Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008
Έχοντας φθάσει λίγο πριν τις 11 τη νύχτα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Τιρουτσιραπάλι, ύστερα από ένα ταξίδι 5,5 ωρών από το Ραμεσβαράμ του απώτατου ινδικού Νότου, απέναντι από τη Σρι Λάνκα, και μετά από αρκετές ώρες ύπνο, ξυπνάω ξεκούραστος στο δωμάτιο 202 ενός ξενοδοχείου που βλέπει στον κεντρικό δρόμο, την Ουίλιαμς Ρόουντ. Τουλάχιστον τόσο ξεκούραστος όσο χρειάζεται για να επισκεφθώ ευδιάθετος τα κυριότερα αξιοθέατα της τέταρτης σε πληθυσμό πόλης της πολιτείας Ταμίλ Ναντού, με κάτι περισσότερο από 1 εκατομμύριο κατοίκους.
Σε έκταση, κάτι που αφορά περισσότερο τον επισκέπτη που ενδιαφέρεται να γνωρίσει μια πόλη περπατώντας την, καλύπτει πάνω-κάτω το εμβαδόν της Κοπεγχάγης ή της Λιουμπλιάνας, και σχεδόν τέσσερις φορές τον Δήμο της Αθήνας, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, εκτός από περπάτημα, θα χρειαστώ και ταξί.
Μετά το πρωινό, αξίας 36 ρουπιών για room service τσάι και τοστ, σχεδόν μισό ευρώ, ξεκινώ την περιήγησή μου. Πρώτο αξιοθέατο είναι το Φρούριο του Βράχου, το Ροκφόρτ όπως το ονομάζουν, σήμα κατατεθέν του Τιρουτσιραπάλι ή Τρίτσι, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι την πόλη τους. Ύστερα από διανυκτερεύσεις σε δέκα διαφορετικές πόλεις, άλλες τόσες προβλεπόμενες έως το τέλος του ταξιδιού και πολλαπλάσιες διαδρομές ενδιάμεσα, χώρια τις ημερήσιες εκδρομές σε άλλους προορισμούς, αφήνω, τουλάχιστον για σήμερα το πρωί, κάθε σκέψη για περπάτημα και παίρνω ταξί.
Σε λιγότερο από ένα τέταρτο βρίσκομαι μπροστά σε έναν επιβλητικό βράχο ύψους 38 μέτρων, από τους παλιότερους στον κόσμο, που αποτελεί πραγματικό φρούριο. Τον 18ο αιώνα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στους τρεις Καρνατικούς Πολέμους μεταξύ Βρετανικής και Γαλλικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, που οδήγησαν στην ίδρυση της βρετανικής αντιβασιλείας στις Ινδίες. Διαπιστώθηκε ότι έχει ηλικία 3,8 δισεκατομμυρίων ετών, οπότε είναι πιο παλιός και από τα Ιμαλάια. Μπροστά του απλώνεται μια τεχνητή λίμνη η οποία χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Ύστερα από 437 σκαλιά ανάβαση έως την κορυφή του βράχου, φτάνω σε έναν ναό του 7ου αιώνα, δραβιδικού ύφους, έναν από τους τρεις που βρίσκονται στο φρούριο, τον Μανίκα Βιναγιακάρ στους πρόποδες που είναι αφιερωμένος στον Γκανέσα, τον Ούτσι Πιλάγιαρ στην κορυφή όπου μόλις έφτασα, επίσης αφιερωμένος στον Γκανέσα, και τον Ταγιουμαναβάρ Κόγιλ Σιβάσταλαμ που είναι αφιερωμένος σε έναν άγιο, τον Ταγιουμαναβάρ. Πιο παλιό κι από τον ναό είναι το ιερό μέσα στο σπήλαιο της κορυφής, το οποίο κατασκευάστηκε το 580 από τον Μαχεντραβαρμάν της δυναστείας των Παλάβα.
Ο θρύλος που σχετίζεται με τον Ούτσι Πιλάγιαρ είναι αρκετά ενδιαφέρων. Ο Βιμπισάνα ήταν ο νεότερος αδελφός του Ράβανα, βασιλιά των δαιμόνων Ασούρα που κυβερνούσε τη Λάνκα, όπως ονομαζόταν η Σρι Λάνκα (το «Σρι» είναι επίθετο που σημαίνει ιερή/σεβάσμια, γι’ αυτό και παραλείπεται στο έπος). Ο Ράμα, στο έπος «Ραμαγιάνα» έσωσε τη σύζυγό του Σίτα που είχε απαχθεί από τον Ράβανα με τη βοήθεια των Σουγκρίβα και Χανουμάν. Στην εκστρατεία του τον βοήθησε και ο Βιμπισάνα, αδελφός του Ράβανα. Όταν ο Ράμα κέρδισε τον πόλεμο, αντάμειψε τον Βιμπισάνα με ένα είδωλο, «βιγκράχαμ» όπως λέγεται, του Ρανγκανάθα, μίας από τις μορφές του Βίσνου, ενός από τα πρόσωπα της θεϊκής τριάδας της ινδουιστικής κοσμογονίας.
Μολονότι όμως υποστήριξε τον Ράμα, ο Βιμπισάνα ήταν Ασούρα, ένας από τους δαίμονες που ανταγωνίζονταν τους θεούς. Έτσι, θέλοντας οι τελευταίοι να προλάβουν τη μεταφορά του αγάλματος ενός θεού στο βασίλειο των δαιμόνων, τη Λάνκα, ζήτησαν τη βοήθεια του Βιναγιάκα, όπως είναι ένα από τα ονόματα του ελεφαντόμορφου θεού Γκανέσα, για να αποτρέψει κάτι τέτοιο.
Επιστρέφοντας ο Βιμπισάνα στο βασίλειό του, πέρασε από το Τιρουτσιραπάλι και θέλησε να κολυμπήσει στον ποταμό Καβέρι. Αν όμως άφηνε κάπου στο έδαφος το είδωλο αυτό, θα σήμαινε, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο Ράμα, πως θα έπρεπε το είδωλο να παραμείνει εκεί. Είδε λοιπόν τον Βιναγιάκα, που είχε πάρει εν τω μεταξύ τη μορφή ενός μικρού αγοριού, και του έδωσε το είδωλο να το κρατήσει χωρίς να το ακουμπήσει στο έδαφος όσο εκείνος θα έκανε μπάνιο. Ο Βιναγιάκα όμως το στερέωσε στη γη για να παραμείνει εκεί και έκτοτε το είδωλο βρίσκεται στην περιοχή. Ο Βιμπισάνα κυνήγησε το μικρό αγόρι και όταν τον έπιασε στην κορυφή του βράχου, το χτύπησε οργισμένος στο μέτωπο. Τότε ο Βιναγιάκα του φανέρωσε την πραγματική του ταυτότητα και ο Βιμπισάνα του ζήτησε συγγνώμη. Έτσι, ακόμη και σήμερα φαίνεται ένα σημάδι στο μέτωπο του αγάλματος του Βιναγιάκα, μία ονομασία του οποίου είναι και το Ούτσι Πιλάγιαρ, αφού κατ' άλλους, επειδή Πιλάγιαρ στην Ταμίλ σημαίνει «ευγενής», «νέος», ενώ κατ’ άλλους «πιλάγια» ονομαζόταν στην αρχαία γλώσσα Πάλι το ελεφαντάκι.
Κατεβαίνοντας αναχωρώ για το επόμενο αξιοθέατο, το μεγαλύτερο συγκρότημα ναών στον κόσμο, τον Ρανγκαναθασουάμυ, το μέρος όπου ο Βιαναγιάκα ακούμπησε το είδωλο του Ρανγκανάθα.
