Ο καθένας μας αναζητεί συνομιλητές για να οικοδομήσουμε μια μεγάλη Αριστερά στην Ιταλία, αλλά η περίπτωση του Ντ’ Αλέμα δεν μου φαίνεται η κατάλληλη, γιατί ολοκλήρωσε τον καιρό της. Χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στην κοινωνία για να βρούμε νέες ηγετικές ομάδες. Πολλοί αναφέρονται στον μύθο της ενότητας της Αριστεράς, αλλά αυτή δεν μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση μιας κοινής αντίληψης για την κυβέρνηση, γιατί, εάν καθίσουμε σε ένα τραπέζι, θα δούμε ότι δεν έχουν μια κοινή αντίληψη για το μέλλον της χώρας.
Δεν μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε αυτή την ενότητα ως «πολιτική τάξη», αλλά αναζητώντας το πώς θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε τον διάλογο με την κοινωνία, που δεν εκπροσωπείται, όπως είδαμε με το δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου. Πολλοί νέοι και άλλοι πολίτες που δεν είχαν ψηφίσει στις περιφερειακές και άλλες εκλογές μπροστά στην ξεκάθαρη εναλλακτική επιλογή το δημοψηφίσματος πήγαν να ψηφίσουν γιατί δεν σταμάτησαν να ελπίζουν για το μέλλον τους.
Δεν εμπιστεύονται πλέον τα κόμματα και την εντολή εκπροσώπησης. Η πολιτική έχει λοιπόν ευθύνη να τους ακούσει με ταπεινότητα αποφεύγοντας να κάνει τον... καθοδηγητή τους. Αντίθετα πρέπει να τους βοηθήσει να επιστρέψουν στο επίκεντρο της πολιτικής. Η χώρα το έχει ανάγκη γιατί η πολιτική περιορίζεται στα στεγανά της Ρώμης. Φθάνουν πια οι ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις και οι ατελείωτες αναζητήσεις του ενός ή άλλου ηγέτη. Πρέπει να μπούμε στη διάθεση της κοινωνίας.
Με το δημοψήφισμα ο κόσμος απέρριψε τη συνολική πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Ρέντζι, που δεν υπήρχαν σε κανένα προεκλογικό πρόγραμμα. Η νεανική ανεργία ξεπέρασε το 40% χάρις στις... μεταρρυθμίσεις του Ρέντζι. Η Ιταλία μαστίζεται από τεράστιες ανισότητες που διευρύνονται διαρκώς περισσότερο.
Χρειαζόμαστε μεγάλα εργαλεία για να στηρίξουμε την κοινωνία, τα εισοδήματα, συγκεκριμένη βοήθεια σε όποιον δεν τα καταφέρνει. Το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση, τα σχέδια για ανάπτυξη είναι εντελώς αποτυχημένα και ξεπερασμένα καταστρέφοντας το περιβάλλον. Σχεδιάζουν τεράστια έργα αντί για πολλά μικρά έργα συντήρησης και αναβάθμισης της χώρας προσφέροντας εργασία σε πολλές δεξιότητες.
Η Ιταλία και η Ευρώπη πρέπει να αλλάξουν πολιτική. Δεν λείπουν οι πόροι και τα μέσα. Για τους πρόσφυγες δεν λείπουν πόροι και δεν αποτελεί πρόβλημα ο αριθμός τους. Αποτελεί πρόβλημα η έλλειψη πολιτικής ευθύνης και η ανικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να έχουν μια κοινή οπτική θεώρηση.
Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές θα πρέπει να ξεπεράσουν την κρίση που αντιμετωπίζουν και κυρίως το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» που τους χαρακτηρίζει σε αρκετές χώρες, γιατί δεν έδωσαν ένα μήνυμα ασυνέχειας σε σχέση με τις καταστροφικές πολιτικές που υιοθέτησαν και κυρίως σε ό,τι αφορά την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Πρέπει να δοθούν συγκεκριμένες και άμεσες απαντήσεις στα προβλήματα και τις ανάγκες των πολιτών. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να τροφοδοτούνται ο ευρωσκεπτικισμός και ο εθνικισμός.
Σήμερα πιθανόν ο μέσος πολίτης να μην κατανοεί την ίδια τη χρησιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε πολλές χώρες αναπτύχθηκε μια ρητορική εθνικών επιτυχιών και «ευρωπαϊκών» αποτυχιών μετατρέποντας την Ε.Ε. σε αποδιοπομπαίο τράγο. Πολλές κυβερνήσεις έκρυψαν τις μεγάλες ευθύνες τους με αυτή τη ρητορική.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγινε μια προσπάθεια εκλογής προέδρου χωρίς τον «μεγάλο συνασπισμό» του Λαϊκού, του Σοσιαλιστικού και του Φιλελεύθερου Κόμματος. Ο «μεγάλος συνασπισμός» δεν ήταν καλός για την Ευρώπη, γιατί φρέναρε τις επείγουσες πολιτικές που είχαμε ανάγκη. Η εκλογή του Ταγιάνι έδωσε μια κεντροδεξιά πλειοψηφία, αλλά δεν θα μπορέσει να αντέξει ανάμεσα στους Βρετανούς και Πολωνούς συντηρητικούς, με τους πρώτους να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. και τους δεύτερους να είναι εναντίον της.
Σήμερα ανοίγεται η προοπτική δημιουργίας ενός προοδευτικού συνασπισμού που να συμπεριλαμβάνει τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να τα καταφέρουμε. Η πολιτική μου ιστορία με βρήκε πάντα αντιμέτωπη με τους «μεγάλους συνασπισμούς». Ας ανοίξουμε μια άλλη προοπτική για την Ευρώπη.
Έλι Σλάιν, Ιταλίδα ανεξάρτητη ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών μετά την αποχώρησή της από το Δημοκρατικό Κόμμα και ανήκει στην ομάδα «Δυνατόν» του Πίπο Τσιβάτι
