Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου είναι η μόνη -με εξαίρεση την Αττική, που αποτελεί κατηγορία από μόνη της- στην οποία έχουμε δύο συνέδρια. Ένα στα Δωδεκάνησα και ένα στις Κυκλάδες, απόδειξη πως η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι οι διαφορές τους είναι περισσότερες από τις ομοιότητες και ότι οι πολύ μικρότερες σε πληθυσμό Κυκλάδες, με αντίστοιχη διασπορά και νησιά που δεν αναφέρονται σε ένα κέντρο αλλά αλληλοσυμπληρώνονται, δεν μπορούν να έχουν την ίδια λογική και τις ίδιες προτεραιότητες όσον αφορά την ανάπτυξη.
Είναι το συνέδριο που αφορά τη μικρότερη από τις περιοχές που αναλύθηκαν και μπορεί να οδηγήσει σε μια πρότυπη ανάπτυξη, έντονα διαφοροποιημένη από άλλες, παράδειγμα συν-ανάπτυξης μικρών τόπων.
Είναι το συνέδριο με τα περισσότερα κομμάτια στη σύνθεση του παζλ. Είκοσι τέσσερα κατοικημένα νησιά με πληθυσμό από 150 έως 22.000 κατοίκους. Με μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ τους, από νησιά που πρέπει να επιδιώξουν την αποανάπτυξη μέχρι νησιά, που η ανάπτυξη είναι όρος επιβίωσης. Με διαφορετικές ταχύτητες και έντονες τάσεις αυτονομίας λόγω απομόνωσης και απόστασης. Η επιτυχία στη σύνθεση αυτού του παζλ θα καθορίσει τη βιωσιμότητα του σχεδίου, τη δυνατότητα υλοποίησης, τη διάχυσή του στον τοπικό πληθυσμό αλλά και την ατζέντα των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών.
Είναι ένα συνέδριο που ξεκίνησε δύσκολα (μέχρι να πειστούν όλοι για την ανάγκη διεξαγωγής του), προετοιμάστηκε δύσκολα (ανύπαρκτες ή ανεπίκαιρες λίστες φορέων, αρνητικοί δήμοι, προβλήματα και ιδιαίτερες απαιτήσεις επικοινωνίας, περιορισμένα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, σχεδόν ταυτόχρονη παρουσία κλιμακίων και προετοιμασία συνεδρίων σε Δωδεκάνησα, Βόρειο Αιγαίο, Κυκλάδες, περισσότεροι από 400 φορείς σε 24 νησιά και περισσότερα από 130 υπομνήματα) και θα διεξαχθεί επίσης δύσκολα: εν μέσω τουριστικής περιόδου.
Έχει κι αυτό τη σημασία του. Το να επιμένεις παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες.
Για τις Κυκλάδες είναι ευκαιρία, η πρώτη ευκαιρία, να οργανωθούν και να αποτελέσουν μια ενιαία οντότητα που, χωρίς να αφομοιώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε νησιού, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ασυνέχειας, υποδομών, διοίκησης, παραγωγής.
Το ζητούμενο δεν είναι ένα έργο ανά νησί ή δύο ή τρία. Το ζητούμενο (πρέπει να) είναι τα έργα, οι συνέργειες, οι πρωτοβουλίες και τα κίνητρα που θα ενώσουν τα διάσπαρτα νησιά σε ένα σύνολο, υποστηρίζοντας έτσι και την ενότητα της ιστορικής τους διαδρομής. Το είδος ανάπτυξης που κυριάρχησε τα τελευταία 40 - 50 χρόνια διατάραξε αυτή την ενότητα, την οποία σήμερα καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε με δράσεις και έργα, ως προϋπόθεση για μια μακροπρόθεσμα βιώσιμη ανάπτυξη.
Και βέβαια το στοίχημα είναι όλα αυτά να φανούν και μέσα από τις παρεμβάσεις των φορέων, στα θεματικά τραπέζια στη Σύρο και τη Νάξο και στην προετοιμασία των υπουργών και κυβερνητικών στελεχών που θα συμμετέχουν. Να μιλήσει και για το νησί του ο καθένας αν πρέπει, αλλά κυρίως να μιλήσουμε για τις Κυκλάδες. Να εξηγήσουμε ότι το «μη μοντέλο» της άναρχης και τυχαίας ανάπτυξης που ζούμε δεν είναι ούτε επιλογή μας ούτε προς όφελος του τόπου και να επιδιώξουμε ένα άλλο που να ταιριάζει καλύτερα, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, να μπορεί να υλοποιηθεί και κυρίως να μας ενώνει.
