Είναι η δεύτερη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας «απείλησε» (προειδοποίησε επί το κομψότερον) με έκτακτη σύγκληση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αν η υπόθεσή μας δεν ευδοκιμήσει στο Eurogroup. Η πρώτη, μάλιστα, ήταν παρουσία του Ντόναλντ Τουσκ, εδώ στην Αθήνα. Είναι η δεύτερη φορά που, γι’ αυτό, άκουσε τα εξ αμάξης από την αντιπολίτευση, προπάντων από τη Ν.Δ. Επιφανή στελέχη της οποίας δήλωναν δημοσίως ότι, μ’ αυτά που κάνει, θα εξοργίσει τους δανειστές. Προς ζημίαν των συμφερόντων μας. Και είναι η δεύτερη φορά που η προειδοποίηση - «απειλή» φέρνει αποτέλεσμα. Θετικό αποτέλεσμα...
Όταν στο Eurogroup της 22ας Μαΐου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος απέρριπτε το «χλωμό» σχέδιο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, και η υπόθεση μετετίθετο για τις 15 Ιουνίου, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξανέστη. «Μην περιμένετε κάτι καλύτερο» του είπε, σύμφωνα με τα δημοσιοποιηθέντα ανεπίσημα πρακτικά. «Αν επιμείνετε, τότε καλή τύχη» συμπλήρωσε, εμφανώς απειλητικά.
Ε, λοιπόν, και το «κάτι καλύτερο» προέκυψε. Και ο Σόιμπλε υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση. Και η περιγραφή του «οδικού χάρτη» για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα απομείωσης του χρέους υπήρξε σαφέστερη. Και τα πρωτογενή πλεονάσματα έπεσαν στο 2% (από 3,5%) για μετά την πενταετία. Και η Αναπτυξιακή Τράπεζα βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Και η εξόφληση του χρέους συνδέθηκε με «ρήτρα ανάπτυξης», σύμφωνα με πάγιο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπωθέν πριν ακόμη ανέλθει στην εξουσία. Και για τη συνδρομή τους στην προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα διά της εξόδου στις αγορές δεσμεύτηκαν οι εταίροι δανειστές.
Και, πάνω απ’ όλα, το εκ του Eurogroup θετικό «μήνυμα» έχει ήδη παρενεργήσει πολλαπλώς ευεργετικά. Με τη σημαντική άνοδο του Χρηματιστηρίου, με κατακόρυφη την πτώση των spreads, με τη δηλωμένη διαθεσιμότητα για επενδύσεις, με την ευμενή «οπτική» των διεθνών χρηματαγορών. Όλα αυτά ήδη σημειώνονται και εξαίρονται από το σύνολο της ευρωπαϊκής ελίτ, όπως άλλωστε και στον διεθνή Τύπο. Ε, όποιος θέλει να τα δει, τα βλέπει. Όποιος πάλι δεν θέλει, τι να κάνουμε, πρόβλημά του...
Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε τι υποστήριζε η αντιπολίτευση (κατά τις διάφορες εκδοχές της) το προηγούμενο διάστημα. Τα ίδια, άλλωστε, που αποτέλεσαν και το σταθερό αφήγημα των μεγάλων ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης, έντυπων και ηλεκτρονικών.
* Ο Τσίπρας, έλεγαν, δεν διαπραγματεύεται. Παίζει θέατρο διαπραγμάτευσης, καθαρά επικοινωνιακής στόχευσης. Η εξέλιξη των πραγμάτων δίνει από μόνη της την απάντηση.
* Κακώς, έλεγαν, απορρίφθηκε το σχέδιο Σόιμπλε της 22ας Μαΐου. Αφού δεν πρόκειται να πάρουμε τίποτα περισσότερο. Κι από την άλλη, χάσαμε χρόνο. Πρόκειται για τους ισχυρισμούς του Γερμανού ΥΠΟΙΚ, ίδιους κι απαράλλαχτους. Όπου και επ’ αυτών είναι η εξέλιξη των πραγμάτων που απαντά αποστομωτικά.
* Δύο μόλις ημέρες πριν από το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, τομεάρχης της Ν.Δ. προέβλεπε (δημοσίως) πως ούτε τη δόση θα εξασφαλίσουμε ούτε το παραμικρό για το χρέος. Κάθε σχολιασμός περιττός.
* Κακώς, έλεγαν, ο Τσίπρας έβαλε τόσο ψηλά τον πήχη, συνδέοντας το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης με το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους. Ε, λοιπόν, η πραγματικότητα δείχνει πως όποιος διεκδικεί σταθερά, επίμονα και επιδέξια συνήθως κάτι κερδίζει.
* Είναι ντροπή, έλεγαν και ξανάλεγαν καιρό τώρα, να διαπραγματεύεται το ΔΝΤ με τον Σόιμπλε για το ελληνικό χρέος χωρίς εμάς. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως η ελληνική πλευρά μετείχε επί της ουσίας στη διαπραγμάτευση. Αξιοποιώντας τις σχετικές αντιθέσεις. Επιτυχώς, προς όφελός της.
* Υπάρχουν δε και κάποιοι, αρκετοί, «επικοινωνιακοί απολογητές» κατά κύριο λόγο, οι οποίοι υποστήριζαν πως κακώς η ελληνική πλευρά μιλά σήμερα για το χρέος. Δεδομένου ότι η συμφωνία του 2016 σαφώς προέβλεπε την έναρξη της σχετικής συζήτησης μετά τη λήξη του παρόντος προγράμματος, και τούτο εάν χρειαστεί. Μετέφεραν και στήριζαν, μ’ άλλα λόγια, την επιχειρηματολογία Σόιμπλε, ατόφια. Αλλά, κι έτσι αν είναι, ποιος είπε πως μια χώρα δεν έχει κάθε λόγο και κάθε δικαίωμα να διεκδικεί ακόμη και την υπέρβαση των συμφωνηθέντων, αν οι ανάγκες και τα συμφέροντά της το καλούν; Όπου, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει τίποτα να χάσει.
Μερική μονάχα σταχυολόγηση δειγμάτων της αντιπολιτευτικής επιχειρηματολογίας του τελευταίου διαστήματος. Της αντιπολιτευτικής συμπεριφοράς, στο διάστημα κατά το οποίο η κυβέρνηση έδινε τη μάχη της. Εικόνα η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τη στάση των περισσότερων Ευρωπαίων, όπως και του ευρωπαϊκού Τύπου, ακόμη και του γερμανικού. Γιατί, αν η κυβέρνηση Τσίπρα πετυχαίνει σήμερα πράγματα στο ευρωπαϊκό πεδίο, έχει να κάνει και με τις συμμαχίες τις οποίες έχει διαμορφώσει. Με το γεγονός ότι οι συσχετισμοί και το εξ αυτών κλίμα δεν έχουν την παραμικρή σχέση μ’ εκείνους του 2015. Και τούτο, σε κάθε περίπτωση, της πιστώνεται...
