Μια φορά κι έναν καιρό, Εγγλέζοι αποικιοκράτες, που ήταν και καλοί χριστιανοί, σοφίστηκαν έναν χριστιανικό τρόπο για να μεταφέρουν εργάτες από τις Ινδίες στα εμιράτα του Περσικού Κόλπου και να κάνουν δουλειές με τους σεΐχηδες και λοιπούς φίλους τους, που ήταν και καλοί μουσουλμάνοι. Πάντρεψαν το δουλεμπόριο (που συνεχιζόταν εκεί μέχρι πριν εκατό χρόνια) με ντόπιες μουσουλμανικές παραδόσεις και αντικατέστησαν σταδιακά τη σκλαβιά με το σύστημα kafala (υιοθεσία). Η καινούργια δουλειά (και δουλεία) στήθηκε πριν ακόμα γίνουν ανεξάρτητες χώρες, όπως το Κατάρ, το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, η Σαουδική Αραβία κ.ά., και συνεχίστηκε για δεκαετίες.
Οι σκλάβοι έγιναν «υιοθετημένοι» συμβασιούχοι εργάτες (από οδοκαθαριστές, οικοδόμοι και εργάτες στα πετρέλαια, μέχρι οικιακές βοηθοί, σερβιτόροι και λογιστές), ενώ τα αφεντικά τους στις εξωτικές αυτές χώρες έγιναν «εγγυητές». Μόνο που για να μπει και κυρίως για να βγει από τη χώρα που τον «φιλοξενούσε» ο Ινδός, ο Πακιστανός, ο Μπαγκλαντεσιανός, ο Φιλιππινέζος κ.λπ. εργάτης θα έπρεπε να έχει, εκτός των άλλων, και τη συγκατάθεση του «εγγυητή», που κρατούσε το διαβατήριό του και τον πλήρωνε όσο και όποτε ήθελε, ανεξάρτητα από την συμφωνία. Όχι πως δεν υπήρχαν και καλοί, τίμιοι «εγγυητές», που τηρούσαν το «συμβόλαιο», που είχε και μπόλικα ψιλά γράμματα (να μην μπορείς να αλλάξεις αφεντικό και άλλα πολλά - και πού να πας να βρεις το δίκιο σου στα ξένα, με ποια γράμματα, σε ποια γλώσσα, με τι λεφτά απέναντι στον ντόπιο).
Περνούσαν τα χρόνια, φωνάζανε κάτι ξένοι αριστεροί και συνδικαλιστές για εκμετάλλευση, για ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα, για σύγχρονη δουλεία, είδαν και αποείδαν οι σεΐχηδες του 21ο αιώνα, είπαν ότι θα αλλάξουν τους νόμους, θα τους κάνουν καλύτερους. Άρχισαν στ’ αλήθεια να τους ξαναγράφουν, μόνο που απέξω φώναζαν πάλι ότι όλα τούτα είναι μόνο στα χαρτιά. Γι’ αυτό, όταν αποφάσισαν οι ισχυροί της μπάλας και της πολιτικής να γίνει το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ, ξέσπασε καινούργιο σούσουρο. Πώς και γιατί κι αν είναι δυνατόν… Πως οι υπογραφές αντί για μελάνι έχουν αίμα, πως τα χαρτιά μυρίζουν φυσικό αέριο, πως για να χτιστούν τα γήπεδα, χαθήκανε χιλιάδες ζωές.
Από κοντά και η Ευρωβουλή, με επιτρόπους, συνδικαλιστές, μα και καλαμαράδες δήθεν ειδικούς για να βγάλουν άκρη… αν πράγματι υπάρχει «πρόοδος» στα ανθρωπιστικά του Κατάρ, όπου για κάθε Καταριανό υπήκοο υπάρχουν πέντε αλλοδαποί εργαζόμενοι. Μα και οι σεΐχηδες δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια. Τους καλοδέχτηκαν, τους φίλεψαν για να πουν τον καλό τον λόγο και να βάλουν την τζίφρα όπου χρειάζεται. Πάνω στις γλύκες, ζήτησαν κι αυτοί να μην γυρεύουν βίζες οι Ευρωπαίοι από τους δικούς τους που πάνε για ψώνια στα Παρίσια και είναι και καλοί πελάτες. Βρήκαν και μια Ελληνίδα ευρωχανούμ που τους υπερασπίστηκε πως είναι παράδεισος εκεί και πού να δείτε τι γίνεται αλλού…
Μα κάπου στράβωσε η δουλειά, κι όταν πια κόντευε να τελειώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, πιάστηκαν στη φάκα η χανούμ, οι φίλοι της και κάμποσοι ακόμα με φιλέματα και μετρητά σε σακούλες. Είναι κι άλλοι πολλοί μπλεγμένοι, ίσως ακόμα πιο ψηλά - να δούμε μέχρι πού θα φτάσουν οι Πουαρό των Βρυξελλών. Κάτσε τώρα να σκεφτείς πού, πώς και γιατί στράβωσε η δουλειά, ποιοι φυτοζωούν, ποιοι ζουν καλά και ποιοι καλύτερα…