Αυτές τις μέρες φανερώθηκε, όσο ποτέ άλλοτε, η μετάλλαξη του Κοινοβουλίου, «τα έργα και οι ημέρες» του, κατά τη σκοτεινή μνημονιακή περίοδο της αντιμεταρρύθμισης και της απορρύθμισης.
Ήταν τόση η στενότητα του χρόνου (λίγες μόνον ώρες συζήτησης) και τόσος ο όγκος και η σπουδαιότητα των προτεινόμενων διατάξεων του σ/ν, που ήταν εντελώς αδύνατο -και για τους εμπειρότερους νομομαθείς κοινοβουλευτικούς- να τα διεξέλθουν με μια προσεκτική ανάγνωση!
Από τον Μάιο του 2010 έχουμε 3 κύρια Μνημόνια, 410 εφαρμοστικούς νόμους, 40 ΠΝΠ, δεκάδες χιλιάδες άρθρα που περιέχονται σε διϋπουργικές αποφάσεις, Π.Δ. και ψευδοερμηνευτικές εγκυκλίους, ολόκληρες βιβλιοθήκες από συνοδευτικά κείμενα και παραρτήματα στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, τα οποία υποτίθεται πως πέρασαν από τη Βουλή!
Δεν είναι μόνον αυτή η «παραγωγή» του νομοθετικού έργου του Κοινοβουλίου που δεν έχει προηγούμενο σε καμιά χώρα του πλανήτη, αλλά κυρίως η φαλκίδευση της λειτουργικής του αρμοδιότητας. Δηλαδή η νομοθέτηση, καθ' υπαγόρευση της τριαρχίας των δανειστών και με τη διαρκώς επαναλαμβανόμενη απειλή της συγκυβέρνησης προς πάσα κατεύθυνση ότι τα νομοσχέδια πρέπει να ψηφιστούν ως έχουν, γιατί αλλιώς θα καθυστερήσει η εκταμίευση της δόσης για την πληρωμή των ομολόγων του δημοσίου χρέους που κατέχουν ξένοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι ή η ΕΚΤ.
Έτσι επιλέγεται ο λεγόμενος «συγκεντρωτικός τρόπος νομοθέτησης», όπου με ένα «ναι» ή ένα «όχι» ψηφίζεται ή απορρίπτεται ένα άρθρο που συνήθως περιέχει εκατοντάδες νέες ρυθμίσεις, τροποποιήσεις, καταργήσεις ή παρατάσεις διαφόρων διατάξεων. Αυτό οδηγεί σε παντελή ακύρωση του δικαιώματος του βουλευτή, άλλα να αποδέχεται και άλλα να απορρίπτει. Εξάλλου, η έλλειψη ενημέρωσης, επεξεργασίας και ουσιαστικής συζήτησης, με τη βοήθεια των επιτροπών των αρμόδιων φορέων και των συμβούλων του νομοθετικού έργου, επιβαρύνει περαιτέρω την κοινοβουλευτική λειτουργικότητα.
Ο κοινοβουλευτικός χρόνος εξαχνώνεται και η αποδυναμωμένη αυτή αποκλειστική δυνατότητα άσκησης δημοκρατίας, στις συνθήκες του καταιγιστικού καπιταλισμού, καθίσταται αδύνατη.
Η μετάλλαξη της νομοθετικής λειτουργίας, από δυνατότητα αυτονομίας και έκφρασης του δρώντος λαού, σε μιαν επιπρόσθετη «αλυσίδα βαρών» και τυραννίας του, δημιουργεί την εικόνα μιας άβουλης, υποτακτικής και πρόθυμης θεραπαινίδας των δανειστών, οι οποίοι έχουν σχεδιάσει και υλοποιούν, με καθημερινές «χειρουργικές» παρεμβάσεις, την αρπαγή του ελληνικού πλούτου (ιδιωτικού και δημόσιου) και τη διαρκή και μόνιμη απαξίωση του Ελληνισμού στον ευρωπαϊκό και διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Η Βουλή μεταβλήθηκε σε διεκπεραιωτικό μηχανισμό, οιονεί «παράρτημα» του Τυπογραφείου της κυβέρνησης, σε ένα «εργαστήριο τυποποίησης νόμων», που άλλοι αποφασίζουν μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Όμως, το βουλευτικό μιας οργανωμένης Πολιτείας υπάρχει, στο μέτρο που αντιδρά, απορρίπτει ή έστω τροποποιεί, αυτά που εισάγονται προς συζήτηση. Και πάντοτε υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος, η τεχνική υποστήριξη και βεβαίως η συνειδητοποίηση από όλους τού τι συζητείται και τι ψηφίζεται.
Παρακάμπτουμε τις πρωτοφανείς βαρβαρικές εκφράσεις των μνημονιακών κειμένων με τις εκατοντάδες επαναλήψεις υποτιμητικών φράσεων, όπως «η Βουλή θα ψηφίσει μέχρι την...», «η κυβέρνηση θα αποφασίσει με το εξής χρονοδιάγραμμα: ... » ή «η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ... », που είναι αυτόχρημα προσβλητικές, ακόμη και για την τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία που απαντάμε σε πρωτόκολλα παράδοσης αποικιών του προπερασμένου αιώνα!
Αλλά:
* Με συνθήκες που εξασφαλίζουν την τυπική σύμπραξη των βουλευτών στην επικύρωση ήδη ειλημμένων αποφάσεων.
* Με συνθήκες παραίτησης από την ασυλία μας λόγω εθνικής κυριαρχίας επί των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.
* Και κυρίως με την εσωτερική απεμπόληση της προστασίας των κανόνων του Εσωτερικού και Διεθνούς, Συνταγματικού, Ανθρωπιστικού και Αναγκαστικού Δικαίου, η διαδικασία αυτή αφαιρεί κάθε ίχνος ουσιαστικής νομιμοποίησης του Κοινοβουλίου στα μάτια της κοινής γνώμης.
Επομένως, η ανάγκη ανάκτησης κάποιου στοιχειώδους κύρους επέβαλε την ευλαβική άσκηση των κοινοβουλευτικών δυνατοτήτων αυτονομίας του Κοινοβουλίου, που εκφράζεται κυρίως μέσω των (ελάχιστων εντός του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος) δυνατοτήτων των Κ.Ο. της αντιπολίτευσης.
Το σημαντικότερο μέσο άσκησης της κοινοβουλευτικής αυτονομίας είναι η πρόταση μομφής είτε κατά της κυβέρνησης είτε κατά μεμονωμένου υπουργού. Επομένως, η πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών (που πρωταγωνιστεί στην οικονομική ζωή της χώρας, από διάφορες θέσεις, κατά την τελευταία 20ετία), έδρασε ως προβολέας αφύπνισης των πολιτών και αποκάλυψης του νέου τρίτου αυτού Μνημονίου, που θα συμπληρωθεί και με τέταρτο σε λίγους μήνες.
Ως εκ τούτου, ανεξαρτήτως των κραδασμών που δημιουργήθηκαν μέσα στους κόλπους της κυβερνητικής πλειοψηφίας (οι συνέπειες των οποίων θα φανούν στο άμεσο μέλλον), το τολμηρό κοινοβουλευτικό διάβημα του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε σε όλους τους Έλληνες το νέο καταιγιστικό πλέγμα των ρυθμίσεων της ΑΝΤΙμεταρρύθμισης και του εργασιακού μεσαίωνα που τους επιφυλάσσεται στο πλαίσιο του λεγόμενου νεοφιλελεύθερου... «success story».
Έτσι που ο καθένας να λάβει την ανάλογη θέση στις προσεχείς διπλές (μόνον;) εκλογές.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους - ΕΝΥΠΕΚΚ ([email protected]).
