Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται σε πρωτόγνωρες συνθήκες, που δύσκολα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιο διάστημα πριν. Διεξάγεται σε συνθήκες διακυβέρνησης της χώρας μέσα από μια αποδοτική, αλλά ιδιότυπη συμμαχική κυβέρνηση, σε συνθήκες συμφωνίας που σε πολλά πράγματα είναι έξω από τις ιδεολογικές και πολιτικές μας αρχές, σε συνθήκες τεράστιων δυσκολιών και ρευστότητας στην ευρύτερη περιοχή μας αλλά και στην Ευρώπη.
Φυσικά, σπεύδω εξαρχής να δηλώσω ότι σε καμιά περίπτωση πέρσι τον Ιούλιο θα έπρεπε να ακολουθήσουμε την επιλογή της αναδίπλωσης και της επιστροφής στη μικρή μεν, αλλά τίμια Αριστερά. Σίγουρα το κόστος ήταν βαρύ, το ζήσαμε και στο κομματικό επίπεδο, με την αποχώρηση σημαντικών και αξιόλογων δυνάμεων, το ζούμε και στην κοινωνία, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μετά την ψήφιση πολλών επώδυνων μέτρων, με αρνητικό αντίκτυπο σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού. Και σας διαβεβαιώ ότι οι βουλευτές μας είμαστε οι πρώτοι που υφιστάμεθα τη διαμαρτυρία, την αντίδραση και κάποιες φορές και την οργισμένη αγανάκτηση πολιτών που είτε αυτοβούλως, είτε κατευθυνόμενοι εκδηλώνουν το αντικυβερνητικό τους ανάθεμα.
Παρ' όλα αυτά, είμαι πεπεισμένος ότι η μεγάλη πλειονότητα του λαού μας αντιμετωπίζει με υπομονή και σύνεση, διότι δεν θέλει να γυρίσει πίσω στους εκφραστές ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Ταυτόχρονα, βλέπει, παρά τα ασύστολα ψέματα της αντιπολίτευσης που συνεπικουρούνται από μεγάλη μερίδα των κεντρικών μέσων ενημέρωσης, ότι γίνονται πολύ μεγάλες προσπάθειες για την ανακούφιση των πιο ευάλωτων, αλλά και για το σπάσιμο των μεγάλων παθογενειών που ταλάνισαν τη χώρα επί δεκαετίες. Αντιλαμβάνονται επίσης ότι η υλοποίηση πολιτικών και μέτρων θετικών προς την κοινωνία είτε μπλοκάρονται στην κεκτημένη αδράνεια της διοίκησης, είτε υπονομεύονται ανοιχτά από τα ερείσματα του παλιού καθεστώτος στη Διοίκηση, την Αστυνομία, τη Δικαιοσύνη.
Όμως από εδώ και πέρα αρχίζουν και οι υποκειμενικές ευθύνες, που έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου και τις καθυστερήσεις του, που έχουν αντίκτυπο στη λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Οι ρυθμοί υλοποίησης λύσεων πολλές φορές είναι απελπιστικά αργοί, ως αποτέλεσμα είτε άγνοιας στη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, είτε ερασιτεχνισμών, είτε ατολμίας απέναντι σε αντιτιθέμενα συμφέροντα, είτε ολιγωρίας στη σύγκρουση με νοοτροπίες και καθεστωτικές λογικές. Όμως εδώ θα κριθεί η ικανότητα διακυβέρνησης και φυσικά το εύρος της συναίνεσης και των συμμαχιών, κυρίως ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις.
Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το κεντρικό ζήτημα της στρατηγικής σε συνθήκες Μνημονίων και το βάθεμα του πολιτικού σχεδίου, οφείλει να σκύψει σοβαρά σε αυτά τα προβλήματα, όχι για να τα λύσει με τη λήξη του συνεδρίου, αλλά για να δρομολογήσει εξελίξεις και λύσεις ξεπερνώντας τις παθογένειες του παρελθόντος. Ξεπερνώντας λογικές που σε έναν βαθμό η ζωή τις έχει ξεπεράσει, όπως η λειτουργία των τάσεων ως μηχανισμών αναπαραγωγής εσωκομματικής εξουσίας, ξεπερνώντας λογικές παρέας και κλειστών κύκλων και ανοίγοντας δρόμους για ένα κόμμα πραγματικά δημοκρατικό και μαζικό, για ένα κόμμα διαρκούς επικοινωνίας με την κοινωνία, την οποία επιδιώκουμε να καθιστούμε κοινωνό και συμμέτοχο στις κρίσιμες και καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας.
Ας αναρωτηθούμε σοβαρά γιατί ένα κόμμα στη διακυβέρνηση της χώρας έχει ελάχιστα μέλη σε σχέση με τους ψηφοφόρους του αλλά και σε σχέση με τις αντικειμενικές ανάγκες προώθησης των βαθύτερων πολιτικών και κοινωνικών αναγκών που επαγγελλόμαστε. Αυτό πράγματι αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και χωρίς ιστορικό προηγούμενο...
Με ποιες νοοτροπίες εξακολουθούμε και βαδίζουμε όταν οι Οργανώσεις Μελών αλλά και τα απλά μέλη μας καλούνται να συμμετάσχουν ουσιαστικά μόνο στις μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις και δεν έχουμε διαπαιδαγωγήσει το κόμμα στη λογική που από χρόνια υπάρχει στο καταστατικό, ότι οι Οργανώσεις Μελών είναι το κόμμα στον χώρο τους; Ποια είναι η πολιτική στελεχών που ακολουθήσαμε (δεν ακολουθήσαμε) για να υπάρξει παραγωγή και ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού; Γιατί, στο όνομα της τασικής εκπροσώπησης, παραμερίστηκαν και αδρανοποιήθηκαν αξιόλογες δυνάμεις του κόμματος; Ποιος ήταν ο σχεδιασμός για τη συμμετοχή των οργανώσεων αλλά και των μελών στη λήψη των αποφάσεων, π.χ., αξιοποιήθηκαν οι νέες τεχνολογίες που φέρνουν άμεσα πιο κοντά τους ανθρώπους, δηλαδή τα μέλη και τα στελέχη; Πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις των νέων μελών και όσων ήρθαν κοντά μας χωρίς πολιτικά και ιδεολογικά σεμινάρια, θα έλεγα ανά περιοχές και με οργανωμένο τρόπο;
Αυτά και πολλά άλλα είναι νομίζω τα κρίσιμα θέματα για ένα κόμμα της Αριστεράς που πρέπει να ανοίξει τα φτερά του στην κοινωνία, γνωρίζοντας βεβαίως τις δυσκολίες που υπάρχουν. Κυρίως η απεύθυνσή μας να είναι προς τους νέους ανθρώπους στους οποίους οφείλουμε να πάμε με ένα διαφορετικό πρόσωπο, ευαισθησίας, ειλικρίνειας και αμεσότητας.
ΥΓ.: Γιατί σταματήσαμε τα φεστιβάλ νεολαίας. Μας έπιασε ηττοπάθεια;
* Ο Νίκος Συρμαλένιος είναι βουλευτής Κυκλάδων
