Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Η 25η Ιανουαρίου δεν ήταν μόνο ημέρα του... Γρηγόρη και της Μαργαρίτας. Ούτε μόνο η επέτειος της πρώτης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015. Δεν θα μείνει στην Ιστορία μόνο ως η ημέρα κατά την οποία η Βουλή των Ελλήνων κύρωσε τη Συμφωνία των Πρεσπών επιλύοντας μια εκκρεμότητα δεκαετιών. Θα μείνει στην Ιστορία και για πολλούς άλλους λόγους. Ως νίκη της λογικής απέναντι στον παραλογισμό, του ορθού λόγου απέναντι στον παραληρηματικό, της έγκαιρης δράσης απέναντι στην παραλυτική αδράνεια. Θα καταγραφεί επίσης ως νίκη της πολιτικής εντιμότητας απέναντι στη μικροπολιτική υποκρισία, της εθνικής αυτοπεποίθησης απέναντι στην εθνική... κλειστοφοβία, του γνήσιου πατριωτισμού απέναντι στην κίβδηλη πατριδοκαπηλία και στον εθνικισμό. Και -αργά ή γρήγορα- θα πιστωθεί πολιτικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που αξιοποίησε τη συγκυρία, διαπραγματεύτηκε έντιμα και ειλικρινά με την άλλη πλευρά, κατέληξε στη συγκεκριμένη συμφωνία και επέμεινε σ' αυτή μέχρι τέλους. Θα πιστωθεί και στους ανεξάρτητους βουλευτές, οι οποίοι, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με πολιτικό και προσωπικό κόστος, αρνήθηκαν υποδείξεις, πιέσεις ακόμα και ανταλλάγματα, δεν αυτοακυρώθηκαν και επέμειναν υπέρ της λύσης του προβλήματος.
Γι’ αυτή καθ’ αυτή τη συμφωνία των Πρεσπών έχουν ειπωθεί τα πάντα. Με την κύρωσή της την περασμένη Παρασκευή από τη Βουλή ανοίγει ο δρόμος για να λυθεί μια διένεξη δεκαετιών, διορθώνονται λάθη και ακρότητες του παρελθόντος, οικοδομούνται σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με τη γειτονική χώρα, τη Βόρεια Μακεδονία πλέον, θωρακίζονται η Ιστορία και ο πολιτισμός της χώρας μας και αναβαθμίζονται η θέση και ο ηγεμονικός της ρόλος στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή.
Βεβαίως, η υλοποίηση των προβλέψεων της συμφωνίας θα κριθεί στη ζωή και κατά την εφαρμογή τους στην πράξη. Ωστόσο η κύρωσή της και μόνο, αλλά και όλα όσα προηγήθηκαν παράγουν ήδη αποτελέσματα. Πριν απ' όλα, συνιστούν μια στρατηγικής σημασίας ήττα του εθνικισμού και στις δύο πλευρές των συνόρων. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση και οι βουλευτές, που στήριξαν μέχρι τέλους τη συμφωνία, δεν έκαναν πίσω στις πιέσεις, τις επιθέσεις και τις μολότοφ των κατ’ επάγγελμα... μακεδονομάχων. Οι... βουκεφάλες του μίσους και της υστερίας μπορούν να αποσυρθούν στα... ιπποστατικά τους.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας
Η κύρωση της συμφωνίας συνιστά όμως και ακόμα μία συντριπτική ιδεολογική και πολιτική ήττα των δύο κομμάτων του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Οι ηγεσίες τους εναντιώθηκαν κατά τρόπο ανεξήγητο σε μια συμφωνία που πολύ θα ήθελαν να είχαν προσεγγίσει οι κυβερνήσεις των κομμάτων τους στο παρελθόν και ευχαρίστως θα την ψήφιζαν και οι ίδιες. Και το χειρότερο: επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν πολιτικά μια διεθνή συμφωνία της χώρας όχι για όσα προβλέπει αυτή καθαυτή, αλλά για να λύσουν εσωτερικούς πολιτικούς λογαριασμούς. Δηλαδή, ως ευκαιρία για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση, αδιαφορώντας αν με αυτό τον τρόπο έριχναν νερό στον μύλο του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς. Τώρα, οι ίδιες ηγεσίες έγιναν όμηροι των ακραίων και των ακροτήτων τους. Οι όποιες -εκ των υστέρων- προσπάθειες απογαλακτισμού είναι μεν θετικές, δεν ξέρω όμως αν θα είναι και αποτελεσματικές. Ας πρόσεχαν.
Το ευτύχημα είναι ότι αυτές οι λογικές, σε αυτή τη φάση, ηττήθηκαν. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι νόμος του κράτους και διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα στη χώρα. Δείχνει τον δρόμο για μια άλλη πορεία του τόπου, βάζει τέλος στην εθνική και πολιτική υποκρισία δεκαετιών και βγάζει τις μάσκες όσων ερωτοτροπούν με τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και την Ακροδεξιά. Ήδη λειτουργεί ως καταλύτης για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος και το ζητούμενο για κάθε πολιτική δύναμη είναι να βρεθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
