«O Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εξελέγη το 2015 ως μαχητής κατά της λιτότητας, οδηγώντας στη συνέχεια την Ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ενδέχεται να είναι εκείνος που θα οδηγήσει τη χώρα του και εν τέλει το σύνολο της νομισματικής ένωσης εκτός οικονομικής κρίσης». Εισαγωγή από την ανάλυση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας από δημοσίευμα του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδήσεων (DpA).
ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ συνέντευξή του, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι οι εκλογές στη χώρα θα γίνουν την άνοιξη ή το αργότερο το καλοκαίρι του 2019, οπότε και λήγει η συνταγματικά καθορισμένη θητεία της κυβέρνησης. «Και αυτό» πρόσθεσε, «γιατί, όχι μόνο τότε θα είναι ευνοϊκότερες οι συγκρίσεις σε σχέση με το πού ήμασταν και πώς θα παραδώσουμε τη χώρα, αλλά κυρίως γιατί η χώρα χρειάζεται να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη σε σχέση με τους εταίρους, άρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και αυτή η κυβέρνηση μπορεί να την παράσχει».
ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ λίγο στην πολιτική σταθερότητα που αναφέρει ο πρωθυπουργός. Πώς γίνεται πολιτική σταθερότητα με τόσο μικρή πλειοψηφία και με το σύνολο της αντιπολίτευσης να αγωνίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για την ανατροπή της κυβέρνησης; Γίνεται, διότι οι πρωταγωνιστές της πραγματικής οικονομίας έχουν αντιληφθεί την επιτυχή πορεία του κυβερνητικού έργου για την ομαλή επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα, ενώ τους τρομάζουν τα δογματικά διχαστικά τσιτάτα του Κυριάκου. Δεκάδες ήταν οι εκπρόσωποι επαγγελματικών φορέων που τοποθετήθηκαν θετικά στα περιφερειακά συνέδρια που είχαν στόχο την ανάπτυξη στον γεωγραφικό τους χώρο. Δεκάδες είναι οι συνδικαλιστές των φορέων της οικονομίας που, παρ' ότι προσκείμενοι στο κόμμα της Ν.Δ., δεν διστάζουν να δηλώνουν αισιόδοξοι για την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ Μητσοτάκης, η πλέον δογματική φιγούρα της πολιτικής σήμερα, δεν το αντιλαμβάνεται, θυμίζοντας τη ρήση “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”. Έχει εγκλωβιστεί στην αποτυχημένη γραμμή της αριστερής παρένθεσης, δεν είχε την πρόνοια και την ευελιξία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και οδηγεί, επιμένοντας στα ίδια, το σκάφος της Ν.Δ. στην ξέρα. Μέχρι σήμερα μηδένιζε το σύνολο του οικονομικού έργου της κυβέρνησης ως ψεύτικο. Το 2018 όμως το έργο θα είναι και διά γυμνού οφθαλμού μετρήσιμο και η εμμονή θα γίνει κωμική. Θα μείνει μόνος με το προσωπικό του επιτελείο και καμιά δεκαριά ακολούθους βουλευτές να αγωνίζονται για την εξουσία, αφού όλο και περισσότερο και εμφανέστερα τα παλιά στελέχη της παράταξης αποστασιοποιούνται και δεν υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες επιλογές του.
ΗΔΗ στο ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο να παρασυρθούν από τον μηδενιστικό δογματισμό του Κυριάκου, πατάνε φρένο. Για σύμφωνο συνεργασίας με προοδευτικό πρόσημο μιλάει τώρα η Φώφη Γεννηματά. Για την ανάγκη επίλυσης της εκκρεμότητας με τα Σκόπια μιλάνε όλο και περισσότεροι από όλα τα κόμματα. Αν ο αρχηγός της Ν.Δ. επιχειρήσει να κάνει αιχμή της αντιπολιτευτικής του πολιτικής αυτό το εθνικής σημασίας ζήτημα, πιθανόν να υπογράψει και το πρόωρο τέλος του στην αρχηγία.
ΔΙΟΤΙ η γραμμή αυτή σε καμιά περίπτωση δεν θα αντέξει το 2018 και μάλιστα με τα εύσημα της οριστικής εξόδου από το τρίτο Μνημόνιο τον προσεχή Αύγουστο. Και αν επαληθευτεί η δέσμευση του πρωθυπουργού για εκλογές το 2019, η Ν.Δ. θα απομονωθεί στα όρια της ασφυξίας. Αυτό αρχίζει να φαίνεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις, όπου το κόμμα του Κυριάκου έχει πιάσει ταβάνι στο όριο του 27% κι αυτό με την κλασική αναλογική κατανομή επί των αναποφάσιστων. Διότι χωρίς αυτούς το ταβάνι πέφτει στο 21%.
ΚΑΙ ΟΠΩΣ έδειξε η πρόσφατη έρευνα της Κάπα Research που δημοσιεύτηκε στο “Έθνος”, σήμερα οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι είναι γύρω στο 1.000.000. Οι περισσότεροι από αυτούς, σύμφωνα με το προφίλ τους, προέρχονται κυρίως από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πλειονότητά τους δεν μετανιώνουν για την ψήφο τους στο δημοψήφισμα του 2015, επομένως οι δύο οπτικές που συγκρούστηκαν το 2015 παραμένουν υπαρκτές. Το 85% όσων ψήφισαν “Όχι” εμμένει στην ψήφο του, δείχνοντας ότι το αίτημα για έξοδο από τις πολιτικές και τα κόμματα που οδήγησαν στο Μνημόνιο είναι ρεύμα πλειοψηφίας.
