Αγαπητή Ευγενία,
Έλεγα προχθές πόσο επιδρά στη δημιουργία κλίματος η στάση, η συμπεριφορά, οι απόψεις και οι δηλώσεις προσώπων που έχουν δημόσιο αξίωμα. Και γι' αυτό φέρουν ευθύνη. Ευτυχώς, αυτές τις μέρες είχαμε δύο θετικά παραδείγματα. Πρώτα, τις δηλώσεις του πρώην αρχιεπίσκοπου Νότιας Αφρικής Ντέσμον Τούτου και, βεβαίως, του Πάπα. Μιλώντας ο πρώτος σε διάσκεψη για τα δικαιώματα των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων, αμφί και τρανς [ΛΟΑΤ], που έγινε με τη στήριξη της αρμοστείας για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ στο Κέιπ Τάουν, είπε κάτι συγκλονιστικό: Ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ είναι ίσης σημασίας με τον αγώνα για την κατάργηση του απαρτχάιντ. Και είναι τόσο αφοσιωμένος σε αυτόν τον αγώνα, όπως ήταν και τότε στα χρόνια της ανυποχώρητης πάλης για την άρση του καθεστώτος του απαρτχάιντ.
Ο Ποντίφηκας, εξάλλου, συζητώντας με δημοσιογράφους αποφάνθηκε: «Εάν ένα πρόσωπο είναι γκέι και αναζητεί τον Θεό και έχει αγαθή βούληση, ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω;».
Αναμφίβολα αυτές οι θέσεις βοηθούν στην επιτυχία των στόχων της καμπάνιας του ΟΗΕ που ξεδιπλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να σταματήσουν ο στιγματισμός, οι διακρίσεις, η περιθωριοποίηση, η εκμετάλλευση και ακόμα-ακόμα η ποινικοποίηση και ο διωγμός των προσώπων στη βάση του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Θεωρώ πολύ σημαντική την πρωτοβουλία του ΟΗΕ και επίσης σημαντικό το μήνυμα του γενικού γραμματέα. Διότι ενσωματώνει και ανάγει σε παγκόσμια πολιτική τα αιτήματα και τις προσδοκίες του κινήματος των ΛΟΑΤ διεθνώς, την επιτακτική ανάγκη για ελευθερία και ισότητα όλων των πολιτών του κόσμου. Διότι δρώντας έτσι ο ΟΗΕ, βρίσκεται ακριβώς στο πλαίσιο των αρχών και προνοιών της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δικαιώνει την αποστολή του. Βάζει κριτήριο για τη στάση των κυβερνήσεων των κρατών-μελών, που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ αφορούν, βεβαίως, πρωτίστως εκείνους και εκείνες που ανήκουν στην κοινότητα. Όμως αφορούν και όλους-ες ευρύτερα. Πρόκειται για την εξασφάλιση και διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων, χωρίς αποκλεισμούς. Επομένως, ενδιαφέρει απόλυτα η διεύρυνση και η επέκτασή τους σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας, σε όλες τις κατηγορίες και ομάδες, διότι μόνο έτσι η δημοκρατία γίνεται περιεκτική.
Αυτή η καμπάνια του ΟΗΕ, και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να οργανωθεί. Γιατί; Διότι ζούμε σε μια εποχή όπου αναβιώνουν ρατσισμοί παντός είδους. Όπου ο φασισμός, γνωστός για το κυνήγι των ομοφυλοφίλων, σηκώνει πάλι κεφάλι, κερδοσκοπώντας πάνω στην πολιτική που εξαθλιώνει τους πολίτες, αποδομεί τις δημοκρατικές αξίες, εξαχρειώνει τα ήθη. Η μόνη ασπίδα είναι η εξασφάλιση και υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να μην υπάρχουν κοινωνικές ομάδες ευάλωτες, νομικά και θεσμικά ανυπεράσπιστες, ώστε οι μηχανισμοί του μίσους, της δυσανεξίας, της ομοφοβίας να στρέφονται με μανία εναντίον τους.
Ασφαλώς, η καμπάνια και οι σχετικές δράσεις του παγκόσμιου οργανισμού δεν αναιρούν τη σημασία του κινήματος για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ διεθνώς. Το κίνημα είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Το γνωρίζουν καλά όσες έχουν εμπλακεί με το φεμινιστικό κίνημα, που αποσκοπεί στην εξάλειψη του σεξισμού, του μαζικότερου ρατσισμού. Ο συνδυασμός κινηματικής δράσης και επίσημης πολιτικής είναι γόνιμο μείγμα...
