Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ της μόδας στο εξωτερικό το "re-enactment" (αναβίωση), όπου μαζεύονται διάφοροι, ντύνονται με στολές και όπλα συγκεκριμένων ιστορικών περιόδων και "παίζουν πόλεμο".
Είναι ένα σημείο όπου συναντώνται ιστοριοδίφες, εραστές των ρετρό στολών και οχημάτων, νοσταλγοί παρελθουσών καταστάσεων και περιόδων και "στρατόκαυλοι", ρομαντικοί, κολλημένοι και μανιακοί της λεπτομέρειας.
Είναι σαφές ότι πρόκειται για κάτι που ούτε την Ιστορία ξαναγράφει, ούτε μεθερμηνεύει ή αναθεωρεί, απλώς δίνει χαρά και αντικείμενο στους φαν. Σαν λούνα παρκ...
Η μόδα αυτή υπάρχει και στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Αριστερά, και το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ως σημείο συνάντησης όλης της υπαρκτής Αριστεράς, εκτός των συστημικών εκδοχών της, είχε και ένα τέτοιο σκέλος αναβίωσης - re-enactment.
Είδαμε και ακούσαμε στο Συνέδριο, στο βήμα και στους διαδρόμους, αρκετούς συντρόφους να φοράνε το δίκωχο του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, την τραγιάσκα του ισπανικού εμφυλίου και των μπολσεβίκων και να φαντασιώνουν ότι φτιάχνουμε ένα νέο μπολσεβίκικο κ.λπ. κόμμα, ο καθείς με τη φάση που του πήγαινε καλύτερα πολιτικοϊδεολογικά και συναισθηματικά, σε τελική ανάλυση ρομαντικά.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ρομαντισμών είναι ότι αφορούν τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, πιο σοβαρό για τα καθ' ημάς, είναι ότι αφορούν ήττες του κινήματος. Ηρωικές ήττες, αλλά σε κάθε περίπτωση ήττες που οδήγησαν χιλιάδες κομμουνιστές στο χώμα, στη φυλακή ή στην εξορία.
Παρ' όλα αυτά θα μπορούσαμε να κάνουμε μια θεματική που να ασχολείται με αυτά και να γουστάρουμε. Μπορούμε να πηγαίνουμε και στον Γράμμο πορεία νυχτερινή ή να περικυκλώνουμε το Μουσείο της Ακρόπολης, το παλιό Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη.
Όμως οι ταξικοί αγώνες του 21ου αιώνα δεν κερδίζονται με την ιστορική παλινδρόμηση στο ηρωικό παρελθόν. Δεν θα πολεμήσουμε με τα λιανοτούφεκα στον Γράμμο. Αυτό θα ήταν ουρανόπεμπτο δώρο για τον αστισμό. Η ταξική σύγκρουση διεξάγεται ήδη στις πλατείες της Αθήνας, της Μαδρίτης, στη Βουλή, στα στέκια της αλληλεγγύης, στις μοτοπορείες, στα σόσιαλ μίντια, στις Σκουριές και στη ΒΙΟΜΕ. Θα μπορούσε κανείς να πει μάλιστα ότι όποιος σχεδιάζει να κερδίσει τις ήττες του παρελθόντος, θα έχει κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για να ηττηθεί στις μάχες του μέλλοντος.
Αυτού του είδους οι προσεγγίσεις, αρκετές από τις οποίες, από κάποιον που δεν γνωρίζει την ειλικρινή ευαισθησία των αριστερών, θα μπορούσαν να θεωρηθούν γραφικές, δεν έδωσαν φυσικά τον τόνο στο Συνέδριο. Το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε με το βλέμμα στο μέλλον και με όπλο την ενεργό συμμετοχή πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στρατευμένων στην υπόθεση της κοινωνικής ανατροπής.
