Καθώς το θέρος φτάνει στο τέλος του, η αναμονή για τις νέες παραστάσεις του χειμώνα μεγαλώνει. Όπως θεριεύουν και οι προσδοκίες, αυτή τη χρονιά να γίνουμε κοινωνοί ενός αληθινά ανανεωμένου και στιβαρού νεοελληνικού θεάτρου. Ενός θεάτρου όπου ο ελληνικός λόγος θα γίνει μεστή παράσταση, όπου το σύγχρονο ελληνικό παραστασιακό ιδίωμα μπορεί να αποτελέσει κορυφαίο πολιτισμικό ζητούμενο, αλλά και πολιτιστικό «προϊόν».
Αυτές τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, μελετώντας το σύνολο του θεατρικού έργου του Αλέξη Σεβαστάκη, ξεστράτισα κάπως. Άνοιξα το αρχείο με τα δημοσιευμένα άρθρα του στην εφημερίδα "Αυγή". Διαβάζοντας άρθρο προς άρθρο, κατανοεί κανείς πώς η σύγχρονη, δύσκολη, αλλά και συγχρόνως προκλητική, για έργο και ήθος εποχή που διανύουμε είχε όχι μόνο προοικονομηθεί αλλά και κριθεί. Τα άρθρα του Αλέξη Σεβαστάκη, με τον μεστό λόγο και την ασύγκριτη τόλμη, δεν έχουν μόνο πολιτική αξία. Αποτελούν εικόνες προβληματισμού, είναι δυνάμει σπονδυλωτές παραστάσεις της νεοελληνικής πραγματικότητας. Έχουν αναπόδραστα ισχυρό πολιτικό αλλά και θεατρικό πρόσημο.
Σήμερα, παραθέτω το τελευταίο άρθρο του στην “Αυγή”, τον Ιούνιο του 1999, λίγο πριν «φύγει» μακριά. Μια ελάχιστη χειρονομία μνημοσύνης για μια προσωπικότητα πολυσχιδή, για έναν αγωνιστή της σύγχρονης Αριστεράς, που πρόσφερε καθοριστικά στο σύγχρονο νέο ελληνικό θέατρο, στα ελληνικά γράμματα, στην πολιτική σκέψη:
«Ο Τρόμος και ο Φόβος:
Να φοβάσαι αυτόν που εταπείνωσεν η ισχύς και η αλαζονεία σου. Εσύ διαθέτεις συμμάχους, υποτακτικούς, γελωτοποιούς, τροφοδότες και οινοχόους. Εκείνος έχει μόνο την έσχατη δύναμη της απελπισίας. Να φοβάσαι αυτόν που κατάκοψες. Αυτά τα κομμάτια είναι μαγιά. Να φοβάσαι αυτόν που καψάλισες. Αυτού η καψάλα κρύβει βαθιά, στον ρόγο της κάτω υγρασίας, τον άλλο σπόρο, της Άλλης Άνοιξης. Να φοβάσαι αυτόν που χλεύασες. Αυτός έχει καταχωνιάσει την χλεύη σου στα υπόγεια της καρδιάς του και θερμαίνει εκδίκηση. Να φοβάσαι αυτόν που καταφρόνεσες. Αυτός έγραψε την καταφρόνια σου στις τελευταίες σελίδες του Αναγνωστικού πρώτης Δημοτικού. Να φοβάσαι αυτόν που γονάτισες και αξίωσες να σου ζητήσει έλεος. Αυτός, ο γονατισμένος και ικέτης είναι ο αυριανός αντάρτης. Να φοβάσαι αυτόν που τρύπησες με αόρατα ξίφη. Αυτός περιφέρει τις ανοιχτές πληγές όπου το ρέον μίσος ποτίζει την ιστορία. Να φοβάσαι αυτούς που λήστεψες και διαγούμισες. Αυτούς που είχαν χαμηλό πεζουλάκι στην μικρή τους αυλή, όπου ξεκουράζονταν οι χρόνοι των προγόνων, και το ανατίναξες. Αυτούς που αγκάλιασαν το άγουρο εγγόνι και το 'κρυψαν στα στενά των βουνών. Αυτούς που έχασαν τα ξεπατωμένα και μοναδικά τους άρβυλα καθώς τους κυνηγούσαν οι γλείφουσες φλόγες σου. Να φοβάσαι αυτούς που είδαν να εκπυρσοκροτείς καιόμενο το πλινθόκτιστο του προπάππου τους. Αυτούς που έχασαν την ταπεινή στεφανοθήκη, αυτούς που μάζεψαν κομμάτια τις εικόνες, όπου οι αποκεφαλισμένοι Άγιοι δίδασκαν την ηρεμία της αγαθοσύνης τους. Να φοβάσαι!
Να φοβάσαι τους υπηρέτες, τους σφουγγοκωλάριους, τους γελωτοποιούς, τους δοκησίσοφους, τους υμνωδούς σου. Να φοβάσαι το συρφετό που εκτρέφεις, με διοξίνες δόξας, στην αυλή σου. Να τους φοβάσαι! Είναι πάντα έτοιμοι να προσκυνήσουν άλλον, πιο ισχυρό, πιο αλαζονικό, πιο νταβραντισμένον αφέντη.
Να φοβάσαι!
Αλέξης Σεβαστάκης, 8 Ιουνίου 1999».
