«Η προσπάθεια δημιουργίας ενός συντηρητικού μετώπου δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να βρει ευήκοα ώτα ούτε στην κοινωνία, ούτε στο κοινοβούλιο» υπογραμμίζει στην «Αυγή» η Αν. Καββαδία αναφερόμενη στην υπερψήφιση της διάταξης για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Η Αν. Καββαδία επικρίνει την καταψήφιση της διάταξης από το σύνολο σχεδόν των βουλευτών της Ν.Δ., παρατηρώντας ότι «σταθερά από τότε που ανέλαβε η νέα ηγεσία της η Ν.Δ. διολισθαίνει συστηματικά προς την Άκρα Δεξιά».
Σε σχέση με τον Κ. Κατσίκη και την παραπομπή του στην Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, η Αν. Καββαδία τονίζει ότι «η ρητορική μίσους δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να γίνεται ανεκτή από όπου κι αν προέρχεται», ξεκαθαρίζει όμως ότι «τα σενάρια για διάλυση της συγκυβέρνησης δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι». Για τα προβλήματα που προέκυψαν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα αυτό, η Αν. Καββαδία σημειώνει ότι «οι αποφάσεις των συνεδρίων μας αποτυπώνουν τον συγκερασμό των διαφορετικών απόψεων», σχολιάζοντας ότι το νομοσχέδιο ήταν συνεπές με αυτές.
Η Αν. Καββαδία εκτιμά πως «η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε ότι ο αγώνας για την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων θέλει αποφασιστικότητα, επιμονή και απαρέγκλιτη πίστη στον στόχο», καθώς «μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι μαζί μας σε αυτές τις προσπάθειες». Επίσης, υπογραμμίζει ότι ο κατάλογος για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα «είναι μακρύς», παρατηρώντας ότι η επόμενη μεγάλη πρωτοβουλία θα πρέπει να έρθει εκ μέρους του υπουργείου Δικαιοσύνης σε σχέση με την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα.
* Πώς κρίνετε την υπερψήφιση της διάταξης για το δικαίωμα αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια από ευρύτερη του ΣΥΡΙΖΑ πλειοψηφία;
H υπερψήφιση της διάταξης αποδεικνύει ότι η προσπάθεια δημιουργίας ενός συντηρητικού μετώπου, θεμελιωμένου σε φοβικά σύνδρομα, δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να βρει ευήκοα ώτα ούτε στην κοινωνία αλλά, τελικά, ούτε στο κοινοβούλιο, παρά τις... «ευγενείς» και «άοκνες» προσπάθειες των γνωστών μιντιακών ολιγαρχών. Εκτιμώ πως η διακομματική συναίνεση κατά την ψηφοφορία μπορεί να μας προσφέρει μια αισιοδοξία ότι τουλάχιστον στα ζητήματα των ατομικών δικαιωμάτων έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε κάποιες -ελάχιστες είναι αλήθεια- γραμμές αντίστασης στη μισαλλοδοξία και στα στερεότυπα. Πλην Λακεδαιμονίων, φυσικά, καθώς η Ν.Δ. -με εξαίρεση συγκεκριμένες γυναικείες ψήφους- ευθυγραμμίστηκε για άλλη μια φορά με τον ακροδεξιό λόγο ενώ και το ΚΚΕ επέλεξε να συνταχθεί στη γραμμή του «όχι».
* Πώς αξιολογείτε τη στάση της Ν.Δ. στο ζήτημα του άρθρου 8; Γιατί, κατά τη γνώμη σας, δεν ευθυγραμμίζεται με άλλα ευρωπαϊκά κόμματα αντίστοιχης ιδεολογίας στις πολιτικές για τα δικαιώματα;
Νομίζω πως η Ν.Δ. -σταθερά από τότε που ανέλαβε η νέα ηγεσία της- διολισθαίνει συστηματικά προς την Άκρα Δεξιά, απομακρυνόμενη από κάθε κεντρώα αναφορά. Αν και σε οικονομικό επίπεδο εξακολουθεί να επαναλαμβάνει τις ιδεοληψίες του νεοφιλελευθερισμού -παράδειγμα η τελευταία ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Digital Economy Forum, όπου εκθείασε (!) τις χάρες της ελαστικής εργασίας-, σε όλα τα άλλα επίπεδα, υιοθετείται βήμα - βήμα η ακροδεξιά ατζέντα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από όταν στο τιμόνι του κόμματος βρισκόταν ο Αντώνης Σαμαράς...
Μπορεί το τελευταίο διάστημα -ίσως και λόγω των εξελίξεων στα σκάνδαλα της Υγείας- να έχει, στοιχειωδώς, ανακρούσει πρύμνα ο κύριος εκφραστής αυτής της διολίσθησης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, είναι ωστόσο φανερό ότι η ηγεσία της Ν.Δ. έχει επιλέξει να «κλείσει το μάτι» στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, θεωρώντας πως αυτοί είναι η κρίσιμη μάζα που θα της επιτρέψει να κερδίσει τις εκλογές, καθώς -εκτιμά πως- από τον κεντρώο χώρο ό,τι ήταν να πάρει το πήρε.
Πρόκειται για μια ιστορικά ποικιλοτρόπως αποδεδειγμένη λάθος τακτική, αφού «ταΐζοντας» τις ακραίες φωνές δεν τις εγκολπώνεσαι, απλώς τις κάνεις πιο δυνατές. Δυστυχώς, στην Πειραιώς φαίνεται πως ούτε Ιστορία διαβάζουν ούτε αντιλαμβάνονται πόσο υπονομευτικός για το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα είναι ο δρόμος που έχουν επιλέξει.
* Συνυπογράψατε επιστολή ζητώντας παραπομπή του Κ. Κατσίκη στην Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας. Η στάση των ΑΝ.ΕΛΛ. σε ζητήματα δικαιωμάτων δημιουργεί προβλήματα στην μακροημέρευση της συγκυβέρνησης;
Να ξεκαθαρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι η ρητορική μίσους δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να γίνεται ανεκτή από όπου και αν προέρχεται. Από ’κεί και πέρα δεν είναι μυστικό ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. «χτίστηκε» στη βάση της εξόδου από τα Μνημόνια και της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαπλοκής. Είναι, λοιπόν, μια συνεργασία κομμάτων και όχι προσώπων, πάνω σε συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές. Υπάρχουν σαφείς συμφωνίες και, επίσης, σαφείς -και βαθιές- διαφωνίες σε μια σειρά ιδεολογικών, κυρίως, ζητημάτων. Ούτε τις κρύβουμε ούτε, όμως, στο όνομα υπαρκτών διαφωνιών ή προσωπικών ρητορικών και στάσεων τίθεται εν αμφιβόλω ο κοινός στόχος.
Από εκεί και πέρα, ο καθένας και η καθεμιά μας κρινόμαστε από τον δημόσιο λόγο και τη δημόσια συμπεριφορά μας. Με τους ΑΝ.ΕΛΛ. έχουμε διαφωνήσει στην ψήφιση μιας σειράς νομοσχεδίων, αλλά σε ένα κοινοβούλιο που λειτουργεί με δημοκρατία λύσεις πάντα βρίσκονται. Συνεπώς, τα σενάρια για διάλυση της συγκυβέρνησης δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι όλων όσοι επιμένουν να μας θεωρούν «καταληψίες» της εξουσίας.
* Προβλήματα σε σχέση με το άρθρο 8 παρουσιάστηκαν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει πρόβλημα συνοχής σε σχέση με δυνάμεις που προσχώρησαν στο κόμμα την εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα;
Αναμφίβολα υπάρχουν ζητήματα συναντίληψης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς στη συγκρότηση του κόμματος δήλωσαν παρόντες και παρούσες πολίτες με διαφορετικές πολιτικές καταβολές: μέλη του Συνασπισμού, της ΑΚΟΑ, αγωνιστές/στριες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, φεμινίστριες, πασοκογενείς, ανένταχτοι ακτιβιστές/στριες και πολλοί άλλοι. Η ύπαρξη διαφορετικών προσεγγίσεων, όπως και η ύπαρξη ιδεολογικών τάσεων, η πολιτική ζύμωση εντός ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος σαν το δικό μας αποτελούν μια υπαρκτή πραγματικότητα, συνιστούν την ιστορική μας καταβολή και είναι πλούτος για την πολιτική μας σκέψη και δράση.
Υπάρχει, όμως, μια απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε ο πλούτος αυτός να είναι γόνιμος: όσες και όσοι δηλώνουμε συμμέτοχοι στον κοινό αγώνα οφείλουμε να συμφωνούμε σε ορισμένα αδιαπραγμάτευτα αξιακά προτάγματα. Οι αποφάσεις των συνεδρίων μας αποτυπώνουν τον συγκερασμό των -εντός του ΣΥΡΙΖΑ- διαφορετικών απόψεων και άρα σε μεγάλο βαθμό τα προτάγματά μας αυτά. Οι θέσεις του κόμματός μας για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών έχουν -τόσο στο Συνέδριο όσο και σε αποφάσεις της Κ.Ε.- διατυπωθεί με σαφήνεια και το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε μεσοβδόμαδα στη Βουλή ήταν συνεπές με τις θέσεις αυτές. Από εκεί και πέρα, όπως είπα και νωρίτερα, όλες και όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε. Όσοι, πάντως, επιμένουν να ονειρεύονται ανατροπή της κυβέρνησης καλό θα ήταν να ξυπνήσουν...
* Η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών πώς επηρεάζει τα επόμενα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των δικαιωμάτων; Ποια άλλη πρωτοβουλία να περιμένουμε το επόμενο διάστημα;
Η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε ότι ο αγώνας για την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων θέλει αποφασιστικότητα, επιμονή και απαρέγκλιτη πίστη στον στόχο. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι μαζί μας σε αυτές τις προσπάθειες και αυτό το εισπράξαμε την προηγούμενη εβδομάδα από όλους όσοι ασχολούνται με τα δικαιώματα των παιδιών. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν.
Η πλήρης ισότητα των φύλων παραμένει ζητούμενο, η κατάσταση στις φυλακές απέχει πολύ από αυτό που επιτάσσει μια ευνομούμενη Πολιτεία, υπάρχει το μεγάλο ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων, τα δικαιώματα της τρίτης ηλικίας, υπάρχουν τα δικαιώματα των αναπήρων, όσα αφορούν τους ψυχικά άρρωστους, τα άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, τους μετανάστες. Και ο κατάλογος είναι μακρύς.
Θεωρώ πως η επόμενη μεγάλη πρωτοβουλία θα πρέπει να έρθει εκ μέρους του υπουργείου Δικαιοσύνης. Αναμένουμε, για παράδειγμα, την πρόταση για την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Έπονται, ωστόσο, πρωτοβουλίες και από άλλα υπουργεία. Ξέρετε, παρά τις συγκρούσεις, την αγωνία, την κούραση, την προσωπική -πολλές φορές- στοχοποίηση, τίποτα δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση που νιώθουμε όταν νομοσχέδια που έχουν στον πυρήνα τους τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται, τελικά, νόμος του κράτους. Ένας νόμος που φέρνει τη δική μας, αριστερή σφραγίδα.
