Της Λήδας Καζαντζάκη
Οι ρόλοι της γυναίκας είναι διακριτοί. Διαμορφωμένοι κυρίως από άνδρες οδηγούν στις διακρίσεις ενάντια στις οποίες αγωνιζόμαστε μέχρι σήμερα, δύο και πλέον αιώνες μετά τις πρώτες διακηρύξεις για τα δικαιώματα της γυναίκας στην εκπαίδευση στη Γαλλία της Γαλλικής Επανάστασης ενάμιση και πλέον αιώνα μετά την ιστορική απεργία των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας για τη μείωση του ωραρίου εργασίας την 8η Μαρτίου του 1857, στην Αμερική, μισό αιώνα μετά την έκρηξη του β' φεμινιστικού κινήματος στην Ευρώπη των δεκαετιών του '60 και του '70.
Η αυτοδιάθεση του σώματος, η ίση μεταχείριση και η εξάλειψη κάθε μορφής βίας μέσα και έξω από την οικογένεια παραμένουν ακόμα ζητούμενα. Το 31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που συμβαίνει στον κινηματογράφο Τριανόν υπό την επίβλεψη του άοκνου ιδρυτή και διοργανωτή του Νίνου Φένεκ Μικελίδη, αφιερωμένο στη γυναίκα ηθοποιό, αλλά και στη γυναίκα δημιουργό, σπάει τα στεγανά. Η έκθεση «7», που εντάσσεται στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεών του, στην γκαλερί ΣΤΟart Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας προβάλλει έργα 7 καλλιτέχνιδων εμπνευσμένα από ταινίες του ευρωπαϊκού και του ελληνικού κινηματογράφου με θέμα τη γυναίκα, που οι ίδιες επέλεξαν. Τα πρότυπά τους, γραμμένα από άνδρες σκαπανείς της τέχνης του κινηματογράφου, όπως ο Στέρνμπεργκ, ο Γκοντάρ, ο Μπουνιουέλ, ο Μπέργκμαν ή ο Δαμιανός αναδεικνύουν τη γυναίκα μέσα στους καθιερωμένους διακριτούς ρόλους της μητέρας - συζύγου / ερωμένης πόρνης. Με μοναδική εξαίρεση τον μεταφυσικό Κισλόφσκι και τη μοναδική γυναίκα σκηνοθέτιδα Σάλι Πότερ, που δείχνει την πορεία της χειραφέτησης μέσα από μια ανδρόγυνη φιγούρα.
Οι γυναίκες εικαστικοί πετυχαίνουν μέσα στο εύφορο πεδίο της συνομιλίας δύο διαφορετικών μορφών της τέχνης να μεταπλάσουν με τα δικά τους μέσα τις ηρωίδες της μεγάλης οθόνης και να διαρρήξουν με τη δική τους, γυναικεία ματιά τους ρόλους. Ο αισθαντικός ρεαλισμός της Δέσποινας Τσάκνη μορφώνει ώς ένα σύγχρονο κυνηγημένο πλάσμα την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού. Οι χειρονομιακές γραφές της Βάσως Τζούτη και της Ιφιγένειας Αβραμοπούλου δείχνουν η κάθε μια με το δικό της ιδίωμα τη σεξουαλική απελευθέρωση της «Ωραίας της Ημέρας» του Γκοντάρ και του «Ορλάντο» της Πότερ αντίστοιχα.
Οι βυθισμένες μέσα στον ποιητικό εξπρεσιονισμό του Σουτίν και της Πάουλα Μόντερσον Μπέκερ φιγούρες της Πένυς Μονογιού εμφανίζουν ως τραγικά μοναχικές μορφές τις ηρωίδες του «Γαλάζιου Άγγελου» του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ και της «Κυρίας Θέλει Έρωτα» του Γκοντάρ. Ο αφαιρετικός λυρισμός της Αλίκης Παππά και της Δέσποινας Φλέσσα τονίζει τον ρομαντικό, θυελλώδη χαρακτήρα της «Περσόνας» του Μπέργκμαν και της Νανάς στο «Vivre sa vie» του Γκοντάρ. Οι διάφανες τονικότητες στις φωτορεαλιστικά και αντικριστά απεικονισμένες γυναίκες της Έλενας Χασαλεύρη αντανακλούν την επηρεασμένη από τον πλατωνικό μύθο του σπηλαίου «Διπλή ζωή της Βερόνικας του Κισλόφσκι και φέρνουν στο φως κυρίως τα αδιόρατα νήματα που συνδέουν τη ζωή μας. Η γυναικεία ματιά τους καθρεφτίζει από μια διαφορετική σκοπιά τις ηρωίδες της μεγάλης οθόνης. Γίνεται όχημα για μια διαφορετική θεώρηση της γυναίκας μέσα και πέρα από τους καθιερωμένους διακριτούς της ρόλους. «Και οι επτά ήταν υπέροχες», καθώς γράφει στον πρόλογο του καταλόγου ο εμπνευστής της έκθεσης Γιάννης Ψυχοπαίδης.
«7», Έβδομη Τέχνη, Επτά Γυναίκες, Επτά Ταινίες, Επτά Εικαστικές Προτάσεις ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ, Κοραή 4 Διάρκεια έκθεσης: 13 Νοεμβρίου - 6 Δεκεμβρίου. Ώρες λειτουργίας: Δευτ. -Παρασκ. 10-20
