του Κώστα Κάρη
Κατατέθηκε χθες το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ύστερα από 8μηνη καθυστέρηση. Μια σοβαρή πλευρά του είναι η στάση του νόμου, του κράτους, απέναντι σε εκείνους που βρίζουν τους Εβραίους, υποστηρίζουν ότι το Ολοκαύτωμα είναι ένα ψέμα και ό,τι άλλο περιλαμβάνει η χιτλερική προπαγανδιστική παράδοση.
Η στάση απέναντι στους Εβραίους πολίτες της κάθε χώρας και πολίτες του κόσμου έχει γίνει κομβικής σημασίας στις ευρωπαϊκές χώρες μετά τον πόλεμο. Λόγω του υπερεγκλήματος του Χίτλερ και των χιτλερικών, αλλά και λόγω της σιωπηρής στάσης των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το υπερέγκλημα του Ολοκαυτώματος δεν έγινε εν κενώ, υπήρχε έντονος και διάχυτος αντισημιτισμός στη Γερμανία, βεβαίως, αλλά και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το Ολοκαύτωμα έγινε σύμβολο για τη δημοκρατική συνείδηση στην Ευρώπη.
Δεν είναι βεβαίως οι Εβραίοι τα μόνα θύματα ρατσισμού. Είναι και οι Ρομά. Οι Αφρικανοί επί αιώνες. Είναι και πολλοί σημερινοί μετανάστες στην Ευρώπη και στην Ασία. Και οι Παλαιστίνιοι στο κράτος του Ισραήλ.
Δεν αλληλοακυρώνονται οι ρατσισμοί. Μία σου - μία μου. Προστίθενται και πολλαπλασιάζονται, απειλούν γιατί επιβάλλουν στις κοινωνίες τη βαρβαρότητα, τους μηχανισμούς της βίας. Τα σχήματα σκέψης της συλλογικής ευθύνης που οδηγούν στο έγκλημα.
Τα κράτη, και το δικό μας, οφείλουν να καταπολεμούν τις ιδεολογίες του ρατσισμού, στηρίζοντας τα δικαιώματα του ανθρώπου. Αν περιλαμβάνουμε τις ρατσιστικές ιδεολογίες στην προστασία της ελευθερίας του λόγου, τι θα διδάσκονται τα παιδιά; Τίποτα απ' όσα έγιναν ή μήπως ότι υπάρχουν δύο απόψεις για το Ολοκαύτωμα - η μία λέει ότι είναι ψέμα; Έτσι προστατεύουμε τη μνήμη των δεκάδων χιλιάδων Εβραίων συμπατριωτών μας ; Των απλών ανθρώπων, των παιδιών, που οδηγήθηκαν στον θάνατο από την "αυτοκρατορία του κακού";
Πρέπει να δεχθούμε τη κεντρική σημασία που έχει για την Ευρώπη η στάση απέναντι στον αντισημιτισμό. Και για την Ελλάδα, όπως αποδεικνύει η προπαγάνδα της ηγεσίας της εγκληματικής Χ.Α.
