Του Μάριου Κοντογιάννη
Μεγάλωσα σε μια μέση ελληνική οικογένεια, μητέρα δημόσιος υπάλληλος απο εκείνες που θέλει η οικογένεια Μητσοτάκη μαζί με χιλιάδες άλλους να απολύσει, πατέρας ασφαλιστής άνθρωποι του μόχθου και οι δύο έκαναν το λάθος να κυνηγήσουν τα όνειρα τους μεσα απο την εργασία τους - μια καλύτερη ζωή που θα παρέδιδαν αργότερα στα παιδιά τους-.
Μια μικρή αναδρομή στην οχι και τοσο μακρινή δεκαετία του 90 στα παιδικά μας χρόνια έρχονται τα πρωινά παιδικά του σταρ κ αλτερ, ταπες και κάρτες pokemon, παιχνίδια στο Nintendo , μεγαλα talk show και ριαλιτι , αεναες κόντρες και καζουρες στα οπαδικα και παει λέγοντας .. θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Μεχρι που μεγαλώνοντας αρχίσαμε -κάποιοι ίσως οχι όλοι-να συνειδητοποιουμε ότι η ιδια η πολιτικη ζωη και το πλαισιο όσων βιώναμε καθημερινά διεξάγονταν με τηλεοπτικούς όρους που παρέπεμπαν σε ριαλιτι.. Ένα ελαφρύ χτύπημα στην αισθητική μας συγκρότηση, που αργότερα άγγιξε και την ηθική μας αντίληψη
Ποιός θα ξεχάσει τις περιβόητες "ισχνές αγελαδες" , το χρηματιστήριο, τα αναρίθμητα σκάνδαλα, τα ομολογα τις υποκλοπές, τους κουμπαρους τα Βατοπεδια και πόσα αλλα τα οποία κατέληγαν στα βραδινά δελτία των 8 σαν καλομαγειρεμενο φαΐ έτοιμο για σερβίρισμα ....
Κάπου εκει λοιπον πλησιάζοντας στα είκοσι και έχοντας πλέον αρχίσει (αργησα μεταξυ μας), να ευαισθητοποιώ τους πολιτικούς μου αισθητήρες, συνειδητοποίησα οτι για αυτά όλα που συμβαίνουν και επηρεάζουν τη ζωη μου έχω ευθύνη. Οχι την ευθύνη του μαζί τα φάγαμε(το ακούσαμε και αυτό), αλλα την ευθύνη του να επιλέξω αν θα συνεχίσω να τα δέχομαι απαθής απο τον καναπέ η θα αντισταθώ.
Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και εσχάτως περάσαμε στα fake news. Τα δελτία ειδήσεων στη συντριπτική τους πλειοψηφία των μεγαλοεργολάβων κατασκευαστών και εφοπλιστών έχουν μετατραπεί σε κομματικά όργανα συγκεκριμένων παρατάξεων που (γιατί να το αποκρύψωμεν άλλωστε) εξυπηρετούν τον νεοφιλελεύθερο δόγμα και την σκληροπυρηνική δεξιά.
Μιλώντας για δεξιά στην Ελλάδα μου έρχονται στο μυαλό μου ιστορικες εικόνες από το οικαδε και την μικρασιατική καταστροφή, αργότερα τις εξορίες τα πιστοποιητικά φρονημάτων,την δικτατορία της 4ης Αυγούστου, τους δοσίλογους στην κατοχή, την καρφιτσα και τους γκοτζαμανιδες αργότερα , πολιτικες δολοφονίες, Αποστασία, τανκς, χούντα,τραγωδία Κύπρου για να φτάσουμε μετά στο βρώμικο '89, τις υπόλοπες, την Ταγετ Ηρακλής και παει λέγοντας..Πάντα η Δεξιά στην Ελλάδα άλλαζε όνομα το προσωπείο όμως ίδιο.
Πρόθυμη πάντα να αναλάβει ρολο τοποτηρητή ξενων δυναμεων και συμφερόντων. Ποτε βρετανικών, γερμανικών και αμερικάνικων. Ποτέ όμως Ελληνικών.
Στα πέτρινα χρόνια της κρίσης(2010- 14) βιώσαμε μια ανθρωπιστική τραγωδία, ζήσαμε εικόνες ανθρώπων να περιμένουν σε ουρές συσσιτίων. Αρκετοί συμπολίτες μας να ψάχνουν κάδους, παιδιά στα σχολεία να λυποθυμάνε, οικογένειες να διαλύονται λόγω των οικονομικών προβλημάτων που επέφεραν τα μνημόνια, αύξηση στις αυτοκτονίες, εργασιακές σχέσεις να καταλύονται και οι εκπρόσωποι της εγχώριας ολιγαρχίας να επαίρονται στα δελτία των 8, οτι μας "έσωσαν" απο τα χειροτερα.
Αυτή όμως είναι η μια πτυχή της πραγματικότητας.. η άλλη μου δείχνει τον Παπαναστασίου, την γενιά του 1 1 4, το ΕΑΜ ΕΛΑΣ, τους φοιτητές, την νεολαία Λαμπράκη, την γενιά της Αλλαγής -που οσο και να φοβίζει τον κ.Μητσοτακη και τους ιδεολογικά ομοίους του -,συνεβαλλε τα μεγιστα στον εκδημοκρατισμο της δημοσιας ζωης.
Βλεπω επίσης το φοιτητικό κίνημα αργότερα, την γενιά του Αλέξη που έβγαλε γλωσσα και γύρισε την πλάτη σε ενα ολόκληρο μεταπολιτευτικό σύστημα. Ενα σύστημα που κατάφερε να γινει στη συνείδηση των περισσοτέρων αυτό το οποίο ηρθε να αντικαταστήσει με ελαφρές παραλλαγές.
Η Αριστερά λοιπόν με έμαθε να παλεύω, στους δρόμους στις πλατείες, με την πένα με τον λόγο την καρδιά και την ψυχή. Με το τραγούδι και το χορό αλλά και με την σκέψη μου σε διαρκή εγρήγορση. Έχουμε χρέος να πολεμήσουμε και να πολεμάμε, για τα αυτονόητα τα οποία σε εναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει είναι ζητούμενα και πολλες φορές σε κρίση και αμφισβητηση.
Υ.Γ Τότε το 114, ο Ανένδοτος , το Πολυτεχνείο και η Αλλαγή.
Υ.Γ 2 Τώρα το φοιτητικό Κίνημα, η μαθητική εξέγερση, και η Ανατροπή
Υ.Γ 3 ο λαός δεν ξεχνά...
