Μία από τις πιο συνηθισμένες φράσεις της ποδοσφαιρικής αργκό είναι ότι «δεν βγάζει παρέλαση». Η φράση αναφέρεται στους προπονητές για τους οποίους η θητεία τους στον πάγκο της ομάδας δεν προβλέπεται να διαρκέσει πολύ. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το Κίνημα Αλλαγής. Το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής ολοκληρώθηκε στις 17 Μαρτίου 2018. Τρεισήμιση μήνες μετά, την 1η Ιουλίου 2018, το Ποτάμι αποχώρησε από το Κίνημα Αλλαγής. Κατόπιν, ακολούθησε η αποχώρηση της κίνησης του Σπύρου Λυκούδη και η σφοδρή σύγκρουση του Γιάννη Ραγκούση με τη Φώφη Γεννηματά. Με άλλα λόγια, το νεοϊδρυθέν κόμμα δεν κατάφερε όχι να φτάσει σε εκλογική αναμέτρηση, αλλά δεν έβγαλε ούτε το καλοκαίρι. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Η διαδικασία με την οποία επέλεξε να συγκροτηθεί το Κίνημα Αλλαγής ήταν αν μη τι άλλο... πρωτότυπη, με την εκλογή τού επικεφαλής να προηγείται του συνεδρίου. Ο δε τρόπος με τον οποίο εξελέγη ο επικεφαλής, είχε τα χαρακτηριστικά της πολιτικής πασαρέλας. Γι’ αυτό και το αποκορύφωμα της προεκλογικής περιόδου δεν ήταν άλλο από τα δύο τηλεοπτικά ντιμπέιτ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στα οποία οι δέκα υποψήφιοι διαγωνίστηκαν για την πιο θεαματική ατάκα. Ο στόχος προφανής: η τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού.
Το μοντέλο που ακολούθησε ο υπό ίδρυση σχηματισμός για τη διεξαγωγή των εκλογών του ήταν αυτό της «ανοιχτής συμμετοχής». Με απλά λόγια, όποιος και όποια επιθυμούσε μπορούσε να λάβει μέρος ψηφίζοντας τον υποψήφιο της αρεσκείας του. Το μοντέλο αυτό, το οποίο ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία προκειμένου να εκλέξει τον επικεφαλής της, μετά και την ήττα που υπέστη στις εκλογές που διεξήχθησαν τον Σεπτέμβριο του 2015, ηχεί δημοκρατικό. Το «άνοιγμα» του κόμματος στην κοινωνία, με βάση τη ρητορική που το συνοδεύει, εξουδετερώνει την κομματική γραφειοκρατία.
Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι υποτιθέμενες «ανοιχτές διαδικασίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενίσχυση των γραφειοκρατικών μηχανισμών. Οι πολίτες καλούνται να καταθέσουν την ψήφο τους για πρόσωπα· όχι να συμμετάσχουν ενεργά στη διαδικασία, που περιλαμβάνει τη διαμόρφωση θέσεων, τη λήψη αποφάσεων και, βεβαίως, τον έλεγχο των εκλεγμένων. Με άλλα λόγια, οι «ανοιχτές διαδικασίες» είναι τόσο «ανοιχτές» όσο και οι ψηφοφορίες για τους παίκτες του γνωστού reality show "Survivor". Και εκεί οι θεατές αποφασίζουν...
Μετά την εκλογή της επικεφαλής, της Φώφης Γεννηματά, ακολούθησε η δεύτερη φάση της συγκρότησης, που δεν ήταν άλλη από το συνέδριο. Σε αυτό, η δημοκρατία ήταν και πάλι... παρούσα: Το συνέδριο διεξήχθη χωρίς να εκλεγούν οι σύνεδροι, αλλά με διορισμό. Και, ως φυσικό επακόλουθο, η Κεντρική Επιτροπή που προέκυψε από το συνέδριο ήταν κι αυτή διορισμένη. Κατά τα άλλα, η... πολιτική συζήτηση που διεξήχθη, τόσο στο συνέδριο όσο και πριν από αυτό, θύμιζε ΠΡΟΠΟ: Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Νέα Δημοκρατία; Με τον Τσίπρα ή με τον Μητσοτάκη; Άσο, διπλό ή χι;
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η φούσκα που είχε δημιουργηθεί ήταν ανέφικτο να μη σπάσει. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, η φούσκα έσπασε μόλις προέκυψε ένα ζήτημα που απαιτούσε σαφή τοποθέτηση, όπως το "Μακεδονικό". Οι αερολογίες περί προόδου, μεταρρύθμισης, ευρωπαϊσμού κ.λπ., μόλις ήρθαν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα, εξαερώθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο. Η τύχη του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και αυτών που μετείχαν στη συγκρότησή του φαντάζει δύσκολη. Και το κασέ των αποτυχημένων προπονητών πέφτει πολύ απότομα.
* Ο Χρήστος Σίμος είναι πολιτικός επιστήμων
