Του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα*
Ο πόλεμος που θα δεχθεί η αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα δεδομένα της επομένης των εκλογών. Ένας πόλεμος που θα καθοδηγείται από διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα και θα στοχεύει στη μετατροπή της διακυβέρνησης της Αριστεράς σε ένα σύντομο και αποτυχημένο διάλειμμα της μνημονιακής κόλασης.
Σε μία τέτοια εκδοχή, οι απειλές δεν θα προέρχονται μόνο από το εξωτερικό. Αντίπαλοι αυτής της αριστερής κυβέρνησης θα υπάρχουν και σε όλο το φάσμα του εγχώριου πολιτικού σκηνικού.
Εκτός από την ισχυρή -και εξαιρετικά πιθανή, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αναζητήσει ερείσματα και στον χώρο της κινηματικής Αριστεράς. Αυτό θα συμβεί μόνο εάν -από τις πρώτες κιόλας μέρες ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης- προχωρήσει στα τολμηρά και ήδη εξαγγελθέντα μέτρα άμεσης ανακούφισης των πλέον χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων.
Σύμφωνα με την απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μας έχει δεσμευθεί για την εφαρμογή ενός προγράμματος οικονομικής, κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής και οικολογικής ανασυγκρότησης, το οποίο θα επουλώνει τα πλήγματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης, με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, η προστασία από τις απολύσεις, η αναβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, η κατάργηση της μαύρης, επισφαλούς και ενοικιαζόμενης εργασίας, η ενίσχυση του ρόλου των συνδικάτων και η ελεύθερη και ακώλυτη άσκηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας αποτελούν πυλώνες της πολιτικής μας και της παραγωγικής διαδικασίας.
Πρώτο βήμα θα αποτελέσει η αποκατάσταση στα προ του Μνημονίου επίπεδα των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του κατώτερου μισθού, της κατώτερης σύνταξης, του επιδόματος ανεργίας και των οικογενειακών επιδομάτων. Δεν θα υπάρχει κανείς πολίτης χωρίς το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για την επιβίωσή του, χωρίς περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της τροφής και της αξιοπρεπούς κατοικίας.
Έχουμε δεσμευτεί ότι δεν θα επιτρέψουμε καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας λόγω χρέους.
Εγγυόμαστε την ικανοποιητική λειτουργία και αναδιοργάνωση της δημόσιας περίθαλψης και τη δωρεάν καθολική πρόσβαση όλων των κατοίκων της χώρας -ντόπιων και αλλοδαπών- στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεξάρτητα από την εργασιακή ή ασφαλιστική τους κατάσταση. Επείγουσα πολιτική προτεραιότητα αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ η πλήρης υγειονομική κάλυψη του ανασφάλιστου πληθυσμού και η μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα για τους χρονίως πάσχοντες και για κάθε ασθενή που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η συνεπής εξυπηρέτηση αυτών των στόχων κοινωνικής σωτηρίας ευελπιστούμε ότι θα εμπνεύσει ένα νέο -πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα- κίνημα στήριξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το κίνημα αναμένουμε να πρωτοστατήσουν τα συνδικάτα, οι δήμοι και πάνω από όλα τα κινήματα που γεννήθηκαν αυθόρμητα -και «από τα κάτω» - το χρονικό διάστημα της μνημονιακής λαίλαπας.
Ο αγώνας που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ -ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του 2012- είναι αγώνας ευθύνης για τη σωτηρία μιας κοινωνίας που διαλύεται. Επιδιώκει να αναλάβει -και μάλιστα με αριστερό προγραμματικό πρόσημο- την κυβερνητική εξουσία με ειρηνικά, δημοκρατικά και κοινοβουλευτικά μέσα και μεθόδους.
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά ωραίο.
Τα ιστορικά παραδείγματα ανάλογων προσπαθειών δεν είναι ευνοϊκά για τη διεθνή Αριστερά. Οι περιπτώσεις της Ουγγαρίας το 1919, της Ισπανίας το 1936, του Γαλλικού Λαϊκού Μετώπου το 1936 και της Χιλής το 1973 είναι ίσως οι πιο γνωστές περιπτώσεις ανάληψης της κυβέρνησης από την Αριστερά με ειρηνικά μέσα. Τόμοι ιστορικών, πολιτικών, οικονομικών και λογοτεχνικών προσεγγίσεων έχουν γραφτεί για την ανάλυση των λόγων της αποτυχίας αυτών των εγχειρημάτων. Συνισταμένη αυτών των απόψεων φαίνεται να είναι το γεγονός ότι η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης δεν αποτελεί και κατάληψη της εξουσίας. Η πορεία προς αυτήν την κατεύθυνση δεν είναι δοσμένη, δεν είναι εύκολη, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Καλείται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ -πέραν όλων των άλλων δυσκολιών- να αντιμετωπίσει και μια ιστορική αδράνεια, που αγγίζει το διάστημα ενός αιώνα, και, για να την υπερνικήσει, οφείλει να δράσει καινοτόμα και τολμηρά. Να ανοίγει δρόμους που θα οδηγούν την κοινωνία σε νέες διαδρομές προς την κοινωνική απελευθέρωση. Η πρόκληση είναι τεράστια.
Ανάλογη με την κοινωνική, κινηματική στήριξη, θα πρέπει να είναι και η στενή, πολιτική, κομματική στήριξη μιας τέτοιας κυβερνητικής εξέλιξης. Στον σκληρό πυρήνα αυτής της βάσης -εκ των πραγμάτων- θα βρεθεί η συνεδριακή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Άμεσος στόχος της οποίας θα πρέπει να γίνει η όσο το δυνατόν ευρύτερη πολιτική της διεύρυνση, τόσο εντός, όσο και εκτός του κόμματος. Η συνεκτικότητα, η πειστικότητα, ο εξαντλητικός εσωτερικός διάλογος, η διαρκώς αυξανόμενη ομοιογένεια και η ριζοσπαστική αποτελεσματικότητά της στις δύσκολες κομματικές και κυβερνητικές αποφάσεις είναι στοιχήματα που πρέπει να κερδίζει σε κάθε βήμα της. Χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά δεν θα μπορέσει να παίξει τον ρόλο της ως εγγυήτριας δύναμης της πολιτικής απόφασης του ανώτατου κομματικού μας σώματος. Του κειμένου δηλαδή που οδηγεί στην κοινωνική σωτηρία και ανακούφιση. Ρεαλιστική και βραχυπρόθεσμη επιδίωξή της θα πρέπει να γίνει και η αναδιάταξη -στην κατεύθυνση στήριξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ- του συνόλου των κομματικών μας δυνάμεων.
Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να περιμένει. Η συνεδριακή πλειοψηφία θα πρέπει από τώρα να οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης, συντροφικότητας, ειλικρίνειας και αμοιβαίας δέσμευσης στην κατεύθυνση υλοποίησης των συνεδριακών μας αποφάσεων, υπερβαίνοντας δυστοκίες του παρελθόντος.
Ο λαός μας υποφέρει και προσβλέπει στην αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως τη μόνη αξιόπιστη λύση της λύτρωσης του από τα δεσμά της τρόικας. Κατά συνέπεια, οι ευθύνες κάθε αριστερού και κάθε αριστερής είναι υπαρκτές και μεγάλες.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός, μέλος του Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ
