Το άρθρο του Λίο Πάνιτς, γνωστού καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, στην εφημερίδα Guardian είναι από τα άρθρα στοχαστών παγκοσμίου διαμετρήματος, που δείχνουν το μέγεθος της επιρροής και της γοητείας που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε προοδευτικούς διανοητές σε όλο τον κόσμο. Στην "Αυγή" της Κυριακής είχε προηγηθεί η συνέντευξη του διάσημου Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι, ο οποίος επίσης εκφράστηκε με κολακευτικά λόγια για τον ΣΥΡΙΖΑ και την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι διανοούμενοι, που έτσι κι αλλιώς ανήκουν στην Αριστερά, όπως ο Καμιλέρι ή ο Πάνιτς, οι οποίοι βλέπουν ως ελπιδοφόρο την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τη διεκδίκηση της εξουσίας στην Ελλάδα προσβλέποντας σε ελπιδοφόρες αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ελπίδα αυτή φαίνεται, παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και τις ολιγωρίες του ΣΥΡΙΖΑ, να βρίσκει πρόσφορο έδαφος όχι μόνο σε αριστερούς διανοούμενους, αλλά και σε πρώην αριστεριστές, σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και σοβαρούς φιλελεύθερους, που ανησυχούν για την πορεία της Ευρώπης μέσα από τις συμπληγάδες του τιμωρητικού προτεσταντισμού της Μέρκελ.
Οι "ολιγαρχικές τάσεις" πνίγουν τη Δημοκρατία, πληγώνουν την κληρονομία του διαφωτισμού και των κοινωνικών αγώνων. Το "ζωντανό δημοκρατικό πνεύμα", όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης, αφυπνίζεται για να ξαναδώσει ελπίδα στους πολίτες, ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά όχι μόνο. Που βλέπουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις να συνθλίβονται από την "τυραννία των αγορών", όρο που χρησιμοποιεί ακόμη και ο Πάπας.
Το σημαντικό ορισμένες φορές είναι να πιάσεις το νήμα της Ιστορίας και όχι, αρκούμενος στην τακτική του σκαντζόχοιρου, να κρυφτείς πίσω από "ιερά κείμενα" και στρατηγικές άλλων εποχών, που αποτελούν ιστορικούς αναχρονισμούς. "Το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι μεταρρύθμιση ή επανάσταση, αλλά το είδος των μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίο να γίνουν και το λαϊκό κίνημα που θα τις εμπνεύσει και θα τις στηρίξει ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού" γράφει ο Πάνιτς.
Σε αυτό το σημείο κρύβεται και η σοφία της πρότασης. Οι μεγάλες αλλαγές είναι δυνατές μόνο όταν γίνονται υπόθεση των κινημάτων, των πολιτών που τις στηρίζουν, που τις εμπλουτίζουν διαρκώς ώστε να παραμένουν "δημιουργική πηγή" της Ιστορίας. Το Παρίσι δεν χτίστηκε σε μια μέρα...
