Της Ντίνας Βαΐου
Την εβδομάδα προ των Χριστουγέννων, η Βουλή των Ελλήνων, προφανώς με εισήγηση της κυβέρνησης, μας έκανε δύο μεγάλα «δώρα»: ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ομόφυλα άτομα. Τη συνέχεια του πρώτου μένει να τη δούμε στο επόμενο διάστημα. Για το δεύτερο, τα σχόλια περί αυτονόητων ή πολύ καθυστερημένων κινήσεων και οι αιτιάσεις, ότι είναι τελικά άτολμο και «πίσω» από τις προσδοκίες και τα αιτήματα, δεν αναιρούν τη σημασία της αποκατάστασης ισονομίας μεταξύ πολιτών σε ένα ακόμη πεδίο κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το πεδίο είναι ανοιχτό για διεύρυνση του νομοθετήματος, αναμφισβήτητα από καλύτερες θέσεις.
Και τα δύο αυτά «δώρα», όπως και άλλα μικρότερα, αλλά με μεγάλη συμβολική σημασία, ήρθαν σε συνέχεια έξι μηνών εφαρμογής του (τρίτου) Μνημονίου, μεγάλων απογοητεύσεων, διαψεύσεων και αδιανόητων πιέσεων από τους «εταίρους». Στους έξι αυτούς μήνες έγινε ολοκάθαρος ο στόχος των κυρίαρχων στην Ε.Ε. και όσων συμπλέουν με αυτούς στην Ελλάδα, να καταποντιστεί με κάθε μέσο η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, απαξιώνοντας ταυτόχρονα την έννοια και την προοπτική της Αριστεράς, με όποιον τρόπο κι αν αυτή ορίζεται. Από την άποψη αυτή, η «διαπραγμάτευση» εκτείνεται πολύ πέραν των λεγόμενων δημοσιονομικών ζητημάτων. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα άρχισε να περιλαμβάνει και το τεράστιο θέμα των προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες.
Τα δείγματα γραφής είναι καθημερινά, καθώς τα πεδία άσκησης πολιτικής που προσδιορίζονται και δεσμεύονται από τα Μνημόνια αποκαλύπτονται σταδιακά μπροστά στα έκπληκτα(;) μάτια όσων πιστέψαμε στην ύπαρξη, καπιταλιστικών έστω, εναλλακτικών στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Με διάφορες, περισσότερο ή λιγότερο ακραίες και άμεσες, επεμβάσεις από τους τοποτηρητές της τρόικας, αποκλείονται ακόμη και τα διαφαινόμενα ως ελάχιστα περιθώρια για εναλλακτική πολιτική. Η απόσυρση του «παράλληλου προγράμματος», όπως και η εξ αρχής απόρριψη κάθε προσπάθειας προσδιορισμού «ισοδύναμων μέτρων», είναι κάτι περισσότερο από ενδεικτικά.
Στο πλαίσιο που διαμορφώνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνεχίσει τον αγώνα και να μην εγκαταλείψει τη μάχη της κυβερνητικής εξουσίας. Τι μπορεί λοιπόν να (προσ)φέρει στην πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας που υφίστανται τις επιπτώσεις του άγριου αυτού ακήρυχτου πολέμου; Σίγουρα δεν μπορεί να επικαλεστεί τις επαγγελίες και το πρόγραμμα με το οποίο αναδείχτηκε στην εξουσία τον Ιανουάριο, ούτε την ελπίδα που του εξασφάλισε δεύτερη ευκαιρία τον Σεπτέμβριο του 2015, παρά την απογοήτευση που ακολούθησε το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Μπορεί να δουλέψει διαμορφώνοντας το αδιάνοιχτο μονοπάτι, όπως συλλογικά μάς καλούσε να πράξουμε προεκλογικά;
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει προσαρμογές ή και ανατροπές συμπεριφορών και καθημερινών πρακτικών από κάθε αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, στα διάφορα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης. Η παραπαίουσα εμπιστοσύνη προς τις κυβερνητικές πρακτικές δεν χρειάζεται μεγάλες και γενικές εξαγγελίες, αλλά μάλλον λεπτομερή και σε βάθος κατανόηση κάθε πεδίου άσκησης πολιτικής, σχεδιασμό και υλοποίηση μικρών καθημερινών πολιτικών που ελαφραίνουν το βάρος της λιτότητας. Τέτοιες πολιτικές ίσως δεν προσφέρονται για τυμπανοκρουσίες, κάνουν όμως αισθητή μια λιγότερο δεξιά έως αριστερή πολιτική και μπορεί, προοπτικά και αθροιστικά, να συνιστούν ένα «παράλληλο πρόγραμμα» που υλοποιείται χωρίς μεγάλες εξαγγελίες. Δεν χρειάζονται συχνές και απροετοίμαστες εμφανίσεις στα «παράθυρα» εχθρικών ΜΜΕ, όπου τα ερωτήματα είναι υπονομευμένα εξ αρχής, αλλά ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών για τα επίδικα κάθε φορά ζητήματα. Και σ' αυτό δεν αρκεί η... ανάρτηση σχεδόν ειλημμένων αποφάσεων στη «Διαύγεια». Καθώς για διάφορα θέματα το δημοσιονομικό αποτύπωμα είναι σχεδόν ανύπαρκτο, πλην όμως η παρεμβολή και απαγόρευση της τρόικας απολύτως υπαρκτή, κάπου προκύπτει ένα μεγάλο κενό πληροφόρησης. Εκτός κι αν το κενό πληροφόρησης είναι και αυτό μέρος των μνημονιακών δεσμεύσεων.
