Αγαπητή Ευγενία,
Για το χάλι της Βουλής συζητάει πια όλος ο κόσμος. Δεν μου λες κάτι καινούργιο. Όσες και όσοι αποδίδουμε σημασία στον θεσμό του Κοινοβουλίου, επειδή επιτρέπει μια γνησιότερη εκπροσώπηση των απόψεων στην κοινωνία, ανησυχούμε βαθύτατα με την εικόνα που αυτή εμφανίζει τον τελευταίο χρόνο. Έχει μετατραπεί σε αρένα φωνασκιών, ύβρεων, ανεπίτρεπτων χαρακτηρισμών χαμαιτυπείου.
Βέβαια, και από πριν είχαν εντοπιστεί προβλήματα. Η απροσχημάτιστη εξάρτησή της από την εκτελεστική εξουσία, τα φλύαρα προχειροφτιαγμένα νομοσχέδια, οι τροπολογίες της δωδεκάτης, η πολιτική ανεπάρκεια πολλών μελών της, η κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, τα άδεια έδρανα είχαν προκαλέσει δυσφορία. Αφαιρούσαν από το κύρος τού κορυφαίου νομοθετικού οργάνου.
Τώρα η ποιότητα λειτουργίας της έχει φτάσει στο ναδίρ. Τώρα εκτοξεύονται δηλητηριώδη βέλη στο σώμα της δημοκρατίας και κυοφορούνται απειλές για την ύπαρξή της μέσα από τον ίδιο τον ναό της δημοκρατίας. Δεν είναι τραγική ειρωνεία; Με τη δημοκρατική ψήφο των πολιτών κατέλαβαν κοινοβουλευτικά έδρανα δυνάμεις εχθρικές στον κοινοβουλευτισμό, που είναι συνυφασμένος με τον διάλογο, την αντιπαράθεση επί τη βάσει θέσεων και επιχειρημάτων, τον σεβασμό του αντιπάλου. Υπάρχουν γραπτοί και άγραφοι κανόνες. Δεν θα ξαναγυρίσουμε στην αλφαβήτα της δημοκρατικής συμπεριφοράς. Αυτές οι αντικοινοβουλευτικές δυνάμεις, θορυβώδεις και χαοτικές όπως είναι, τραβούν προς τον κατήφορο συνολικά το Κοινοβούλιο.
Βουλιάζουμε σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το συμπέρασμα βγάζει ο κοσμάκης μετά από κάθε νέο επεισόδιο του σίριαλ Βουλή και φτύνει στον κόρφο του. Και αυτή η αίσθηση, ότι επικρατεί παντού αταξία, προσθέτει στην ανυποληψία των θεσμών, πολλαπλασιάζει την κοινωνική σύγχυση, για να μην πω απόγνωση.
Όχι, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν είναι πια, αν ποτέ ήταν, μόνο ενδοκοινοβουλευτικό θέμα. Είναι κεντρικό θέμα δημοκρατίας και ας ελπίσουμε ότι όλο και περισσότεροι πολίτες, άνδρες και γυναίκες, θα το αξιολογούν ως τέτοιο. Οι μοχλοί κοινωνικής κριτικής και πίεσης έχουν τη σημασία τους. Η αποδοκιμασία των πολιτών είναι χρήσιμο εργαλείο.
Ωστόσο, εγώ θέλω να επιστήσω την προσοχή στην ευθύνη των ίδιων των μελών του σώματος. Θέλω να κάνω έκκληση στις υγιείς δυνάμεις σε όσους και όσες βουλευτές η υπόθεση της δημοκρατίας είναι ακριβή, να αντιδράσουν. Πώς; Όχι, ασφαλώς, μιμούμενοι-ες τις άναρθρες κραυγές συγκεκριμένης πτέρυγας. Αλλά ακολουθώντας με ευλάβεια τις καλύτερες παραδόσεις του κοινοβουλευτισμού, τηρώντας τα νενομισμένα, εξυψώνοντας τη λειτουργία του. Η παρουσία τους να εγγυάται το ήπιο, πολιτισμένο κλίμα. Λυπάμαι να πω ότι, πέραν εκείνων που εκφεύγουν πάσης περιγραφής, κάποιοι-ες ακόμα έχουν ανάγκη από μαθήματα συμπεριφοράς. Μπερδεύουν την αίθουσα της Βουλής με άλλες αίθουσες.
Ιδιαίτερα, θέλω να κάνω έκκληση στις... μητέρες του έθνους. Σήμερα είναι περισσότερες από κάθε άλλη περίοδο, χωρίς να είναι αρκετές. Όμως με οδυνηρή έκπληξη είδαμε μερικές να υιοθετούν τη μανιέρα των ύβρεων και προπηλακισμών, που καταγράφεται στα μείον των κοινοβουλευτικών ανδρών. Θα αναμέναμε αυτές να κάνουν τη διαφορά, συμβάλλοντας στην ανανέωση της πολιτικής ζωής, σύμφωνα με τις κινηματικές φεμινιστικές προσδοκίες. Εντελώς παρακμιακό είναι δε όταν αλληλοβρίζονται μεταξύ τους, αντί να συνεννοούνται και να συνεργάζονται, προκαλώντας τη θυμηδία των πάσης φύσεως μισογύνηδων. Βλέπεις, όταν κονταροχτυπιούνται οι άνδρες βουλευτές, τότε διασταυρώνουν τα ξίφη τους, αλλά όταν ερίζουν οι γυναίκες, τότε... ξεκατινιάζονται. Κρίμα! Άλλο πολιτική, άλλο πολιτικαντισμός! Πόση παρακμή μπορούμε πια να καταναλώσουμε;
