Έντονες διαμαρτυρίες έχει προκαλέσει η απόφαση της Παγκόσμιας Σκακιστικής Ομοσπονδίας να αναθέσει τη διεξαγωγή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Γυναικών στο Ιράν. Ορισμένοι από τους νόμους αυτής της χώρας έρχονται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ιδιαίτερα των γυναικών. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υποχρέωση των σκακιστριών να φοράνε μαντίλα (hijab), με τη μη συμμόρφωση να τιμωρείται με πρόστιμο ή φυλάκιση.
Παρά το γεγονός ότι στη φιλοσοφία της FIDE είναι η απόρριψη κάθε διακριτικής μεταχείρισης για εθνικούς, πολιτικούς, φυλετικούς, κοινωνικούς ή θρησκευτικούς λόγους, στη συγκεκριμένη συμφωνία αναφέρεται ότι οι σκακίστριες θα πρέπει να ακολουθήσουν τους τοπικούς νόμους.
Η Γεωργιανή Παϊκίτζε, η οποία τώρα αγωνίζεται με τα χρώματα των ΗΠΑ, άρχισε εκστρατεία που έχει στόχο είτε την τροποποίηση των κανονισμών είτε τη ματαίωση των αγώνων (έχουν προγραμματιστεί για τον Φεβρουάριο του 2017 στην Τεχεράνη).
Έντονη υπήρξε και η αντίδραση της εκπροσώπου της Αργεντινής, Λουζιάν. Εκτός από την υποχρέωση για μαντίλα, επισημαίνει και τη δυσκολία από την απαγόρευση να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο άντρας και γυναίκα (αν δεν είναι παντρεμένοι), δεδομένου ότι πολλές σκακίστριες έχουν προπονητές άντρες.
Στο πλευρό των σκακιστριών που διαμαρτύρονται έχουν ταχθεί πολλοί επώνυμοι σκακιστές, όπως ο Ρώσος πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής Κασπάροβ και ο Βρετανός γκραν μετρ Σορτ, οι οποίοι κατακεραυνώνουν της απόφαση της FIDE, καθώς και ο Ισραηλινός πρόεδρος του συλλόγου επαγγελματιών σκακιστών, Σουτόφσκι, που καλεί όλες τις σκακίστριες να αντιδράσουν.
Βέβαια, οι παραπάνω περιορισμοί δεν αποτελούν επιλογή των ίδιων των γυναικών. Η κοινωνιολόγος Κατερίνα Νασιώκα έχει συγκεκριμένη άποψη: «Στην εποχή που ζούμε, με τόση σύγχυση κι απελπισία γύρω μας, πρέπει κανείς να κάνει την επιλογή: ή είναι ή δεν είναι με το μέρος της ανθρώπινης χειραφέτησης. Δύσκολα χωράει κάτι ενδιάμεσο. Ειδικά στο θέμα της πατριαρχίας και της βίας κατά των γυναικών, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα κι η ανάγκη πιο επιτακτική. Η πατριαρχία είναι το αδιαπραγμάτευτο σημείο/θεμέλιο της κυριαρχίας -και μέσα μας- και οι μορφές καταπίεσης των γυναικών, όπως και οι αγώνες τους, αντί να αναδεικνύονται θεωρούνται δευτερεύουσας σημασίας, ερμηνεύονται ως κουλτούρα και πολιτισμική ιδιαιτερότητα κι αποσιωπούνται, ακόμα και από δήθεν ριζοσπαστικές πλευρές. Σου λέει: - Οι μαντίλες είναι συνήθειά τους, στοιχείο της κουλτούρας τους. Εντάξει, καλά. Μπούρδες! Τότε γιατί όταν μαζευόμαστε μόνο γυναίκες, σε περιβάλλον ασφάλειας και μακριά από το αντρικό μάτι, τη βγάζουν κι αρχίζουν να τραγουδάνε; Είτε εδώ, είτε στο Ιράν, είτε στη Γεωργία, ο αγώνας είναι ένας και είναι για όλες μας»!
Στη σκακιστική σελίδα της Κυριακής θα φιλοξενήσουμε απόψεις Ελληνίδων σκακιστριών, οι οποίες επικεντρώνονται στη μειονεκτική θέση των γυναικών στο Ιράν, στην καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων τους, καθώς και στη σύγκριση με χώρες που έχουν υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, όπου η θρησκεία είναι ελεύθερη και λιγότερη...
