Από την αρχή που δέχτηκε ο Θάνος Ντόκος, μέχρι τότε γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, να αναλάβει αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, μια μερίδα της Νέας Δημοκρατίας βγήκε στα κάγκελα. Πώς τολμάει να μιλάει για “συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίο, είναι η μόνιμη κατηγορία, η οποία συχνά - πυκνά εμφανίζεται και στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων της παράταξης. Με δεδομένο ότι ο έμπειρος διεθνολόγος έχει δημοσιοποιήσει επανειλημμένα τις απόψεις του για τα ελληνοτουρκικά -και όχι μόνο- και επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη γι’ αυτή τη θέση, είναι προφανές ότι αυτό το κομμάτι της Δεξιάς χτυπάει το σαμάρι για να στείλει μήνυμα στο γαϊδούρι. Όπου “γαϊδούρι” σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός, αλλά και μια ολόκληρη σχολή στην ελληνική πολιτική, που διαπερνά όλα τα κόμματα, η οποία θεωρεί ότι ο διάλογος με την Άγκυρα είναι εκ των ων ουκ άνευ, έστω κι αν εντός της υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τους όρους και τις προϋποθέσεις του διαλόγου.
Το βράδυ της Δευτέρας, για παράδειγμα, στην -πολύ ενδιαφέρουσα και λόγω συγκυρίας- εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του πρέσβη Γιώργου Σαββαΐδη “Ανάλεκτα ελληνικής διπλωματίας”, η πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας σαν να έχει ακόμη την ευθύνη αυτού του χαρτοφυλακίου, προσπάθησε να “αποδραματοποιήσει” την (προσφυγή στη) Χάγη. Η οποία “είναι πάγια θέσης της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας από το 1974, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός”, αλλά “δεν πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα της ήττας ή της νίκης, οπτικές που έχουν επικρατήσει στον δημόσιο λόγο τον τελευταίο καιρό. Παρατηρώ δυστυχώς μια ακαδημαϊκή κουβέντα να διαστρεβλώνεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν θα χάσουμε νησιά, δεν θα χάσουμε εδάφη, δεν θα χάσουμε το Καστελόριζο επειδή η Ελλάδα θα επιδιώξει την επίλυση της διαφοράς της υφαλοκρηπίδας βάσει του Διεθνούς Δικαίου” τόνισε. Η Ντ. Μπακογιάννη είπε κι άλλα από αυτά “που έμαθε από τον πρέσβη Σαββαϊδη”. Ότι διαπραγμάτευση “υπό το φως των προβολέων και των μεγαφώνων δεν γίνεται”, ούτε εξωτερική πολιτική χωρίς “εθνική ομοψυχία” και ενημέρωση και προετοιμασία της κοινής γνώμης.
Ανεξάρτητα από την υποκρισία που κρύβουν τα παραπάνω αυτονόητα όταν εκφωνούνται από ηγετικό στέλεχος του κόμματος εκείνου που μόλις ένα χρόνο πριν χάιδευε τα αυτιά των “νεομακεδονομάχων”, δίνουν ένα στίγμα για το πώς σκέφτονται -όσοι σκέφτονται- να χειριστούν τις δύσκολες ελληνοτουρκικές σχέσεις στη σημερινή κυβέρνηση. Και εξηγούν, ενδεχομένως, γιατί επελέγη ο Θ. Ντόκος ως σύμβουλος.
Υπενθυμίζεται ότι η φράση που έκανε και πάλι τον Θ. Ντόκο πρωτοσέλιδο ήταν το “ακόμη και η συνεκμετάλλευση θα μπορούσε να συζητηθεί, υπό την προϋπόθεση της πρότερης οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο”, που απάντησε στον “Φιλελεύθερο” της Κύπρου ερωτηθείς εάν πρότεινε συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Κι επειδή τα πρωτοσέλιδα της παράταξης προφανώς λαμβάνονται υπόψη από την κυβέρνηση, ο μεν Θ. Ντόκος αναγκάστηκε να πει το “εάν θεωρηθεί πως δημιούργησα πρόβλημα, η παραίτησή μου είναι στη διάθεση του πρωθυπουργού” (στο ραδιόφωνο του Real), ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος να τον καλύψει εν μέρει με τη διαπίστωση ότι “ο κ. Ντόκος με δηλώσεις του σήμερα εξήγησε ότι εξέφρασε προσωπικές απόψεις”. Μια διατύπωση που εν ανάγκη μπορεί να ερμηνευτεί ως αναμονή μέχρι την επιστροφή του Μητσοτάκη από τα Εμιράτα. Πάντως, στην περίπτωση που η προσφορά του Θ. Ντόκου να παραιτηθεί γίνει αποδεκτήμ θα γίνει για να αποφευχθεί μια γρατζουνιά στο δεξιό “ίματζ” του Μητσοτάκη - και να προστεθεί μία στο... φιλελεύθερο.
