Διάβασα στο EleftherosTypos.gr: "Στην πρώτη θέση ένας άνθρωπος που προσωποποιεί τον πολιτισμό τόσο της σύγχρονης Ελλάδας όσο και της αγνής, ανθρωπιστικής, αγωνιστικής Αριστεράς. Την ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών ΠΕΠΗ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ".
Πολλά είναι τα χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς πότε τη γνώριζα. Σίγουρα, όμως, ήξερα το πρόσωπό της, τηνσιλουέτα, το όνομα. Στεκόταν πίσω από την πύλη του Πολυτεχνείου, την πλησίασα και μιλήσαμε λίγο. Ακούστηκαν φωνές που ζητούσαν κόσμο στην πύλη της Στουρνάρα. Έτρεξα να βοηθήσω στην οχύρωση! Κάτι σανιδάκια κρατούσαν κάποια παιδιά, ούτε που προλάβαμε ν' αλλάξουμε κουβέντα, το βαρύ άρμα τσάκιζε την πύλη της Πατησίων. Έμαθα, βέβαια, μετά ότι ήταν η Πέπη, έμαθα τι της έκανε το άρμα. Εγώ είχα μόλις γλυτώσει. Δεν την ξαναείδα από τότε. Παρακολούθησα "στενά", επί χρόνια, μέσα από τον Τύπο, την πορεία της υγείας της, τις εγχειρήσεις, πολλά για εκείνη, τη συμπόρευσή της κάποια στιγμή με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα η Πέπη είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Γ. Βαρουφάκη. Ανάμεσα σε μια ομάδα ανησυχούντων λαμπρών αστέρων, των οποίων ηγέτης είναι ένας υπέρλαμπρος αστέρας. Μακριά από εμένα η σκέψη να ψέξω το κορίτσι που πλήρωσε έτσι τη συμμετοχή του στο Πολυτεχνείο. Είμαι μόνο κάποιος που της μίλησε μια δύσκολη νύχτα. Μπορεί και να 'ναι η ιδέα μου.
Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα το φως που εξέπεμπε το κορίτσι, χαμηλό, γαλαζωπό ανάμεσα στη χλόη, στα φυλλώματα. Απλώς μου φαίνεται αταίριαστο αυτό το φως ανάμεσα στους προβολείς των φασαριόζων, επαναστατημένων ανησυχούντων.
Φαίδων Χατζηδημητρίου
