Του Θάνου Παπαδόπουλου
Η οικονομική κρίση στη χώρα μας γρήγορα μετατράπηκε μέσα από την απόγνωση και την οργή του λαού σε κρίση θεσμών: Βουλής, κυβέρνησης, συνδικαλισμού, εκπαίδευσης, δικαιοσύνης και γενικά σε κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Χαρακτηριστική είναι η ολοένα μεγαλύτερη αποχή από τις εκλογές.
Καθώς, λοιπόν, καταρρέει ο ιδιόμορφος κρατικός - συντεχνιακός καπιταλισμός που οικοδομήθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο και ιδίως στη Μεταπολίτευση στο όνομα της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου, η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις γίνεται επιτακτική και ζήτημα επιβίωσης για τη χώρα. Όμως για ν' αλλάξει η χώρα πρέπει ν' αλλάξει πρώτα το κράτος που οργανώνει την πολιτική, οικονομική, πνευματική και κοινωνική ζωή.
Η μεταρρύθμιση στο κράτος πρέπει να αρχίσει βέβαια από την κυβέρνηση. Καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να ξεπερνά τα 32-35 πρόσωπα: 12-15 υπουργούς και έως 20 υφυπουργούς και, βέβαια, λιγότερους από 40 γενικούς και ειδικούς γραμματείς. Ανάλογα πρέπει να μειωθεί και η στρατιά των συμβούλων. Όλη αυτή η πληθώρα κυβερνητικών στελεχών δεν είναι παρά πρόσχημα για να βολευτούν διάφορα κομματόσκυλα, του δημοσίου κυρίως τομέα, σε θέσεις με υψηλές αποδοχές.
Επίσης οι αναπληρωτές υπουργοί δεν έχουν καμιά δουλειά σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων και μάλιστα σε κρίση. Μόνο σύγχυση, αλληλοκαλύψεις και διενέξεις δημιουργούν στην κυβέρνηση και στη δημόσια διοίκηση. Το ίδιο ισχύει και για τους υπουργούς και υφυπουργούς παρά τω πρωθυπουργώ. Αναπληρωτής υπουργός μπορεί να ορίζεται μόνο ένας κάθε φορά για ορισμένη αποστολή και για αυστηρά καθορισμένο χρονικό διάστημα.
Η κυβέρνηση είναι το γενικό επιτελείο της κοινωνίας και της χώρας. Μοναδικό της έργο είναι να ορίζει κάθε φορά τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν στην οικονομία, στις ένοπλες δυνάμεις, στη δημόσια τάξη στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη Δικαιοσύνη κ.λπ. Μοναδικό της έργο είναι να κατευθύνει, να εποπτεύει, να ελέγχει με τη βοήθεια της Βουλής και της διοίκησης.
Το νέο μοντέλο δημόσιας διοίκησης προϋποθέτει γενική και απόλυτη ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Στο πλαίσιο αυτά τα υπουργεία και οι εποπτευόμενοι οργανισμοί αποκτούν νέα οργανογράμματα, κατάλληλα για τον επιτελικό τους ρόλο, με πολύ περιορισμένο προσωπικό. Ό,τι είναι άχρηστο και γραφειοκρατικό στη διοίκηση, καταργείται.
Στα νέα οργανογράμματα εντάσσονται όσοι υπάλληλοι είναι ικανοί και εξειδικευμένοι για τη διαχείριση των αρμοδιοτήτων του υπουργείου. Επίσης εντάσσονται όσοι υπάλληλοι γίνουν ικανοί ύστερα από εντατική μετεκπαίδευση και αποκτήσουν τις αναγκαίες δεξιότητες.
Κλειδί στην επαφή του πολίτη με το κράτος είναι τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ). Σ' αυτά θα ενταχθούν, ύστερα από εντατική μετεκπαίδευση όσοι δεν ενταχθούν στα νέα υπουργεία και τους νέους εποπτευόμενους οργανισμούς. Οι πολίτες για κάθε υπόθεσή τους θα απευθύνονται άπαξ μόνο στα ΚΕΠ, που θα τους εξυπηρετούν αμέσως χάρη στη γενική ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Οι υπόλοιποι υπάλληλοι -όσοι δεν ταχθούν στα υπουργεία, στα ΚΕΠ και στους λίγους εποπτευόμενους οργανισμούς- αποκτούν προσωποπαγείς θέσεις, που καταργούνται αυτομάτως όταν αποχωρήσουν από την υπηρεσία οι κάτοχοί τους.
Ανάλογα οργανογράμματα θα γίνουν και στους δήμους και στις Περιφέρειες και σε όλους τους σχετικούς οργανισμούς.
Οι μετακινήσεις των υπαλλήλων μέσα στην ίδια Περιφέρεια θα είναι ελεύθερες, ανάλογα με τις ανάγκες των υπηρεσιών του Δημοσίου.
Οι επίορκοι υπάλληλοι θα φεύγουν αμέσως από την υπηρεσία και δεν θα επιστρέφουν αν δεν αθωωθούν από τα πειθαρχικά ή τα δικαστήρια.
Έτσι ο δημόσιος τομέας θα γίνει λειτουργικός και θα περιοριστεί η γραφειοκρατία και το προσωπικό του δημόσιου τομέα γύρω στις 400.000 πρόσωπα και θα πάψουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα να υπηρετούν στα πρωτόκολλα του δημόσιου τομέα 55.000 υπάλληλοι! Ο περιορισμός του προσωπικού θα περιορίσει και τη διαφθορά.
Σήμερα τον δημόσιο τομέα τον βαρύνει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων χωρίς συγκεκριμένες δεξιότητες, που έχουν ν' αντιμετωπίσουν μια δαιδαλώδη και διάτρητη με εξαιρέσεις, παραθυράκια και "ρυθμίσεις" νομοθεσία και γι' αυτό καταφεύγουν στην αναβολή και τη γραφειοκρατία. Η δημόσια διοίκηση πρέπει να μετατραπεί σ' ένα ευέλικτο και δυναμικό μηχανισμό που θα σπρώχνει ακατάπαυστα τη χώρα στην πρόοδο, έχοντας την ανάλογη καθοδήγηση από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις.
