Ένα απόγευμα δέκα κατενθουσιασμένοι άνθρωποι μπήκαν σε μια αίθουσα για να μάθουν πώς μπορούν να κάνουν τις καινοτόμες ιδέες τους πραγματικότητα και να δημιουργήσουν μικρές επιχειρήσεις. Είχαν όλοι τους πράγματι πρωτότυπες ιδέες. Το ίδιο βράδυ οι εννέα έφυγαν από το σεμινάριο κατηφείς.
Η επιτυχία είναι το ζητούμενο όλων. Το ερώτημα παλιότερα θα μπορούσε να είναι πώς πραγματώνεται. Σήμερα είναι μάλλον ποιους αφορά. Σε ημερίδες ενημέρωσης, σε εκδηλώσεις επιχειρηματικότητας, σε fora, σε βραβεύσεις μαθαίνει κανείς ότι οι δραστήριοι και ευφυείς άνθρωποι δημιουργούν, επιχειρούν. Φράσεις όπως «ανάπτυξη», «καινοτόμες ιδέες», «βιώσιμο επιχειρείν», «ρίσκο εν μέσω κρίσης» είναι πια κλισέ.
Λίγο που ο λαός μας θεωρεί σημάδι κοινωνικής εξέλιξης την ιδιοκτησία επιχείρησης, τον τίτλο «επιχειρηματίας», λίγο ο καταιγισμός ειδήσεων σχετικά με το τι κατάφερε ο τάδε που είχε μια ωραία ιδέα, τι κατάφερε ο δείνα κυριολεκτικά με το τίποτα, τρέχουν όλοι να κάνουν την «έξυπνη» ιδέα πραγματικότητα (μην ξεχνάμε, ζούμε στην εποχή που όλα είναι έξυπνα). Άλλωστε, αν δεν επιχειρήσεις, δεν είσαι ικανός σύμφωνα με τα κοινωνικά δεδομένα.
Παρατηρώντας βέβαια και κυρίως μιλώντας με τους δραστήριους επιχειρηματίες όλοι θα πουν ότι χρειάζονται τα εξής τρία τινά: α) μια ωραία ιδέα, β) ένα καλό business plan (εάν κάποιος έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing, Οικονομολόγος έχει καλώς, αλλιώς ξεκινούν τα πρώτα έξοδα), γ) κεφάλαιο. Για την ακρίβεια «ΠΟΛΛΑ λεφτά», όπως δηλώνουν και αυτοί που τα κατάφεραν, αλλά και οι εννέα κατηφείς που ήλπισαν.
Έστω ότι κάποιος βρίσκει τα χρήματα για να προχωρήσει μια μικρή επιχείρηση. Σημειωτέον, ένα μικρό κεφάλαιο θεωρούνται τα 20.000 ευρώ. Για την αγορά είναι λίγα. Για να τα μαζέψει κάποιος "μικρός", πολλά. Το κεφάλαιό του, αν φυσικά είναι νομοταγής και τυπικός πολίτης, θα εξανεμιστεί σε φόρους, εισφορές, στη γραφειοκρατία. Μοιάζει σαν να είχε κάποια χρήματα και να τα «δωρίζει» χωρίς αντίκρισμα στο κράτος.
Στον αντίποδα υπάρχουν κι εκείνοι που επιβιώνουν υιοθετώντας ανασφάλιστους εργαζομένους, που μειώνουν τις αμοιβές, που ποτέ δεν αποδίδουν υπερωρίες και επιδόματα, που μεταφέρουν την έδρα τους, τα γνωστά δηλαδή.
Σύμφωνα με τον Νόμο του Παρέτο, τον Κανόνα 80-20, το 80% των συνεπειών προέρχονται από το 20% των αιτιών. Αυτό από τους κοινωνιολόγους εντοπίζεται στον καταμερισμό των κρατικών δαπανών για κοινωνικές ανάγκες. Στην Ελλάδα της κρίσης (κλισέ, αλλά πραγματικότητα) αυτό δεν ευσταθεί.*
Στην Ελλάδα ο Κανόνας του 80-20 βρίσκει εφαρμογή στον τομέα των οικονομικών των λίγων σε βάρος των πολλών. Και βοά η αγορά τι συμβαίνει. Όποιος προσπαθεί να είναι νόμιμος και συνεπής βάζει ημερομηνία λήξης στην επιχείρησή του και πολεμάει να την παρατείνει.
