"Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται πολλοί, κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει. Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό, που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη", λέει το τραγούδι... "Εκεί ξεχνάει κι ο Θεός για να σε δει κοιτάς και δεν υπάρχει ανθρώπου μάτι... Ένα σκουπίδι παραπάνω δηλαδή, μες στης ζωής το πονηρό το μονοπάτι".
Αυτό το μονοπάτι το περπάτησαν δύο πρωθυπουργοί και κατέληξαν στα σκουπίδια της Ιστορίας. Τι είναι αυτό που μπορεί να σώσει τον μέχρι χθες αγαπημένο του ελληνικού λαού; Τον πιο λαμπερό ηγέτη της Αριστεράς από τη Μεταπολίτευση και μετά; Η σύγκρουση με τα συγκροτημένα συμφέροντα στο εσωτερικό της χώρας. Όμως η κοινωνία δεν πρόκειται να συγχωρέσει ούτε καθυστερήσεις ούτε άλλους ταγματάρχες. Ή θα είναι ριζοσπαστικός στο εσωτερικό ή η λάμψη θα χλομιάζει μέρα με τη μέρα. Το δημοψήφισμα έδειξε ταξική ψήφο. Οι φτωχοί και οι απελπισμένοι συνασπίστηκαν πίσω από τον Τσίπρα και ζητούν δικαιοσύνη. Χωρίς να ικανοποιηθεί το αίσθημα δικαίου δεν υπάρχει αύριο.
Θέλω, όμως, να γυρίσω τον χρόνο λίγο πίσω. Πριν από δύο μήνες είχα γράψει ότι έτσι κι αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώσει το μάρμαρο. Γιατί οι πραγματικές επιλογές ήταν δύο. Πολύ κακή συμφωνία η ρήξη. Και στις δύο εκδοχές οι απώλειες θα ήταν τραγικές. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα, τους απελπισμένους κι αυτούς που τη σκαπουλάρουν εντός ευρώ. Από τη μία ρήξη, από την άλλη οποιαδήποτε συμφωνία εντός ευρώ.
Όμως κι η διαπραγμάτευση ήταν μια διαρκής εκδρομή, με εκθέσεις ωραίων ιδεών από την πλευρά μας. Όμως ο Μέγας Ναπολέοντας είχε πει δυο πράγματα: Πρώτον, στον πόλεμο όπως στον πόλεμο. Και δεύτερον, αν τα κανόνια δεν μπορούν να εκτοξεύσουν βλήματα για εκατό λόγους και ο ένας από αυτούς είναι η έλλειψη πυρίτιδας, δεν συζητάμε τους άλλους ενενήντα εννιά. Τα δικά μας αδειάζουν κάθε μέρα. Οι Γερμανοί συμπεριφέρθηκαν όπως στον πόλεμο και τα κανόνια τους ήταν γεμάτα πυρίτιδα. Τα δικά μας αδειάζουν κάθε μέρα και, όταν ήρθε η ώρα του πνιγμού, παραδοθήκαμε. Δεν συμπεριφερθήκαμε ποτέ όπως στον πόλεμο. Η μόνη πολεμική κίνηση ήταν το δημοψήφισμα κι εκεί ο λαός μπήκε στη μάχη. Όμως οι άλλοι ήξεραν ότι δεν υπάρχουν πολεμοφόδια κι έτσι μας έμεινε μόνο η ρητορική των Μηλίων.
Όμως, όταν μιλάς στον κατακτητή, στον βιαστή, για ηθικούς κανόνες, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εισπράξεις την οργή και την εκδικητικότητά του. Θα στηρίξω την κυβέρνηση και τον Τσίπρα προσωπικά με τις μικρές δυνάμεις μου, όμως, σύντροφε πρόεδρε, η Ιστορία είναι μεγάλο σχολείο... Όταν την Παρασκευή μιλάς σαν Κολοκοτρώνης και τη Δευτέρα γίνεσαι Κωλέτης, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να συγκροτήσεις καθαρή εικόνα στον λαό. Είμαι δίπλα σου γιατί ξέρω πως η Ιστορία βαδίζει διαρκώς με αυταπάτες και είναι καιρός οι ιδέες να εξεταστούν στο μικροσκόπιο της πραγματικότητας.
