Μια ερωτική ιστορία με την Ζιλιέτ Μπινός και τον Μπενουά Μαζιμέλ κυριαρχεί αυτή την εβδομάδα με ένα ραφιναρισμένο ταξίδι στην καρδιά της Μπελ Επόκ, όταν η ερωτική αφοσίωση δοκιμάζεται από την υψηλή μαγειρική και το αντίστροφο. Υπάρχει και ένα καλλιτεχνικό ντοκιμαντέρ για τον εξαγνισμό των τραυμάτων ορισμένων γυναικών μέσα σε στους υδρατμούς και τον πάγο, αλλά και ένα ευφάνταστο Αυστραλέζικο θρίλερ που ξεδιπλώνει με εξυπνάδα τα μυστικά του.
Ντελικάτη ιστορία που συνδέει τον έρωτα με τη γαστριμαργία
Στη φωτιά (Τhe taste of things / La passion de Dodin Bouffant) ***1/5
Σκηνοθεσία: Τραν Αν Χουνγκ
Πρωταγωνιστούν: Ζιλιέτ Μπινός, Μπενουά Μαζιμέλ, Εμανουέλ Σαλινζέρ
Η απόλαυση του φαγητού σπάνια έχει την τιμητική της στη μεγάλη οθόνη. Ειδικά ο τρόπος που ορίζει και επηρεάζει την καθημερινή μας συμπεριφορά. Συνήθως το δείπνο σε μια τραπεζαρία χρησιμοποιείται ως τόπος συγκρούσεων παρά απόλαυσης. Η νέα ταινία του Βιετναμέζου σκηνοθέτη Τραν Αν Χουνγκ μας τοποθετεί στο 1885, στο απόγειο της κλασικής γαλλικής γαστρονομίας, όπου συναντάμε την ταλαντούχα μαγείρισσα Εζενί, που εργάζεται δύο δεκαετίες για λογαριασμό του διάσημου σεφ Ντοντέν. Οι δυο τους έχουν γράψει ιστορία στον κόσμο της υψηλής γαστρονομίας και με το πέρασμα των χρόνων η κορυφαία συνεργασία τους έχει μετασχηματιστεί σε έναν νόστιμο και πικάντικο έρωτα. Βρισκόμαστε στην εποχή που η γαλλική κουζίνα βρίσκεται στο απόγειό της και το βούτυρο είναι εθνικός θησαυρός.
Η Μπινός και ο Μαζιμέλ έχουν υποδυθεί ξανά τους εραστές στο παρελθόν («Children of the century» του 1999), όμως εδώ διαθέτουν μια πιο συγκινητική χημεία. Ο πρώτος είναι απολαυστικός ως πομπώδης αλλά αφοσιωμένος σεφ, ενώ η Μπινός λάμπει ακόμη κι όταν κλονίζεται η υγεία της ηρωίδας. Τα βαθιά συναισθήματα φέρνουν μια απτή φόρτιση σε αυτή την ισορροπημένη και υπομονετική ως προς την ανάπτυξη ταινία, όπου το στιλ δεν παίρνει ποτέ το πάνω χέρι από την ουσία και οι όμορφες εικόνες βρίσκουν τον χώρο τους για κάποιο λόγο. Αρκεί να δει κανείς τον Ντοντέν να παρακολουθεί τη γυναίκα που αγαπάει να τρώει το δείπνο που με θέρμη τής έχει ετοιμάσει. Το φαγητό είναι εδώ ένα δώρο αγάπης και ο ρομαντισμός διατρέχει αυτό το απολαυστικό δράμα, που καταλήγει σε μια γαστρονομική γιορτή με αληθινή καρδιά, τόσο πλούσια και ρομαντική, που θα σας αφήσει χορτάτους από κινηματογραφική καλαισθησία. Δίκαια απέσπασε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών.
Αφοπλιστικές γυμνές αλήθειες μεταξύ θηλυκοτήτων
Η Αδελφότητα της Καπνιστής Σάουνας (Smoke Sauna Sisterhood) ***
Σκηνοθεσία: Αννα Χιντς
Το σκοτάδι μιας σάουνας μέσα στο δάσος παίρνει διαστάσεις πνευματικού και σωματικού καταφυγίου και λειτουργεί ως ψυχικό σανατόριο για γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ιδιοσυγκρασιών στην εσθονική συμμετοχή για την καλύτερη διεθνή ταινία μεγάλου μήκους στα βραβεία Όσκαρ. Ο φακός της Εσθονής Άννα Χιντς καταγράφει τις πιο προσωπικές εμπειρίες, τους πιο μύχιους πόθους και τα ανομολόγητα μυστικά τους μέσα σε μια ατμόσφαιρα θαλπωρής και θηλυκής συντροφικότητας. Είναι αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής παράδοσης των κατοίκων της Βαλτικής να βγαίνουν από τις καυτές σάουνες καπνού και να πέφτουν κατευθείαν στον πάγο. Η οικειότητα αυτής της εμπειρίας αποτυπώνεται με δεξιοτεχνία και διακριτικότητα σε αυτό το διεισδυτικό ντοκιμαντέρ, όπου οι καυτές καλύβες γίνονται ένας ασφαλής χώρος στον οποίο οι γυναίκες συγκεντρώνονται για να καθαρίσουν το σώμα και την ψυχή τους. Και φυσικά εκεί ανοίγονται και συζητάνε.
Γυρισμένη σε διάστημα πέντε ετών, η ταινία είναι διανθισμένη από τελετουργίες: τον καθαρισμό ενός μωρού, τη συλλογή νερού από ένα ρυάκι και μαγικές ψαλμωδίες. Οι γυναίκες είναι γυμνές, αλλά το αφηρημένο καδράρισμα και το μοντάζ διατηρούν την ανωνυμία των σωμάτων. Το σκοτάδι συχνά αντισταθμίζεται από γέλια, καθώς οι γυναίκες συζητούν για αστεία περιστατικά, αλλά και για αμβλώσεις, για χημειοθεραπείες, για ασυνήθιστα σεξουαλικά παιχνίδια, για κακούς γάμους και κοινωνικές συμπεριφορές από τις οποίες υπέφεραν οι προηγούμενες γενιές. Σπάνιας ειλικρίνειας κινηματογραφική εμπειρία που εμπνέει μόνο σεβασμό.
Σαρδόνια ταινία με σασπένς που παίζει με τις προσδοκίες μας
The Royal Hotel ***
Σκηνοθεσία: Κίτι Γκριν
Πρωταγωνιστούν: Τζούλια Γκάρνερ, Τζέσικα Χένγουικ, Χιούγκο Γουίβινγκ
Δύο κολλητές φίλες, η Χάνα και η Λιβ, αποφασίζουν να φύγουν όσο πιο μακριά μπορούν για να βρουν μια προσωρινή δουλειά που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τα ταξίδια τους μέχρι να στεριώσουν κάπου στο μέλλον. Τελικά, καταλήγουν σε μια απομονωμένη πόλη της Αυστραλίας και πιάνουν μια προσωρινή δουλειά σε ένα μπαρ. Αντί, όμως, να συναντήσουν καγκουρό, ατέλειωτα σφηνάκια και παραλίες για βουτιές, συναντάνε ένα έρημο τοπίο με κάμποσους άξεστους και θρασείς ντόπιους που μιλάνε και συμπεριφέρονται άσχημα. Η αρχική ενόχληση από κάθε λογής αντιπαθητικούς και γλοιώδεις χαρακτήρες που πίνουν ακατάπαυστα προοδευτικά θα εξελιχθεί σε μια ανείπωτη απειλή που προκαλεί διαρκή ανησυχία, όμως τα κίνητρα των ηρώων φαίνεται να αλλάζουν από σκηνή σε σκηνή.
Η ταινία της Αυστραλής δημιουργού του «The assistant» (2020) παίζει με τις προσδοκίες του θεατή και με τα στερεότυπα που έχουν χρησιμοποιήσει πολλά θρίλερ, προς απογοήτευση ορισμένων θεατών με αιμοδιψείς ελπίδες για εύκολο τρόμο. Παρόλο που η ιστορία ακολουθεί δύο νεαρές, ελκυστικές γυναίκες σε μια εγκαταλειμμένη πόλη, χωρίς πρόσβαση σε κινητή τηλεφωνία ή αξιόπιστο μεταφορικό μέσο, η ένταση χτίζεται στους νεκρούς χρόνους και η δημιουργός αντλεί από τις τεχνικές του Σαμ Πέκινπα στο πρώτο μέρος του «Straw dogs». Οι συνθήκες εργασίας με τον αλκοολικό εργοδότη και η άθλια, κυρίως ανδρική, πελατεία δημιουργούν μια άβολη αίσθηση. Ποια είναι, άραγε, η στιγμή που οι δυο φίλες θα πρέπει πια να αισθανθούν αρκετά θορυβημένες ώστε να φύγουν; Αυτό το ερώτημα στοιχειώνει κάθε καρέ της ταινίας που μας κοροϊδεύει επίμονα με την πιθανότητα άσκησης ανδρικής βίας, ενώ η αύρα της ερημιάς τοποθετεί το κοινό στην κόψη του ξυραφιού.
Παραδοσιακό αμερικανικό δράμα με ηθικά διλήμματα
Μια μητέρα εκδικείται (The good mother) **
Σκηνοθεσία: Μάιλς Τζόρις-Περεφίτ
Πρωταγωνιστούν: Χίλαρι Σουόνκ, Ολίβια Κουκ, Τζακ Ρέινορ
Η διπλά βραβευμένη με Όσκαρ Χίλαρι Σουόνκ προσπαθεί να προσδώσει πειθώ και αξιοπιστία σε ένα ρουτινιάρικο αστυνομικό θρίλερ, υποδυόμενη μια δημοσιογράφο που είναι επιρρεπής σε καταχρήσεις και βρίσκεται σε επαγγελματικό τέλμα. Ο ένας γιος της, ο Τόμπι, έγινε αστυνομικός και ο άλλος, ο Μάικλ, δεν ξέφυγε ποτέ από τα ναρκωτικά και την παρανομία. Όταν ο Μάικλ δολοφονείται, η συντετριμμένη μητέρα ενώνει απρόθυμα τις δυνάμεις της με την έγκυο φίλη του για να εντοπίσει τους υπεύθυνους για τον θάνατό του. Στο οδυνηρό ταξίδι που ακολουθεί οι δυο τους θα αντιμετωπίσουν έναν κόσμο βίας και διαφθοράς, σε μια επικίνδυνη περιήγηση στον παρακμιακό υπόκοσμο και στα κρησφύγετα όπου γίνεται χρήση κρακ. Όσο περισσότερα βλέπει και βιώνει η πρωταγωνίστρια, τόσο περισσότερο εμπνέεται να επιστρέψει στη συγγραφική της καριέρα και στο ερευνητικό ρεπορτάζ που άφησε νωρίς για μια συμβιβασμένη θέση εργασίας, προς αποδοκιμασία του νομοταγούς αστυνομικού γιου της.
Φυσικά, η ιστορία θα βασιστεί σε ένα κλασικό αμερικανικό ηθικό δίλημμα, καθώς τα πτώματα συσσωρεύονται: Η μάχιμη μητέρα συνειδητοποιεί ότι αν δημοσιεύσει την αλήθεια για όσα μαθαίνει, θα μπορούσε να καταστρέψει τον άλλο της γιο, τη μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει. Το να είσαι καλή μητέρα δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι καλός πολίτης, μας λέει το στερεοτυπικό δίδαγμα, αλλά η υποτονική σκηνοθεσία δεν μας βοηθάει καθόλου να το προσπεράσουμε. Το «The good mother» δεν είναι μια κακή ταινία, απλώς εξατμίζεται αμέσως μετά τη θέαση γιατί ούτε τολμά ούτε προσπαθεί να φέρει κάτι φρέσκο ή αληθινά ενδιαφέρον.
Παράδοξο θρίλερ που θέλει να πρωτοτυπήσει
American carnage **
Σκηνοθεσία: Ντιέγκο Χαλίβις
Πρωταγωνιστούν: Τζένα Ορτέγκα, Έρικ Ντέιν, Μπρετ Κάλεν
Ενας συντηρητικός κυβερνήτης εκδίδει ένταλμα σύλληψης για τα παιδιά των μεταναστών. Όμως ο εισαγγελέας θα τους δώσει μια εναλλακτική λύση προκειμένου να αποφύγουν τη φυλακή: Όλες οι κατηγορίες εναντίον τους θα καταπέσουν, εάν δεχθούν να εργάζονται ως βοηθοί σε έναν οίκο ευγηρίας φροντίζοντας ηλικιωμένους. Οι νεαροί δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να συμφωνήσουν, αλλά σύντομα θα διαπιστώσουν πως κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτό το γηροκομείο και ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Το «Get out!» του Τζόρνταν Πιλ γνώρισε τεράστια επιτυχία γιατί πέτυχε ένα πρωτότυπο κοινωνικό σχόλιο στο στιλ του «Twilight Zone», με το οποίο αναδιαμόρφωσε με σοκαριστικό τρόπο την πραγματικότητά μας. Αυτό αποτέλεσε ένα πρότυπο που δεν γνώρισε άξιο συνεχιστή, ούτε καν απ’ τον ίδιο τον Τζόρνταν Πιλ. Σε αυτή την κατηγορία, των υποδεέστερων απογόνων του «Get out!» τοποθετείται και το «American carnage». Η καχυποψία αρχίζει όταν στον φαινομενικά καλοκάγαθο οίκο οι νεαροί κρατούμενοι καλούνται να φροντίζουν τους ηλικιωμένους χωρίς να λάβουν την παραμικρή εκπαίδευση, κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι ενός διπρόσωπου διευθυντή προγράμματος. Επιπλέον, βιώνουν παράξενες συναντήσεις με αλλόκοτους χαρακτήρες που πάσχουν από παράξενες ασθένειες. Η σύνδεση μεταξύ της φροντίδας ηλικιωμένων και του ρατσισμού απέναντι στους ισπανόφωνους στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί ένα τέχνασμα για την επίτευξη ενός αφηγηματικού τρικ, παρά μια συγκροτημένη σεναριακή ιδέα.
Νεανική αναψυχή τρόμου χωρίς εκπλήξεις
Παιχνίδια θανάτου (All fun and games) *
Σκηνοθεσία: Έρεν Τσελέμπογλου, Άρι Κόστα
Πρωταγωνιστούν: Έιζα Μπάτερφιλντ, Ναταλία Ντάγιερ, Λόρελ Μάρσντεν
Ενα φαινομενικά αθώο και χαλαρό παιχνίδι μεταξύ εφήβων έχει ως αποτέλεσμα τον δαιμονισμό ενός εξ αυτών. Για να τον σώσουν, τα αδέρφια και οι φίλοι του δοκιμάζουν μια σειρά δαιμονικών παιχνιδιών με ολέθριες συνέπειες. Για ταινία που είναι σύντομης διάρκειας, κάτι παραπάνω από μία ώρα, τα «Παιχνίδια θανάτου» προσπαθούν να στριμώξουν πολλά συμβατικά στοιχεία από διάσημες ταινίες τρόμου χωρίς περιθώριο ανάπτυξης και χωρίς προσωπικό αποτύπωμα. Περισσότερο αγχωμένο και δυσκίνητο παρά ανατριχιαστικό, το φιλμ μοιάζει με βόλτα σε στοιχειωμένο σπίτι με έναν οικοδεσπότη που μιλάει ακατάπαυστα και δίνει μακροσκελείς εξηγήσεις για τα πάντα. Οι δημιουργοί δεν εμπιστεύονται τη νοημοσύνη των θεατών και αποφασίζουν να σφυρηλατήσουν την ταινία με επεξηγηματικά φλασμπάκ για πράγματα που είναι προφανή. Υπάρχουν διάσπαρτες κάποιες μικρές συγκινήσεις, αλλά τα γρήγορα κοψίματα και οι εκρήξεις ήχου, και κυρίως η αχρείαστη εμμονή να εξηγηθεί εξαντλητικά το οφθαλμοφανές δοκιμάζουν την υπομονή μας.
