Του Κώστα Κάρη
Πιο κάτω η βιομηχανία μας. Χθεσινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ: Τον Σεπτέμβριο του 2013 μειώθηκε ο δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής κατά 1,8% σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2012. Δεν πρόκειται για πρόβλημα του μήνα. Ο δείκτης αυτός το πρώτο 9μηνο του 2013 είναι στο 73,4, το 2012 ήταν 76,1, το 2011 ήταν 79,5 - με βάση το 100 του 2005!
Υπάρχουν στατιστικές που περιγράφουν, τεκμηριώνουν, τροποποιούν την εμπειρία μας - π.χ. για τα εισοδήματα, τις συντάξεις, τους μισθούς. Υπάρχουν και στατιστικές που μας αποκαλύπτουν μη ορατές πλευρές, μας προειδοποιούν για το μέλλον. Τέτοιες είναι οι στατιστικές που αφορούν τη βιομηχανική παραγωγή, σε μια χώρα όπου η βιομηχανία έχει πέσει κάτω από το 10% του ΑΕΠ κι έτσι στη δημόσια συζήτηση κυριαρχούν τα προβλήματα των κλάδων των υπηρεσιών και των αυτοαπασχολούμενων.
Θέλει πολύ σοφία να αποδεχθούμε, επιτέλους, ότι στις σημερινές ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή ανάκαμψη χωρίς άνοδο της βιομηχανίας, χωρίς αύξηση της συμμετοχής της στο ΑΕΠ; Ότι η σταδιακή, συνεχής αποβιομηχάνιση της χώρας πήγε μαζί με μια ανάπτυξη έως το 2008 πάνω σε πήλινα πόδια, τα δανεικά;
Βεβαίως το διεθνές τοπίο συνεχώς αλλάζει. Όποια βιομηχανία κάποτε ανθούσε στην Ελλάδα δεν σημαίνει ότι μπορεί να σταθεί και σήμερα, αύριο. Πολύ περισσότερο όταν μεγάλοι κλάδοι πριν, ακόμη και τώρα, απολαμβάνουν ειδικές κρατικές προστασίες. Άλλοτε με επιδοτήσεις, μετά πουλώντας αποκλειστικά ή κυρίως στο Δημόσιο. Η υποχώρηση του δείκτη δείχνει ότι οι νέες επιλογές, προσαρμοσμένες στο νέο περιβάλλον, δεν έχουν γίνει. Και ότι δεν υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση.
Μελέτες και προτάσεις υπάρχουν. Οικονομικός δημιουργικός ρεαλισμός δεν υπάρχει. Έχουμε συμφέρον ως κοινωνία να τον αναζητήσουμε χωρίς λύσεις του συρμού και χωρίς προκαταλήψεις. Εκτός από τις ξένες (πραγματικές) επενδύσεις, απαιτείται μετακίνηση κεφαλαίων από τον χρηματοπιστωτικό τομέα στη βιομηχανία. Αλλά στην Ελλάδα της αρπαχτής και μέσα στην κρίση χρηματοδοτούμε το Χρηματιστήριο με φοροαπαλλαγή...
