Από την εποχή της εμφάνισης του Homo Sapiens μέχρι τις μέρες μας, το δυνατότερο ένστικτο του ανθρώπου, μετά το ένστικτο της επιβίωσης, είναι το αυτό της κυριαρχίας στα πιο αδύνατα μέλη του περιβάλλοντός του. Αυτό το ένστικτο ξεκίνησε εδώ και εκατομμύρια χρόνια από τις αγέλες των εξελιγμένων θηλαστικών και κορυφώθηκε στις ομάδες των πρωτευόντων.
Η ακόρεστη δίψα για επικράτηση, για κέρδος, για ζωτικό χώρο και εκμετάλλευση των πιο αδυνάτων, που είναι χαραγμένη στο DNA μας, δημιουργεί τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν εδώ και χιλιετηρίδες την ανθρωπότητα.
Όμως, ακόμα και σήμερα, με το τεράστιο επιστημονικό τεχνολογικό και πολιτιστικό επίπεδο και παρά τους αγώνες και τις θυσίες χιλιάδων πνευματικά ευαίσθητων και πολιτισμένων συνανθρώπων μας, η αριστερή θεώρηση για μια κοινωνία συνεργασίας, δικαιοσύνης, κατανόησης και αγάπης μεταξύ των ανθρώπων κάθε φυλής, φύλου και κοινωνικής θέσης πάσχει από τη θέση της επικράτησης του κυρίαρχου αρσενικού.
Αν όμως προσεγγίσουμε τη βάση της ζωής, που είναι η κυτταρική συλλογικότητα κάθε έμβιου όντος, από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο, θα δούμε ότι για τη δημιουργία, την ασφαλή ανάπτυξη, μακροημέρευση και εξέλιξη της ζωής είναι απαραίτητη η απόλυτα κοινωνική και συντροφική συνεργασία των συντελεστών της δομής της.
Διεισδύοντας βαθιά στη δομή κάθε ζώντος οργανισμού, θα δούμε, αντίθετα από αυτό που συμβαίνει στη συμπεριφορά των πρωτευόντων θηλαστικών προγόνων μας, μια απόλυτη συλλογικότητα γνήσιας συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των συντελεστών (κυττάρων) που συναποτελούν το υγιές βιολογικό μας σώμα. Η υγεία και η επιβίωση του σώματός μας διαταράσσονται όταν κυτταρικές ομάδες αυτονομούμενες από την κυτταρική συλλογικότητα δημιουργούν κυτταρικά τραστ (κακοήθειες) που αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα, ρουφώντας για λογαριασμό τους κάθε ικμάδα των βιολογικών χυμών και αδιαφορώντας για τη συντροφική κυτταρική συλλογικότητα (ανοσοποιητικό) που αν δεν αναλάβει δράση, το αποτέλεσμα είναι ο θάνατος.
Η φύση μάς δημιούργησε σαν έμβια όντα και μας διατηρεί στη ζωή, ακολουθώντας τις αρχές της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας των κυττάρων, δίνοντας το παράδειγμα στον έμφρονα άνθρωπο ώστε να αντιληφθεί ότι η διατήρηση, η ευημερία και η μακροημέρευση της ζωής δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα αν συνεχίσουμε να εμμένουμε στις συμπεριφορές που προϋπήρξαν, όταν ήταν στο φόρτε της η φυσική επιλογή: Ηγεμονισμός του κυρίαρχου αρσενικού και κατ’ επέκταση του κυρίαρχου είδους. Η καπιταλιστική θεώρηση της ζωής, που μεταφορικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυριαρχείται από αυτή τη θεώρηση, πρέπει να δώσει επιτέλους τη θέση της στην αριστερή θεώρηση της κυψέλης των μελισσών και της συντροφικότητας των κυττάρων που μας συναποτελούν.
Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε ότι το προσδόκιμο της ζωής των ζώων παραμένει εκατομμύρια χρόνια το ίδιο, ενώ το προσδόκιμο της ζωής των ανθρώπων συνεχώς ανεβαίνει. Κι αυτό συμβαίνει γιατί κάποιοι συνάνθρωποι δημιουργούν για το κοινωνικό σύνολο και όχι μόνο για τον εαυτό και τη συντεχνία τους...
