Η Βάνα Μπρατάκου είναι επιμελήτρια παραγωγής στην ΕΡΤ, στο Τμήμα Σκηνοθεσίας και Παραγωγής. Με πικρία αποκαλύπτει πόσο σκληρά δούλευαν για πάρα πολλά χρόνια:
"Ήμαστε με τρίμηνες συμβάσεις, απλήρωτες υπερωρίες και καθεστώς μαύρης εργασίας. Εργαζόμασταν ως συμβασιούχοι/ες από το 1989 και μόλις το 2006 μάς προσέλαβαν ως τακτικούς υπαλλήλους αορίστου χρόνου. Όλα αυτά τα χρόνια μάς εκμεταλλεύτηκαν και δεν αναγνώρισαν ποτέ την προϋπηρεσία μας στην ΕΡΤ. Να σκεφθείτε ότι μόνο δύο φορές πήρα δώρο Χριστουγέννων στη ζωή μου. Ο παραλογισμός των διοικήσεων ήταν απίστευτος, για παράδειγμα εάν προσελάμβαναν κάποια/ον άσχετης ειδικότητας εκτός ΕΡΤ αναγνώριζαν την προϋπηρεσία του/της. Δηλαδή έπαιρναν τα δώρα, το επίδομα άδειας και είχαν κάθε δικαίωμα να καταλάβουν μέχρι και διευθυντικές θέσεις. Για εμάς, που ήμασταν προσωπικό 'δεύτερης ταχύτητας' ως τριμηνίτες συμβασιούχοι, δεν είχαμε τα ίδια εργασιακά δικαιώματα".
* Δηλαδή υπήρχε ταξικός διαχωρισμός;
Βέβαια. Μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά τα χρόνια παιχνίδι έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Για τις/τους «πρώην συμβασιούχους» το εργασιακό περιβάλλον ήταν έτσι κι αλλιώς αφιλόξενο. Διαμόρφωσαν έναν γενικό κανονισμό προσωπικού για να υποδεχτεί τις/τους «νέους τακτικούς υπαλλήλους» από τους τότε διοικούντες την ΕΡΤ, έτσι ώστε εμείς ποτέ να μην εξελιχθούμε εργασιακά και φυσικά να μην έχουμε ούτε τις αντίστοιχες οικονομικές απολαβές.
* Κρατούσαν τις θέσεις για τους δικούς τους;
Εσείς τι λέτε; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
* Πείτε μου, το τμήμα σας αποτελείται από άνδρες και γυναίκες;
Παραδοσιακά, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι γυναίκες που εργάζονται με συνθήκες μαύρης εργασίας, κάνοντας όλη τη λάντζα και λαμβάνοντας τη μικρότερη αποζημίωση. Για να καταξιωθούμε στον εργασιακό χώρο έπρεπε να δουλεύουμε πολύ περισσότερο από τους άνδρες, για να αναγνωρίσουν τις επαγγελματικές ικανότητές μας. Σκεφθείτε, μιλώ τέσσερις ξένες γλώσσες, με σπουδές στη σκηνοθεσία. Δεν ήταν συχνό φαινόμενο κάτι τέτοιο μεταξύ των υπαλλήλων. Ωστόσο η αμοιβή ήταν η χαμηλότερη. Δεν έχω παράπονο από τους συναδέλφους που οργώναμε μαζί μέσα σε ένα βαν τους δρόμους για να βγάλουμε τις παραγωγές. Ήμασταν δέκα άνδρες και μία γυναίκα. Αισθάνομαι μεγάλη οργή όμως για τις εκάστοτε διοικήσεις του «μαγαζιού» μας.
Να σημειώσουμε ότι αυτής της εργασιακής γενιάς υπαλλήλων «των πρώην συμβασιούχων» μέχρι και σήμερα δεν της αναγνωρίστηκε ο χρόνος προϋπηρεσίας, που αριθμεί δεκαετία και πάνω, μέσα στην ΕΡΤ, κάτι που δεν θα περιληφθεί στα συντάξιμα χρόνια. Θα ανταμειφθούμε με συντάξεις πείνας...
Σε αυτό το «μαγαζί» που λέγεται ΕΡΤ υπήρχε και υπάρχει ταξικός διαχωρισμός μεταξύ των εργαζομένων. Πάντως, και να φύγουμε από εκεί, εμείς ξέρουμε να επιβιώνουμε. Την ΕΡΤ την αγάπησα γιατί έφαγα ψωμί και όχι παντεσπάνι, για 24 χρόνια ήταν το δεύτερο σπίτι μου...
