Κάτι έχει αλλάξει στην ατμόσφαιρα. Ακόμη κι ο Σαμαράς αναγκάστηκε να πείσει τις Βρυξέλλες ότι "υποφέρουμε", επιμένοντας βεβαίως στις πολιτικές που καταρρακώνουν τη ζωή μας. Αυτή την αλλαγή κλίματος καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις (όσες, τελικώς, "επετράπη" να δημοσιοποιηθούν), όπου η λαϊκή αγανάκτηση επιστρέφει. Και στις προτιμήσεις των πολιτών εκτοξεύονται ριζοσπαστικές προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης έξω από το Μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και πάλι παίρνει κεφάλι, κυρίως ξαναταυτίζεται με την ελπίδα για τη διάσωση και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Η χρεωκοπία του Μνημονίου είναι οριστική και τελεσίδικη. Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορεί να δώσει πειστική απάντηση, ούτε καν να παίξει με τον εκφοβισμό τής πολιτικής αστάθειας. Η κοινωνική κρίση αποσαθρώνει την κυβέρνηση. Ο εκβιασμός με το ευρώ έχει ξεθυμάνει. Η "ελληνική ιδιορρυθμία" μετατρέπεται σε "ιδιορρυθμία του ευρωπαϊκού Νότου". Ο μερκελισμός οδηγεί στην ύφεση και την ανεργία ακόμη και τις οικονομίες του ευρωπαϊκού Βορρά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά συνιστά αναχρονισμό. Ρίχνει την τελευταία ζαριά της. Προσπαθεί να κλείσει τα "χρυσά" συμβόλαια, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία, δημιουργώντας ένα νέο πλέγμα αφενός επιχειρηματικής διαπλοκής και αφετέρου γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Και οι δύο επιδιώξεις, με δεδομένη την κοινωνική κρίση και τη σοβούσα πολιτική αστάθεια, αποδιαρθρώνουν το πολιτικό σύστημα.
Η χώρα, όπως και η Ευρωζώνη, πορεύεται επί ξυρού ακμής. Η διέξοδος σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι αλληλένδετη. Ειδικότερα στη χώρα μας προϋποθέτει μια νέα διαπραγμάτευση, που δεν είναι εύκολη, αλλά είναι εφικτή, υπό την προϋπόθεση ότι θα στηριχτεί στη δημοκρατική ανατροπή. Ότι θα γίνει από μια νέα κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, με κορμό τις δυνάμεις της Αριστεράς και με βραχίονα εξελίξεων τη δυναμική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Αυτή η παρέμβαση μπορεί να κρίνει την πορεία των εξελίξεων. Να αποτρέψει τις ιδιωτικοποιήσεις, να οργανώσει την κοινωνική αλληλεγγύη, να επιβάλει τις εκλογές, να δώσει προοπτική αφενός για να ανακοπεί η κρίση και αφετέρου η ανάπτυξη να έχει στο επίκεντρό της τον στόχο τής καταπολέμησης της ανεργίας και τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας παντού.
Το διεθνές ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζεται με τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις για διεθνείς επισκέψεις του Αλ. Τσίπρα, επιβεβαιώνει την αίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει η σελίδα στη χώρα μας. Η φιλόφρονη ερώτηση του Ραούλ Κάστρο προς τον Τσίπρα στην κηδεία του Τσάβες "ώστε εσύ είσαι αυτός που όλοι περιμένουμε να γίνει πρωθυπουργός", είναι χαρακτηριστική της δυναμικής που εκπροσωπεί το δημοκρατικό, αριστερό ρεύμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα "νέο παράδειγμα" για την Ελλάδα και διεθνώς. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και συναισθανθούμε τις ευθύνες μας, τόσο επιτυχέστερα θα ανταποκριθούμε, με θέσεις και αγώνες, στις λαϊκές προσμονές.
