αυτή αποτελείται από άφθονα στοιχεία blues, gospel, jazz και κλασικής μουσικής, φιλτραρισμένα όμως μέσα από μια αταλάντευτα και λίαν ιδιοσυγκρασιακά προσωπική αισθητική. Περισσότερο ακόμα και από το παίξιμό της στο πιάνο, το κυριότερο όργανό της ήταν και παραμένει πάντα η φωνή της, με την οποία δεν σταματά ποτέ να εξερευνά νέες τεχνικές αλλά και να την ωθεί κάθε φορά μακρύτερα από τα ώς τότε όρια της. Στις ζωντανές εμφανίσεις της όμως δεν έπαψε ποτέ να συμπεριλαμβάνει και τραγούδια ή αποσπάσματα από έργα άλλων, τα οποία εντάσσονται στο κατά περίσταση concept τους.
Ακτιβίστρια κατά του AIDS
Ήταν από τους πρώτους στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού στην Αμερική που ενεργοποιήθηκαν για το ζήτημα του AIDS και μετατράπηκε σε μία από τις πιο ένθερμες ακτιβίστριες του αγώνα εναντίον του, ακόμα περισσότερο μάλιστα όταν ο θεατρικός συγγραφέας αδελφός της προσβλήθηκε από την ασθένεια. Οι τρεις πρώτοι δίσκοι της μάλιστα συναποτελούσαν μια τριλογία που το θέμα της ήταν ακριβώς αυτό, ενώ λίγο πριν από την ολοκλήρωση της ο αδελφός της πέθανε, γεγονός που εξακολουθεί να σημαδεύει και τη μετέπειτα δημιουργία της. Στα τέλη της δεκαετίας του’80 μετοίκισε στη Νέα Υόρκη και αμέσως φυσικά έγινε ενεργό μέλος της φημισμένης avant garde σκηνής της, ενώ εδώ και λίγα χρόνια μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα σε αυτή και την Ευρώπη. Οι μάλλον λίγοι δίσκοι που κυκλοφόρησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 προκάλεσαν τρομερή αίσθηση, τόσο μέχρι τότε όμως όσο και πολύ περισσότερο στη συνέχεια είναι οι παραστάσεις της που γνωρίζουν αποθεωτικές κριτικές, των οποίων βέβαια προηγείται η... κατάπληξη! Το έργο της περισσότερο ακροβατεί παρά ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο ανθρώπινο και το υπερβατικό, τη ζωή και τον θάνατο, το θείο και το βλάσφημο.
Η Diamanda Galas δηλώνει υπερήφανη για την ελληνική καταγωγή της όχι για οποιονδήποτε εθνικιστικό λόγο, αλλά μόνο για τον πολιτισμό της χώρας μας και κυρίως για το ότι εδώ γεννήθηκε η τραγωδία, το είδος της ανθρώπινης έκφρασης που την εκφράζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και την έχει επηρεάσει όσο κανένα. Όχι απλά ασυμβίβαστη όσο ποτέ, αλλά στην κυριολεξία... αμετανόητη, αν και τον Αύγουστο θα γίνει εξήντα δύο πλέον ετών, τα τελευταία χρόνια διάγει μια περίοδο πολύ έντονης δραστηριότητας. Επανήλθε δισκογραφικά και μάλιστα εις διπλούν, με νέο υλικό αλλά και με ένα άλμπουμ που είναι η ηχογράφηση μιας περσινής συναυλίας της σε εκκλησία του Χάρλεμ.
"Τραγούδια θανάτου"
Σε ένα διάλειμμα λοιπόν της θεατρικής παράστασης διαρκείας στο Ινστιτούτο Grokowski στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, η οποία κυρίως την απασχολεί αυτό τον καιρό, μας επισκέπτεται για να ερμηνεύσει «τραγούδια θανάτου», όπως τα αποκαλεί η ίδια. Δικά της και άλλων, ανάμεσα στα τελευταία και των Jacques Brel και Albert Ayler αλλά και μελοποιήσεις ποιημάτων των Τσέζαρε Παβέζε και Φέρντιναντ Φρέιλιγκραθ, τραγούδια που, με το να αναμετρώνται με τον θάνατο ή διεκδικούν τη ζωή και επιβεβαιώνουν τη δύναμή της.
