του Χρ. Μαχαίρα
Υπάρχουν καλές και κακές κρεμάλες; Υπάρχει θεμιτός φανατισμός και αποδεκτή μισαλλοδοξία; Οι απαντήσεις μοιάζουν αυτονόητες, αλλά, κατά τα φαινόμενα, δεν είναι... [...] Όσα συμβαίνουν μετά την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών με πρωταγωνιστές πρόσωπα που θεωρούν ότι πρέπει να πάρουν την υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων στα χέρια τους αποδεικνύουν αυτή την τάση και υπογραμμίζουν μια ιδιότυπη λογική δύο μέτρων και δύο σταθμών. Πολιτικοί και διαμορφωτές κοινής γνώμης με διαπιστωμένη αλλεργία στα φαινόμενα βίας εμφανίζονται πλέον να βάζουν νερό στο κρασί τους και να «εξηγούν» τα συνεχή κρούσματα ως απόρροια της «προβληματικής συμφωνίας».
Υπήρξαν περιπτώσεις, μάλιστα, στις οποίες το συνήθως ευαίσθητο ραντάρ διαφόρων αναλυτών φάνηκε να «στομώνει», με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου τυπικά ακροδεξιές συμπεριφορές, συνθήματα του τύπου «αλήτες, προδότες, πολιτικοί», φαινόμενα εκφοβισμού και προπηλακισμοί. Αποδέκτες δεν είναι μόνο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όποιοι άλλοι τόλμησαν να στηρίξουν με την ψήφο ή τον δημόσιο λόγο τους την επίλυση του «Μακεδονικού».
Οι εκδηλώσεις αυτές δεν αποτελούν, όπως πολλές φορές εμφανίζεται, άσκηση του δημοκρατικού δικαιώματος της διαμαρτυρίας έναντι των επιλογών της πολιτικής εξουσίας, αλλά οργανωμένη προσπάθεια να μετατραπεί ο δημόσιος χώρος σε αρένα και να διχοτομηθεί η κοινωνία σε «πατριώτες» και «προδότες». Το γεγονός, μάλιστα, ότι τα φαινόμενα αυτά συμβαδίζουν με την έκρηξη ρατσιστικών συμπεριφορών κατά των προσφύγων και των παιδιών τους πείθει ότι το μείγμα εθνικισμού και ξενοφοβίας που εισβάλλει στην ευρωπαϊκή σκηνή βρίσκει έδαφος και στην Ελλάδα.
Προφανώς, κανείς δεν απαιτεί από όσους διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών να αυτολογοκριθούν ή να υιοθετήσουν επιλογές που θεωρούν λανθασμένες. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι την ανοχή στα φαινόμενα των ημερών, τα οποία πυκνώνουν επικίνδυνα, η απόσταση είναι τόση όσο αυτή που χωρίζει τη γνήσια ευαισθησία από την ευαισθησία... α λα καρτ και τον δημόσιο διάλογο από τον επικοινωνιακό πετροπόλεμο. Εξίσου επικίνδυνο είναι να παγιωθεί η τάση αντεκδίκησης που υφέρπει στις δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων αντιπάλων της κυβέρνησης, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει το κόστος όσων έσπειρε προ της ανόδου του στην εξουσία.
Πρόκειται για άποψη που αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους βεντέτας, εχθρεύεται τη συνεννόηση και, στην πραγματικότητα, δυσφορεί για τη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό. Οπαδοί της «κανονικότητας» όσοι υποστηρίζουν το αφήγημα αυτής της ιδιότυπης ρεβάνς, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η επιστροφή στην ομαλότητα που ευαγγελίζονται προϋποθέτει και την επιστροφή στην κανονικότητα των πολιτικών αντιπαραθέσεων.
