Δεν είναι μόνο ότι θα στιγματίζονται από πολύ νωρίς και δεν θα μπορέσουν να διεκδικήσουν καλύτερη δουλειά και καλύτερη ζωή και θα αποτελεί ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα δηλαδή πριν τον τελειωτικό Καιάδα.
Δεν είναι μόνο η αξιολόγηση των σχολείων, που θα τα απειλεί με κλείσιμο, αφού τα περισσότερα δημόσια σχολεία είναι υποστελεχωμένα και με τρομερές ελλείψεις σε υποδομές λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης και απαξίωσης της δημόσιας Παιδείας.
Δεν είναι μόνο ότι η επαναφορά της Τράπεζας Θεμάτων, που θα εκτοξεύσει τη σχολική αποτυχία από το 4% στο 23%, ή η αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων από 4 σε 7, που στέλνουν σίγουρη πελατεία στα φροντιστήρια.
Δεν είναι μόνο η κατάργηση της μαθητείας στα ΕΠΑ.Λ. που δρομολογείται από την κυβέρνηση, ούτε οι μόνιμες προσλήψεις που αρνούνται, ούτε ότι παρουσιάζουν τις δρομολογημένες προσλήψεις στην Ειδική Αγωγή, που καθυστέρησαν έναν και πλέον χρόνο, ως μεγάλη επιτυχία.
Είναι κυρίως ότι απευθύνεται σε ένα σχολείο για λίγους και εκλεκτούς που θα έχουν να πληρώνουν τα φροντιστήρια που θα απαιτούνται. Αυτοί θα είναι οι άριστοι και οι επιτυχημένοι. Εξάλλου, ο Μητσοτάκης το είχε δηλώσει κυνικά εκφράζοντας «με φυσικό» νεοφιλελεύθερο τρόπο την ταξική ανισότητα όταν έλεγε για «το παιδί από το Περιστέρι που θέλει (και πρέπει…) να γίνει ψυκτικός».
Ενώ μία από τις «πονηριές» του νομοσχεδίου είναι η εισαγωγή των περίφημων ΣΔΙΤ και στα πανεπιστήμια με πρόσχημα τις φοιτητικές εστίες, οι «δουλειές» θα ανοίξουν για κάποιους φίλους ιδιώτες με τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στα πανεπιστήμια.
Το νομοσχέδιο Κεραμέως τίποτα καινοτόμο δεν έχει να επιδείξει. Αντιθέτως, αποπνέει μυρωδιά ναφθαλίνης. Βασίζεται σε ένα πνεύμα αναχρονισμού και σε μια ταξική αντίληψη για μια Παιδεία των κοινωνικών αποκλεισμών. Χαρακτηριστική άλλωστε είναι η κατάργηση της Κοινωνιολογίας από εξεταζόμενο μάθημα και η αντικατάστασή της από τα Λατινικά.
Είναι σαφής ο προσανατολισμός μιας εκπαίδευσης που η κυβέρνηση θέλει να καταστήσει δωρεάν μόνο τύποις, αναιρώντας όσο γίνεται περισσότερο τη δυνατότητα της κοινωνικής κινητικότητας με ένα «χαρτί» που θα εξασφάλιζε μια καλύτερη τύχη για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Έτσι επιτυγχάνεται ο στόχος της κυβέρνησης και «δίνεται η δυνατότητα», όπως θα έλεγε η Κεραμέως, για μια βίαιη έξοδο από τη σχολική τάξη. Λίγοι, «άριστοι» και εκλεκτοί πρέπει να μετέχουν της Παιδείας. Οι υπόλοιποι, ούτε ψυκτικοί.
