Ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτά η επίσκεψη του Ιταλού πρωθυπουργού Πάολο Τζεντιλόνι και η συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του Αλέξη Τσίπρα στην Κέρκυρα στις 14 Σεπτεμβρίου, λίγες μόνο ημέρες μετά την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα, γιατί οι δύο ηγέτες θα επισφραγίσουν τις άριστες σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες με τη διοργάνωση του “1ου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Ιταλίας”, που θα έχει ως στόχο τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα.
Η Ελλάδα και η Ιταλία που, με διαφορετική ένταση, έχουν πληγεί από την οικονομική και κοινωνική κρίση προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, με τον πολυπόθητη ανάκαμψη να χτυπά μετά από καιρό τις πόρτες τους. Ο επιχειρηματικός κόσμος και από τις δύο πλευρές του Ιονίου έχει κατανοήσει ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτεί όλες τις ευκαιρίες για την έξοδο από αυτή την κρίση και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης. Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών μπορούν να αποτελέσουν τους καλύτερους εγγυητές για το αμοιβαίο όφελος, όπως δείχνει η διάθεση για παγιωμένη διμερή συνεργασία διαμέσου της διοργάνωσης του “Συμβουλίου Συνεργασίας”. Θα έλεγε κανείς ότι η απόφαση για τη διοργάνωση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας ανάμεσα σε δύο τόσο γειτονικές και φίλες χώρες έρχεται με καθυστέρηση δεκαετιών. Τα νέα ενεργειακά δίκτυα φαίνεται ότι βοήθησαν ακόμη περισσότερο σε αυτή την προσέγγιση στο Ιόνιο.
Η Ελλάδα και η Ιταλία αποτελούν παράλληλα τα δύο κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που αποτέλεσαν τις χώρες υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων ή μάλλον εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων τα τελευταία χρόνια. Το προσφυγικό σίγουρα δεν θα λείψει από την ατζέντα της συνάντησης των δύο πρωθυπουργών, ιδιαίτερα κάτω από τη νέα μορφή που παίρνει τους τελευταίους μήνες, με την προσπάθεια μεταφοράς των ελέγχων των μεταναστευτικών ροών στα νότια σύνορα της Λιβύης. Η Ιταλία έμεινε μόνη να αντιμετωπίζει το φετινό καλοκαίρι το νέο μεταναστευτικό κύμα, όπως σε αρκετές περιπτώσεις έμεινε μόνη της και η χώρα μας, αφού με τη βοήθεια ορισμένων Ευρωπαίων εταίρων έκλεισαν τόσο τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας όσο και αυτά της Ιταλίας, από την πλευρά της Σλοβενίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας και της “εξωκοινοτικής” Ελβετίας.
Ο φόβος της “Ευρώπης - φρούριο” όχι μόνο είναι υπαρκτός, όπως έδειξε και η πρόσφατη συνάντηση στο Παρίσι, αλλά κινδυνεύει να διολισθήσει σε νεοαποικιακές πρακτικές. Η Ευρώπη έχει ανάγκη μια νέα μεταναστευτική πολιτική, που να βασίζεται στην αλληλεγγύη όλων των χωρών για την υποδοχή των μεταναστών και προσφύγων και που να είναι σε θέση να προβάλλει τον σεβασμό των δικαιωμάτων και των αξιών που προβλέπουν οι συμφωνίες της.
Η οικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης περνά από τη συνεργασία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Η Ελλάδα και η Ιταλία θα πρέπει να στείλουν από την Κέρκυρα ηχηρό μήνυμα στους υπολοίπους εταίρους και τους Βαλκάνιους γείτονες ότι η ασφάλεια δεν έχει σχέση με τους φράκτες στη FYROM, του Δούναβη ή το Μπρένερ και ότι η Μεσόγειος Θάλασσα και η έρημος της υποσαχάριας Αφρικής δεν μπορούν και δεν πρέπει να μετατραπούν σε νεκροταφεία, όπως επιθυμούν οι πλέον ακροδεξιές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές δυνάμεις.
