Ενα δράμα για παράνομες υιοθεσίες από την Κορέα, ένα γαλλικό ρομάντζο που κινεί το μετατραυματικό στρες μιας τρομοκρατικής επίθεσης, ένα σίκουελ με υπερήρωες, μια περιπέτεια δράσης με δεινόσαυρους, ένα βουκολικό παραμύθι γεμάτο μουσική και ένα εγχώριο ντοκιμαντέρ για τον παιδικό ξεριζωμό αποτελούν το κινηματογραφικό μενού αυτής της εβδομάδας.
Μια ουμανιστική ιστορία για παράνομες υιοθεσίες και την αξία της οικογένειας
Τυχερό αστέρι (Broker) ***
Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-Έντα
Παίζουν: Σονγκ Κανγκ-Χο, Ντονγκ-Γουόν Γκάνγκ, Μπάε Ντούνα
Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Χιροκάζου Κόρε-Έντα επιβεβαιώνει την ικανότητά του να χτυπάει φλέβα συναισθήματος όταν σερβίρει ουμανιστικές παραβολές κάτω από ένα πέπλο αστικού συναισθηματισμού. Πριν από πέντε χρόνια, στους «Κλέφτες καταστημάτων», το είχε πετύχει λίγο καλύτερα, καθώς στην πιο πρόσφατη ταινία του τοποθετείται λίγο άτολμα ως προς το αμφιλεγόμενο ηθικά ζήτημα των παράνομων υιοθεσιών και τις επιπτώσεις τους σε όσους εμπλέκονται.
Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα από απατεώνες που έχουν στήσει ένα μικρό κύκλωμα παράνομης διακίνησης εγκαταλελειμμένων βρεφών, ώστε όσοι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν να γλιτώσουν τις σκληρές γραφειοκρατικές απαιτήσεις του καθεστώτος στη Νότια Κορέα. Κεντρικό στοιχείο της ιστορίας είναι τα Baby Boxes. Πρόκειται για δοχεία με εξωτερικό πορτάκι που κλειδώνει, τα οποία επιτρέπουν στις μητέρες να αφήνουν ανώνυμα ένα ανεπιθύμητο νεογέννητο στις καθορισμένες τοποθεσίες που υπάρχουν. Το Baby Box δεν είναι κάτι βγαλμένο από ένα δυστοπικό μέλλον. Ορισμένοι θεωρούν πως διευκολύνει τους γονείς να ξεφορτώνονται τα παιδιά πολύ εύκολα, ενώ άλλοι το αντιμετωπίζουν σαν εναλλακτική δημόσια υπηρεσία για τους απελπισμένους σε μια κοινωνία που δεν προστατεύει τις ανύπαντρες μητέρες και αντιμετωπίζει την υιοθεσία με προκατάληψη. Η συνενοχή στις δοσοληψίες και μια αστυνομική έρευνα φόνου που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι τα συστατικά για ένα τρυφερό φιλμ που στο δεύτερο μισό θα αποκτήσει ενδιαφέρουσα τροπή, καθώς η ετερόκλητη συμμορία θα σχηματίσει μια απρόσμενη οικογένεια.
Οπως με τους «Κλέφτες καταστημάτων», έτσι και με το «Τυχερό αστέρι» ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα εξετάζει την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν και να μοιράζονται τη φροντίδα μιας, έστω δυσλειτουργικής, ομάδας που ζει στη σκιά της παρανομίας, με μια ιστορία που τα ανυπεράσπιστα βρέφη είναι αυτά που συνδέουν ανθρώπους, ξεριζώνουν συνειδήσεις και τελικά αναμορφώνουν τις σχέσεις ζωής.
Μια γυναίκα ψάχνει να συμπληρώσει το παζλ της τραυματικής μνήμης
Παρίσι ξανά (Revoir Paris) **1/2
Σκηνοθεσία: Αλίς Βινοκούρ
Παίζουν: Βιρζινί Εφιρά, Μπενουά Μαζιμέλ
Μπορεί μια ταινία να καταγράψει το συλλογικό τραύμα της τρομοκρατίας μέσα από ένα μυστηριώδες ρομάντζο; Ειδικά όταν συμβαίνει στην καρδιά ενός Παρισιού, που έχει νωπές ακόμη τις μνήμες της σφαγής στο Μπατακλάν και το Charlie Hebdo;
Η Μία είναι μια διερμηνέας που επέζησε απ’ το πολυβόλο ενός τρομοκράτη ο οποίος σκόρπισε τον θάνατο σε ένα μπιστρό. Τρεις μήνες αργότερα, η γυναίκα θα επιστρέψει από την απομόνωση και θα προσπαθήσει να συνδέσει θραύσματα της μνήμης της ώστε να ανακαλύψει σε ποιον άνηκε το χέρι που την κράτησε στη ζωή εκείνη τη μοιραία νύχτα. Το βάρος της μνήμης επιβαρύνεται από τις ενοχές που προκαλούν οι κατηγορίες πως κλειδώθηκε στην τουαλέτα και δεν άφησε τους άλλους να μπουν μέσα για να σωθούν. Όσο το βάρος της αφήγησης πέφτει στην αναζήτηση του άγνωστου άνδρα τόσο το δράμα υπολείπεται όσον αφορά την επούλωση των πληγών και το ψυχικό βάρος της μετατραυματικής εμπειρίας.
H Αλίς Βινοκούρ στην τέταρτη σκηνοθετική της απόπειρα είναι πιο χειριστική από ποτέ, απλουστεύει σύνθετα νοήματα που θα όφειλε να διαχειριστεί πιο υπεύθυνα και θολώνει κάθε προσδοκία του θεατή για κοινωνικό σχόλιο, ειδικά όσον αφορά τους μη προνομιούχους του Παρισιού και τους μετανάστες. Το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό σε πολλά σημεία, αν και υπερφορτωμένο με αγωνιώδη μουσική, κι αν κερδίζει κάπου το στοίχημα, είναι στη ζεστασιά και στην αυθεντική μελαγχολία.
Επιστροφή για τον μικρομέγαλο υπερήρωα
Shazam! Η οργή των θεών (Shazam! Fury of the gods) *1/5
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ
Παίζουν: Ζάκαρι Λέβι, Άσερ Έιντζελ, Τζακ Ντίλαν Γκρέιζερ, Λούσι Λιου, Έλεν Μίρεν
Με το πρώτο «Shazam» το στούντιο της DC είχε επιλέξει να επενδύσει στο νοσταλγικό συναίσθημα της γενιάς που πρόλαβε τον πρώιμο Σπίλμπεργκ και κατάφερε, αν μη τι άλλο, να προσφέρει μία από τις πιο ευπρόσδεκτες ταινίες του είδους, με μια στρωτή πλοκή, που δεν πνιγόταν σε μια κουταλιά από κακοφτιαγμένα CGI εφέ. Η επιτυχία της πρώτης ταινίας εξανάγκασε -αλίμονο…- τους παραγωγούς να παραγγείλουν και μια δεύτερη. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, η συνέχεια υποφέρει εξαιτίας του παιδαριώδους σεναρίου και των άψυχων σκηνών δράσης. Ακόμα κι έτσι, το νέο «Shazam» είναι μια δημιουργία που στη ραχοκοκαλιά της δεν έχει ποτιστεί από την εισπρακτική σαρκοφαγία του αντίπαλου στούντιο, της Marvel, και μοιάζει πιο διασκεδαστικό από χασμωδίες επιπέδου «Ant man».
Οχι πως υπάρχει κάτι το ανανεωτικό ή φρέσκο στη φόρμουλα του φιλμ, καθώς για άλλη μια φορά ο ήρωας βρίσκεται απέναντι από έναν (υπερ)κακό που πρέπει να εξολοθρεύσει προτού χρησιμοποιήσει ένα (υπερ)όπλο που θα καταστρέψει τον κόσμο ολάκερο.
Τα εφηβικά γνωρίσματα των ηρώων που καλούνται να συμπεριφερθούν σαν υπεύθυνοι ενήλικες με τις στολές των υπερηρώων προσδίδουν μια γοητεία στην αφήγηση. Όμως το ανθρώπινο στοιχείο στη σκηνοθεσία απουσιάζει, ειδικά σε σκηνές που το έχεις λίγη ανάγκη. Οι διάλογοι μοιάζουν να μην είναι γραμμένοι από σεναριογράφο, αλλά από κειμενογράφο διαφημιστικής και οι αναφορές στην pop κουλτούρα είναι βγαλμένες από εφηβική τηλεοπτική σειρά. Ευτυχώς, υπάρχει και η Έλεν Μίρεν, που μας θυμίζει ότι είναι μια ηθοποιός που και στα χειρότερα ανοσιουργήματα του Χόλιγουντ να τη βάλεις και να της δώσεις να ξεστομίζει μια ατάκα, αμέσως η ταινία μοιάζει λίγο καλύτερη.
Μια περιπέτεια που τοποθετείται στο προϊστορικό παρελθόν, με μια σεναριακή ιδέα που δεν είναι και πολύ νεότερη
Σκηνοθεσία: Σκοτ Μπεκ, Μπράιαν Γουντς
Παίζουν: Άνταμ Ντράιβερ, Αριάνα Γκρίνμπλατ, Κλόι Κόλμαν
Οι μεγάλες παραγωγές δράσης παραδοσιακά βγαίνουν στην καρδιά της καλοκαιρινής σεζόν, ώστε να εκμεταλλευτούν στο μέγιστο το box office, ή στα τέλη της χρονιάς, όταν υπάρχουν καλλιτεχνικές αξιώσεις που πιθανά να διεκδικήσουν βραβεία. Όταν μια ακριβή περιπέτεια βγαίνει στο πρώτο τρίμηνο, σημαίνει ότι το στούντιο την έριξε εκεί γιατί ήξερε ότι δεν είχε τίποτα αξιόλογο στα χέρια του. Πραγματικά, το «65» είναι μια sci-fi περιπέτεια δράσης που τοποθετείται στο προϊστορικό παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η βασική ιδέα του σεναρίου της είναι και πολύ νεότερη.
Ενα διαστημόπλοιο προσκρούει σε έναν πλανήτη και οι αστροναύτες που επέζησαν πρέπει να διασχίσουν μια έκταση όπου καραδοκούν δεινόσαυροι. Οι σεναριογράφοι του αξιόλογου «Ένα ήσυχο μέρος» είναι προφανές ότι δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν κάτι σοφιστικέ στην παράδοση του «Πλανήτη των πιθήκων» ή έστω του ψυχαγωγικού «I am legend». Ρίχνουν επομένως όλο το βάρος στη δράση, λοξοκοιτώντας προς το γραπτό του «Predator» για να καταλήξουν σε μια ανέμπνευστη περιπέτεια που σε κάνει να αναπολείς το «Jurassic park». Ο Άνταμ Ντράιβερ κάνει ό,τι μπορεί σε έναν ρόλο που ανέλαβε καθαρά για τα χρήματα, κοιτώντας με απορία τριγύρω του μπροστά σε πράσινες οθόνες. Είναι όμως δύσκολο για το κοινό να νοιαστεί πραγματικά για την επιβίωση τούτων των μονοδιάστατων ηρώων, παρά τις απαραίτητες γονικές ενοχές για την τόνωση του εύκολου συναισθήματος. Ειδικά οι νεότεροι θεατές, που θα τους ελκύσει ο βαρύς οπλισμός και τα σαρκοφάγα σαγόνια των θηριωδών σαυρών. Αυτή η καταδίωξη από γλοιώδη έντομα σε λίμνες κινούμενης άμμου και σπηλιές θα ήταν ψυχαγωγική αν τουλάχιστον αγκάλιαζε περήφανα την b-movie ταυτότητά της αντί να πλασάρεται σαν επίδοξος διάδοχος των «Alien».
Ενα λογοτεχνικό παραμύθι που υμνεί την αξία της απλότητας
Σκάρλετ (L’ envol) ***
Σκηνοθεσία: Πιέτρο Μαρτσέλο
Παίζουν: Ραφαέλ Τιερί, Ζιλιέτ Ζουάν, Λουί Γκαρέλ, Νοεμί Λβόφσκι
Ενα ιδιαίτερο ποιμενικό παραμύθι και ταυτόχρονα μια ευκαιρία του σκηνοθέτη Πιέτρο Μαρσέλο να παίξει με το μιούζικαλ στην πιο ιμπρεσιονιστική του μορφή. Έχοντας ως αφετηρία το βιβλίο «Πορφυρά πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν, η ταινία αποτυπώνει τις απλές απολαύσεις και τις υποβόσκουσες δυσαρέσκειες σε ένα φτωχό αγροτικό χωριό της Γαλλίας του Μεσοπολέμου. Τα στιλιζαρισμένα πλάνα και το ομαλά ενσωματωμένο αρχειακό υλικό λειτουργούν και ως καταγγελία για τους σύγχρονους ρυθμούς, με τις εικονικές ασχολίες και τη νευρική ανυπομονησία. Ο Πιέτρο Μαρσέλο, στη μόλις δεύτερη ταινία του, επιχειρεί έναν ύμνο στην απλότητα και μας θυμίζει ότι τα εργαλεία του πρώιμου κινηματογράφου στα σωστά χέρια μπορούν να κάνουν ακόμη θαύματα.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η σχέση μεταξύ ενός κοριτσιού, της Ζουλιέτ, και του πατέρα της, του Ραφαέλ, ο οποίος είναι ένας ξυλόγλυπτης που δέχεται αδιάκριτα βλέμματα κατά την απόπειρά του να εγκατασταθεί στο χωριό. Παρίας για τους ντόπιους, θησαυρός για τους οικείους της, η μικρή Ζουλιέτ εξελίσσεται σε χαρισματική κοπέλα που αγαπάει το τραγούδι. Το μικρό θαύμα της χειροτεχνίας θα συμβολίσει τα απραγματοποίητα όνειρα της μικρής σε ένα άρτιο αισθητικά φιλμ, που, ενώ είναι φορτωμένο με παραπάνω μουσική απ’ όση αντέχει ο οργανισμός του, διαθέτει δραματουργία φτιαγμένη με μεράκι και μπλέκει εντυπωσιακά το αγνό παραμύθι με το παράδοξο και το φανταστικό.
Ενα ντοκιμαντέρ που δεν δικαιολογεί την κινηματογραφική φύση του
Ξεριζωμένοι *
Σκηνοθεσία: Ελένη Αλεξανδράκη
Ο βίαιος ξεριζωμός της παιδικής αθωότητας από τον τόπο γέννησης και την οικογένεια εξαιτίας της πολιτικής ασυδοσίας είναι ένα εξαιρετικό θέμα. Όμως η ταινία που έφτιαξε μέσα στην πανδημία η Ελένη Αλεξανδράκη δεν είναι αντάξιά του. Οι συνεντεύξεις έχουν γίνει μέσω υπολογιστή και το φτωχό οπτικό υλικό δεν μπορεί να υποστηρίξει ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Οι ομιλούσες κεφαλές στην κάμερα του zoom μαρτυρούν επτά ιστορίες παιδιών που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους. Όμως, δίπλα στις αρπαγές παιδιών από τη Φρειδερίκη, τις εξορίες των παιδιών των ανταρτών, τις κλοπές βρεφών, τη σύγχρονη παιδική σκλαβιά και την αναγκαστική προσφυγιά τοποθετείται μάλλον άβολα και η περιττή ομολογία ενός ανήλικου κοριτσιού το οποίο καθοδηγείται εμφανώς ώστε να παρουσιαστεί ως ξεριζωμένο στο σπίτι του κατά τη διάρκεια του λοκντάουν. Η σκηνοθέτιδα όχι μόνο αδυνατεί να πείσει ότι το εγχείρημα έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον (δεν έχει), αλλά χρησιμοποιεί απελπιστικά προφανείς συμβολισμούς (λάπτοπ που επιπλέουν, ξεριζωμένα δέντρα, κοπάδια ζώων) για το μήνυμά της. Παρά τις καλές προθέσεις, σε κάνει να απορείς για τον λόγο που αυτό το υλικό διεκδικεί χώρο στη μεγάλη οθόνη και δεν βγαίνει σε μορφή podcast ή βιβλίου, ώστε να έχει μια ελπίδα.
