Το δυναμικό φινάλε του Τζον Γουίκ, ένα ταξίδι προς τη συγχώρεση, μία δραμεντί βιοηθικής, μια οικολογική δημιουργία από τη Βολιβία, ένα οικογενειακό δράμα από το Ιράν, τα πνεύματα των αγωνιστών στην Τεργέστη και ένα προσβλητικό ανοσιούργημα από την Ελλάδα, από σήμερα στους κινηματογράφους.
Ο ήρωας που ενσαρκώνει ο Κιάνου Ριβς ζήλεψε τους υπερήρωες
Tζον Γουίκ: Κεφάλαιο 4 **
Σκηνοθεσία: Τσαντ Σταχέλσκι
Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Ντόνι Γιεν, Μπιλ Σκάρσκγαρντ
Εφτασε στα multiplex του κόσμου το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο μιας σειράς περιπετειών που ξεκίνησε σαν b-movie, με σφαίρες και ξύλο, αλλά κατάφερε με κάποιον τρόπο να αποκτήσει φανατικούς. Την εμπορική επιτυχία της σειράς την πιστώνεται κατά κύριο λόγο ο Κιάνου Ριβς, όχι τόσο γιατί είναι χαρισματικός ηθοποιός ταινιών δράσης (που είναι), αλλά για την αξιαγάπητη και cool δημόσια περσόνα που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια.
Στο φινάλε της σειράς, ο Τζον Γουίκ αντιμετωπίζει έναν πανίσχυρο εχθρό με συμμαχίες σε όλη την υφήλιο. Με κάθε νέα ταινία τού κομψού ήρωα, διευρύνεται όλο και περισσότερο η συμμαχία των αρχόντων του εγκλήματος (η Υψηλή Τράπεζα) και στη μυθολογία προστίθενται νέα φετιχιστικά σύμβολα και φανταχτερά σκηνικά. Και σε αυτή τη σταδιακή ανάπτυξη του κόσμου του Γουίκ οι παραγωγοί ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο για τα χαρακτηριστικά του ήρωα και λοξοκοιτάνε στο ασκησιολόγιο της Marvel για ιδέες. Πραγματικά, η αισθητική των χάρτινων (και άψυχων) υπερηρώων έχει ποτίσει τον χαρακτήρα του Γουίκ και αυτή η επιλογή μοιραία υπονομεύει τη θνητή γοητεία του. Επιπλέον, οι παραγωγοί έκριναν ότι αυτή η ιστορία χρειάζονταν 170 λεπτά για να ειπωθεί και δεν τριμάρουν καθόλου ένα σενάριο που είναι υπερφορτωμένο από μακροσκελείς, πομπώδεις συζητήσεις για τη φιλία, τον θάνατο και την τιμή.
Κατά ειρωνικό τρόπο, το τέταρτο κεφάλαιο της ιστορίας κατέληξε να φέρει όλα όσα εκπροσωπούσαν οι άσκοπα μπερδεμένες και γεμάτες με μέτρια CGI ταινίες απέναντι στις οποίες στάθηκε πριν από δέκα χρόνια με φρεσκάδα ο Τζον Γουίκ και, κατά συνέπεια, ξεχώρισε.
Ένα ταξίδι στη συγχώρεση, που ακολουθεί τον πιο πολυσύχναστο αφηγηματικά δρόμο
Μια απροσδόκητη σχέση (Α good person) **
Σκηνοθεσία: Ζακ Μπραφ
Παίζουν: Φλόρενς Πιου, Μόργκαν Φρίμαν
Ο πόνος της απώλειας του Ντάνιελ, που έχασε την κόρη του σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, θα τον φέρει κοντά με τη νεαρή Άλισον, η οποία επέζησε. Πρόκειται για μια τρυφερή και γλυκόπικρη δραμεντί συναισθηματικής ευεξίας του Ζακ Μπραφ, ο οποίος έχει να κάνει αξιοπρόσεκτη σκηνοθετική δουλειά από την εποχή του «Garden state». Αυτή η «Απροσδόκητη σχέση» φιλοδοξεί να λειτουργήσει σαν ένα θεραπευτικό ταξίδι προς την αυτοσυγχώρεση. Ο Μόργκαν Φρίμαν βρίσκει ύστερα από καιρό έναν ρόλο που του πάει γάντι, καθώς με το ήπιο και σοφό ύφος που έχει τελειοποιήσει μέσα στα χρόνια καταφέρνει και δίνει μαθήματα ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης που κάνουν και τους πιο κυνικούς θεατές να λυγίσουν. Όμως το ζήτημα του εθισμού που τροφοδοτούν οι τύψεις και το φαντασιακό των ανθρώπων, που αναζητούν έναν κόσμο δίχως τον πόνο της απώλειας, είναι δοσμένα με διδακτικό τρόπο, που μοιάζει βγαλμένος από βιβλίο αυτοβελτίωσης. Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Μπραφ έχουν σκουριάσει από την πολλαπλή χρήση σε δεκάδες ανάλογες ταινίες. Ένα μοντάζ για την επιδείνωση και την κατάχρηση χαπιών, στη συνέχεια ένα μοντάζ ανάρρωσης καθώς η ηρωίδα συνέρχεται, υγρά βλέμματα, ολοστρόγγυλες ατάκες για να γίνουν μότο ζωής και μια playlist indie τραγουδιών που μοιάζουν επιλεγμένα από τη συντακτική ομάδα του Pitchfork. Τίποτα απροσδόκητο λοιπόν σε μια ταινία που έχει μόνο τις καλές της προθέσεις για να περηφανεύεται.
Μια δραμεντί βιοηθικής που δεν είναι όσο έξυπνη πιστεύει
Ο άντρας των ονείρων μου (I’m your man) **
Σκηνοθεσία: Μαρία Σρέιντερ
Παίζουν: Μάρεν Έγκερτ, Νταν Στίβενς
Προκειμένου να αποσπάσει χρηματικούς πόρους για την έρευνά της, η Άλμα αποδέχεται την πρόκληση να συμμετάσχει σε μια μελέτη: για τρεις εβδομάδες καλείται να ζήσει με ένα ανθρωποειδές ρομπότ που έχει σχεδιαστεί για να είναι ο τέλειος σύντροφος, προσαρμοσμένος απόλυτα στον χαρακτήρα της και έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη. Η Μαρία Σρέιντερ του «Unorthodox» και του «She said» επιμένει να αναλαμβάνει σενάρια που κυοφορούν μεγάλες και κοφτερές ιδέες (η απόδραση ενός κοριτσιού από μια χασιδική κοινότητα, η δημοσιογραφική έρευνα που έφερε το #MeToo), αλλά δίχως να πετυχαίνει μια σκηνοθεσία ανάλογη του ενδιαφέροντός τους.
Έτσι και σ’ αυτό το παιχνιδιάρικο ρομάντζο για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος στη σύγχρονη εποχή μπορεί να στοχάζεται με χάρη, αλλά δεν καταφέρνει να διατυπώσει μια καλλιτεχνική πρόταση που να προκαλεί ενδιαφέρον. Η ταινία, ενώ δεν υιοθετεί πλήρως τα στερεότυπα των ρομαντικών κομεντί που υποδηλώνουν ότι το μόνο που χρειάζεται μια συνεσταλμένη γυναίκα είναι ένα μπάνιο με κεριά και μερικά κομπλιμέντα απ’ τον εραστή της για να είναι ευτυχισμένη, τελικά δεν απομακρύνεται και πολύ από αυτή την προβληματική. Το φιλμ θέλει να είναι στον αντίποδα του «Stepford wives», που καυτηριάζει τις νοικοκυρές των προαστίων που εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τις σύγχρονες κουζίνες και τα χάπια για να βγάλουν τη μέρα, και εξερευνά τα όρια της συναισθηματικής ευτυχίας και το υπαρξιακό χάος που καμιά φορά επιφέρει. Όμως τα ερωτήματα περί αγάπης και χειραφέτησης η Σρέιντερ δεν είναι αρκετά σίγουρη για τον τρόπο που θέλει να τα διατυπώσει.
Καθηλωτικοί διάλογοι και φρεσκάδα σε ένα ιρανικό οικογενειακό δράμα
Η Λέιλα και τα αδέλφια της (Leila’s brothers) ***
Σκηνοθεσία: Σαΐντ Ρουσταγί
Παίζουν: Ταρανέ Αλιντουστί, Σαΐντ Πουρσαμίμι
Η 40χρονη Λέιλα έχει περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια της. Όταν θα ανακαλύψει ότι ο πατέρας τους κρύβει έναν οικογενειακό θησαυρό, το χάος που θα προκληθεί στην ήδη δύσκολη καθημερινότητα της οικογένειας θα τους οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφή. Το σχεδόν τρίωρο οικογενειακό μελόδραμα του Ιρανού Σαΐντ Ρουστάγι («6.5 Εκτός ελέγχου») απέσπασε το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Καννών και εκθειάστηκε για την αφηγηματική του δεινότητα και τη διεισδυτική του ματιά στη σύγχρονη Τεχεράνη. Οι καθημερινές μικρές ταπεινώσεις που φέρνει η ανέχεια αναπτύσσονται μέσα από μια λογοτεχνική σαπουνόπερα με προσεγμένο διάλογο, που σε υποχρεώνει να δώσεις βάση και να ακούσεις. Η Λέιλα, αν και δεν είναι ο κεντρικός χαρακτήρας και οι έξυπνοι χειρισμοί της συμβαίνουν συχνά εκτός κάδρου, λειτουργεί ως ο μοναχικός ηθικός φάρος και φορέας λογικής σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον από ανθρώπους που κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι το σενάριο, καθώς αποφεύγει τις φωνασκίες και τον θόρυβο που μας έχει συνηθίσει ο Ασγκάρ Φαραντί. Ενώ οι διάλογοι είναι γεμάτοι απολαυστικά και παράδοξα επιχειρήματα με σοβαρό υπόβαθρο αξιοπιστίας, το σύνολο προδίδεται από μερικές μεγαλοστομίες και σχηματικές καταστάσεις στο τέλος. Αξίζει τον κόπο όμως αυτή η ιστορία για την ιδεολογική σκυτάλη των γενεών, παρά την εξοντωτική διάρκεια, καθώς κουβαλάει ένα σοβαρό δραματικό διακύβευμα για όσους θεατές θα δείξουν την απαιτούμενη υπομονή και θα ακούσουν.
Οικουμενικές αλήθειες για το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή του περιβάλλοντος
Utama, το σπίτι μας (Utama) ***
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Λοάιζα Γκρίσι
Παίζουν: Χόσε Καλκίνα, Λουίσα Κουίσπε
Με μια αρχοντική κινηματογράφηση που συχνά κόβει την ανάσα και με τις νατουραλιστικές ερμηνείες από μη επαγγελματίες ηθοποιούς, το «Utama» αποτυπώνει με συγκινητικό τρόπο την αγάπη και την παράδοση σε καιρούς κλιματικής αλλαγής. Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα ακολουθεί πιστά για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Όταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, το ζευγάρι αντιμετωπίζει ένα πρακτικό και υπαρξιακό δίλημμα: να παλέψει για την επιβίωση ή να αποδεχθεί την ήττα του από το πέρασμα του χρόνου και τη μετατροπή του κλίματος; Με την άφιξη του εγγονού τους από την πόλη, οι τρεις τους πλέον θα σταθούν με διαφορετικό τρόπο απέναντι στον τόπο τους, στο κάλεσμα για ξεριζωμό αλλά και στον σκοπό της ζωής. Ο εγγονός θα κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τους ηλικιωμένους να έρθουν στην πόλη ώστε να έχουν πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό και υγειονομική περίθαλψη.
Η ταινία αντλεί την απλή και φυσική ομορφιά του τοπίου και η χρήση του φυσικού φωτός είναι εκπληκτική. Οι πρωταγωνιστές είναι εναρμονισμένοι με τον τόπο που ζουν όσο και οι κόνδορες που πετούν πάνω από το κεφάλι τους. Παρά τις αρετές του, το βραδύκαυστο δράμα καμιά φορά προδίδει τη στιβαρή αφήγηση εξαιτίας των προφανών συμβολισμών της. Ωστόσο, το οικολογικό ντεμπούτο από τη Βολιβία ήταν δίκαια υποψήφιο στην κατηγορία του Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
Ευρηματικό πείραμα και προϊόν καλλιτεχνικού πάθους
Φαντάσματα της επανάστασης (Travelling ghosts) ***
Σκηνοθεσία: Θάνος Αναστόπουλος
Παίζουν: Γιώργος Χωραφάς, Πηνελόπη Τσιλίκα, Αινείας Τσαμάτης
Ενας Έλληνας σκηνοθέτης δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για την επιρροή του Ρήγα Φεραίου στην Ευρώπη του Διαφωτισμού. Όταν επισκέπτεται το Ελληνορθόδοξο Νεκροταφείο με το συνεργείο του, συμβαίνει ένα παράδοξο: μια ομάδα φαντασμάτων από χαρακτήρες του 18ου αιώνα ξυπνά από τον θόρυβο και βγαίνει σουλάτσο στην πόλη.
Τα «Φαντάσματα της επανάστασης» είναι μια ταινία για τους δοξασμένους και τους αφανείς ήρωες που παρελαύνουν με διάφορους τρόπους στους δρόμους της Τεργέστης. Ο Θάνος Αναστόπουλος («Κόρη», «Η τελευταία παραλία») επιχειρεί μια πρωτότυπη ανάγνωση στα ξεχωριστά χαρακτηριστικά και τα αιτήματα των λαών και καταφέρνει και καταπιάνεται με μεγάλες ιδέες, όπως ελευθερία, ισότητα και περηφάνια, με χιούμορ και ευρηματικότητα.
Αυτό το ανατρεπτικό φιλμ θέλει να ανοίξει έναν μεταφυσικό, αλλά ζωτικής σημασίας διάλογο με τα νοήματα της Ιστορίας και τα παράδοξα των μεγάλων γεγονότων που σφράγισαν τις σχέσεις των λαών και τα κληροδοτημένα ιδανικά. Ανέλπιστα ενδιαφέρουσα ταινία, που σε κάνει να φαντάζεσαι τι θα κατάφερνε ο σκηνοθέτης αν είχε να διαχειριστεί έναν πιο γενναίο προϋπολογισμό και είχε μια άνεση στη χρήση των ειδικών εφέ.
Ενα προσβλητικό έκβρασμα που οφείλουμε να ξεμπροστιάσουμε
Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό
Σκηνοθεσία: Στράτος Μαρκίδης
Παίζουν: Τάσος Παλαντζίδης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ελένη Καστάνη
Ο γάμος μιας γυναίκας με έναν νεαρό προικοθήρα θα αναστατώσει την κοινωνία στην Κω. Αυτό το απαράδεκτο ανοσιούργημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ποταμός από σεξιστικά και ομοφοβικά κλισέ που κάνουν τον Σεφερλή να μοιάζει με Μόντι Πάιθον. Φρικτό σε επίπεδο αισθητικής, με ανύπαρκτη σκηνοθεσία και με σενάριο που δείχνει σαν να γράφτηκε πάνω σε χαρτοπετσέτες μία ώρα πριν το γύρισμα. Προσπεράστε παραδειγματικά αυτό το τέρας.
