Σχεδόν δίμηνο χωρίζει τις εκδηλώσεις της 14ης Ιανουαρίου και της 19ης Μαρτίου 2025 στην τόσο οικεία και αγαπητή μας αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, δύο ατομικές συναυλίες από επίλεκτες λυρικές καλλιτέχνιδες της νεότερης γενιάς σε συνεργασία με δύο πιανίστες ιδιαίτερου βεληνεκούς και πολυσχιδούς εμπειρίας. Όχι άσχετα προς αυτές τις «βραδιές τραγουδιού» η αίθουσα συνδέεται και με μιαν άλλη πτυχή της εκεί παρουσίας μας, όχι μόνο δηλαδή ως ανταποκριτή και σχολιαστή, αλλά και ως προσώπου που έτυχε να εισηγηθεί και να επιτύχει την ομόφωνη διάκριση των μονωδών ως «νέων ή πρωτοεμφανιζόμενων» λυρικών ερμηνευτριών στο πλαίσιο των Βραβείων της Ενώσεως Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, θεσμού που ενισχύει επισήμως με την οργανωτική συνεργασία του από το 1996 ο Δήμος Αθηναίων.
Χαρακτηριστικά μάλιστα για αυτήν την ενδεχομένως έκθετη στον δημόσιο έλεγχο συγκίνησή μας, η πλέον πρόσφατη διάκριση δεν αφορούσε μόνον την εισέτι νεαρότατη και εντυπωσιακά ανερχόμενη μεσόφωνο Νεφέλη Κωτσέλη, αλλά και τον κατά κυριολεξίαν διακεκριμένο συνοδό της στο πιάνο Δημήτρη Γιάκα, τον οποίο η ίδια επιτροπή έκρινε, επίσης ομοφώνως, ως άξιο του Μεγάλου Βραβείου Μουσικής του 98ετους σωματείου μας για την «πολυετή, συνεπή, δόκιμη και σεμνή συμβολή του στη μουσική προετοιμασία και την πιανιστική συνοδεία αναρίθμητων παραστάσεων και ατομικών εμφανίσεων του συνόλου σχεδόν του λυρικού δυναμικού της Ελλάδος, καθώς και για τον συχνό προγραμματικό εμπλουτισμό των εκδηλώσεων αυτών λησμονημένες σελίδες από τις παρυφές του ρεπερτορίου», έστω και αν ο υπερβολικά σεμνός μουσικός την απέκρουσε.
Αν και σε παρόμοιο πλαίσιο όμως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το Liederabend ήλθε πολύ νωρίς για τη φέρελπι νεοσσό του λυρικού μας τοπίου. Παρά την επιτυχία ως Νέρις στη «Μήδεια» του Cherubini κατά την παρθενική λυρική της εμφάνιση στην ΕΛΣ, τη σπουδή αυτή διακρίναμε τόσο στην απαιτητική καντάτα «Arianna a Nasso» του J. Haydn, όπου αισθανθήκαμε νευρικότητα και τονικές επισφάλειες, όσον και, κυρίως, στην παρουσίαση αποκλειστικά μελωδιών του R. Schumann στο δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ. Συντηρούμε στη μνήμη, επί 40 συναπτά έτη, την επώδυνη εμπειρία en bloc αντιπαράστασης με τραγούδια του Σούμαν στην Όπερα της Κολωνίας, ακόμη και με ερμηνεύτρια μυθική προκάτοχο της Κωτσέλη, την Brigitte Fassbaender. Έστω, λοιπόν, και υπό τη σκέπη ενός ιδεωδώς υποστηρικτικού Γιάκα, φρονούμε ότι η μεσόφωνος, που, σημειωτέον, είχε κλείσει την Τελετή Βραβείων στην αίθουσα «Μαρία Κάλλας» των Ολυμπίων με μιαν εντυπωσιακή απόδοση της άριας «Mon cœur s’ouvre à ta voix» από το «Σαμψών και Δαλιδά» του C. Saint-Saens, επέδειξε υπερβολή τόλμης. Και μάλιστα όχι μόνο επειδή ευλόγως δεν έπεισε, σε αυτό το τόσο πρώιμο στάδιο της πολλά υποσχόμενης σταδιοδρομίας της, για την ωριμότητα ενστερνισμού του αδόμενου ποιητικού λόγου στα σιβυλλικής εσωτερικότητας, όψιμα (έργ. 135), «Ποιήματα της Βασίλισσας Maria Stuart», αλλά και διότι ο πιο προσιτός σε ευρύτερο κοινό κύκλος «Αγάπη και ζωή μιας γυναίκας», έργ. 42, βοά για πιο ελαφρά και ευκίνητη φωνητική διαχείριση...
