Mazoha είναι ένα project του συνθέτη, στιχουργού, ερμηνευτή και κιθαρίστα Τζίμη Πολιούδη ο οποίος επίσης παίζει όλα τα υπόλοιπα όργανα και προγραμματίζει τα ηλεκτρονικά. Όμως και Vagina Lips είναι επίσης ένα προσωπικό project του Τζίμη Πολιούδη αλλά με αγγλικό και όχι με ελληνικό στίχο που μάλιστα είχε προηγηθεί του Mazoha, με τρεις μέχρι στιγμής δίσκους, αν και για μεγάλο διάστημα έχει επικεντρωθεί στο δεύτερο. Λίγους μόλις μήνες μετά το EP «Βεντάλιες Και Σιδερογροθιές» που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο το τρίτο album του ως Mazoha «Τώρα Χορός» είναι ό,τι πιο σύνθετο και ολοκληρωμένο έχει κάνει ως τώρα. Συνομιλήσαμε με αυτόν τον παράξενο τύπο από την Θεσσαλονίκη που, όπως λέει και ο ίδιος, λειτουργεί αποκλειστικά με το ένστικτο για το τι τον κάνει ανεξάντλητο αλλά και ακούραστο.
Είσαι απλά τόσο παραγωγικός ή είναι εσωτερική ανάγκη για εσένα να δημιουργείς συνέχεια τραγούδια και τελικά ολόκληρους δίσκους;
Είναι ανάγκη να εξωτερικεύω όλα αυτά που νιώθω για ό,τι μου συμβαίνει, να τα καταγράφω και να τα μοιράζομαι, είναι αυτό που κάνω 25 χρόνια τώρα .Υποθέτω ότι αυτό που με χαρακτηρίζει είναι το να παρατηρώ και να καταγράφω με τη μορφή τραγουδιών. Μου είναι εύκολο και φυσικό. Είμαι παραγωγικός γιατί το βλέπω σαν διασκέδαση, εκτόνωση, παιχνίδι όλο αυτό. Λειτουργώ ενστικτωδώς, δεν το πολυφιλτράρω γενικά.
Η μόνη διαφορά Mazoha και Vagina Lips είναι η γλώσσα των στίχων ή τελικά είναι δύο εντελώς διαφορετικές πλευρές, ακόμα και περσόνες σου;
Η διαφορά πλέον είναι στη γλώσσα, γιατί στα ελληνικά μπορώ να πω αυτά που σκέφτομαι και να «σκάσει» το vibe κατευθείαν σε αυτό. Υπάρχουν διαφορές τεχνικής και τραγουδοποιίας φυσικά και νομίζω πως δεν υπάρχει διαχωρισμός σε περσόνες πια. Είμαι εγώ και στα δύο. Στην αρχή ίσως υπήρξε διαχωρισμός σε περσόνες, χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός. Τώρα θεωρώ πως το ένα έχει μπει στο άλλο και το μόνο που τα διαφοροποιεί είναι η γλώσσα.
Υπάρχεις πάντα ο ίδιος μέσα στα τραγούδια σου ή στον μεγαλύτερο βαθμό είναι ιστορίες και καταστάσεις που επινοείς;
Υπάρχω πάντα εγώ, ακόμη και όταν χρειάζεται να επινοήσω κάτι, πάντα υπάρχει χώρος και για τα δικά μου βιώματα μέσα τους.
Το ότι επιμένεις να δουλεύεις εντελώς μόνος σου, ακόμα και στις ζωντανές εμφανίσεις, οφείλεται σε λόγους ευκολίας και άλλους πρακτικούς ή στο ότι θέλεις να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της μουσικής σου; Ανεξάρτητα από αυτό, θα έλεγες ότι είσαι control freak ή όχι;
Ξεκίνησε από πρακτικούς λόγους, όμως αποδείχθηκε πως δεν γίνεται αλλιώς. Αν πλαισιωθεί από διάφορους μουσικούς θα χάσει την ταυτότητά του. Δεν θα είναι Mazoha, θα είναι κάτι άλλο. Αν γυαλίσει, αν αλλάξει μορφή, δεν θα με εκπροσωπεί αισθητικά, θα είναι κάτι που δεν θα κουβαλάει την ψυχή μου 100%, οπότε δεν θα μπορώ να το υποστηρίξω φουλ. Δεν είμαι ακόμη όσο control freak θα ήθελα να είμαι, αλλά οδεύω προς τα εκεί. Δεν το βρίσκω κακό από τη στιγμή που ξέρω τι θέλω και πού θέλω να πάω.
Εχω την αίσθηση ότι, ειδικά για τον Mazoha, κάθε δίσκος είναι ένα κεφάλαιο της ίδιας αφήγησης η οποία συνεχίζεται με τον επόμενο. Είναι σωστή;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Εγώ απλά λέω για το τι με απασχολεί και προσπαθώ να περνάω καλά μέσα από αυτό στις συναυλίες μου παρέα με τον κόσμο. Θέλω να μιλάω για πράγματα που δεν μιλάνε πολλοί και με τον τρόπο μου να νιώθω κάποια ανακούφιση, όπως επίσης και το κοινό.
Οι επιρροές σου από τον ηλεκτρονικό ήχο είναι τόσο πολλές και σημαντικές όσο και από τον κιθαριστικό ή όχι; Και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να σε ρωτήσω, τοποθετείς τη μουσική σου στο ευρύτερο rock ή σε μια πολύ εναλλακτική ποπ;
Είναι εξίσου σημαντικές, αλλά μάλλον περισσότερες θα έλεγα, και σίγουρα, αν έπρεπε να την εντάξω σε ένα από αυτά τα δύο, θα την τοποθετούσα στην πολύ εναλλακτική ποπ.
Σε ελκύει τόσο πολύ αυτό που γενικά αποκαλείται «παρακμή» ή είναι μια πολύ καλή δημιουργική μέθοδος και μέσο για εσένα;
Με ελκύουν η ομορφιά, η ευγένεια και η καλαισθησία όταν είναι πηγαία και με άποψη, αληθινά δηλαδή. Από εκεί και πέρα, το τι θεωρεί παρακμή ο καθένας ή μάλλον το τι θεωρείται από τον «μέσο άνθρωπο» παρακμή είμαι σίγουρος ότι δεν συνάδει με τη δική μου άποψη περί παρακμής.
Με ποιο όνομα της ελληνικής μουσικής, τωρινό ή και παλαιότερο, αισθάνεσαι πιο κοντά έστω και αν το έργο σας είναι πολύ διαφορετικό;
Αισθάνομαι κοντά με ό,τι μου σκάει ως αληθινό στην ψυχή μου, με συγκινεί και ακονίζει το μυαλό μου, με ό,τι μιλάει, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε «αλήτικα» στην ψυχούλα μου. Από τον Σιδηρόπουλο και τον Πανούση, μέχρι τους Στέρεο Νοβα και τους Πίσσα και Πούπουλα και από τον The Boy και τους Οδός 55 έως τους Bazooka, Nalyssa Green και Δεσποινίς Τρίχρωμη. Φοβερός επίσης νέος τραγουδοποιός και πολύ αγαπημένος μου ο Yungnsad.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από το «Τώρα χορός» και γιατί;
Το «Ονειρεύομαι, μωρό μου», γιατί οι στίχοι του είναι ότι πιο Mazoha έχω κάνει. Σκοτεινό, αυτοκαταστροφικό, ρομαντικό και με έναν... ανώμαλο τρόπο αισιόδοξο. Ένα shoegaze κομμάτι στην ουσία με ραπ φωνητικά.
Η πανδημία και οι καραντίνες λειτούργησαν καταπιεστικά για εσένα ή αντίθετα ήταν, για διαφορετικούς λόγους και με διάφορους τρόπους, αφορμή για να γίνεις ακόμα πιο δημιουργικός;
Δεν άλλαξε κάτι στη δημιουργικότητά μου, συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό. Αυτό που άλλαξε είναι πως ο κόσμος ταυτίστηκε με το «Είναι ωραία» και το «Λούτρινο» που βγήκαν στην πρώτη καραντίνα και άρχισα να αποκτώ περισσότερους fans από πριν. Δηλαδή η καραντίνα μού έκανε καλό γιατί με έμαθε λίγο περισσότερος κόσμος. Από εκεί που δεν με ήξερε σχεδόν κανείς, με έμαθαν σχεδόν λίγοι. (γέλια)
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από το Release, κυρίως βέβαια από την εμφάνιση σου αλλά και συνολικά;
Μου άρεσαν τρομερά οι Sleaford Mods. Άψογα στημένο φεστιβάλ και όλη η ομάδα, από τους ηχολήπτες και τους φωτογράφους μέχρι τους διοργανωτές, πολύ ωραίοι τύποι και άψογοι επαγγελματίες. Η δική μου εμφάνιση έγινε με θερμοκρασία 39 βαθμούς και με κοινό 80 ανθρώπους, όταν αργότερα το ίδιο βράδυ έφτασε τις 20.000, αλλά προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό όπως κάνω πάντα και νομίζω πως όσοι την παρακολούθησαν πέρασαν καλά. Δεν θα το ξαναέκανα πάντως με τις ίδιες συνθήκες, γιατί πραγματικά υπέφερα από τη ζέστη. Είχαν πεταχτεί φλέβες σε σημεία του σώματός μου που ούτε ήξερα ότι υπήρχαν. Μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό με τις ώρες εμφάνισης των ελληνικών ονομάτων, αλλά δεν θα το ξαναέκανα.
Και τα προσεχή σχέδια, συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά, για αμφότερα τα projects σου;
Θέλω συναυλίες, γι’ αυτό κάνω ό,τι κάνω και έτσι από Σεπτέμβριο υπάρχει φουλ πλάνο. Η επόμενη εμφάνισή μου πάντως είναι στην Αμοργό στις 19 Αυγούστου. Έρχεται πολύ σύντομα νέος δίσκος Vagina Lips μετά από δυόμισι χρόνια, ενώ και ο νέος δίσκος Mazoha ήδη μιξάρεται, όλα φυσικά πάντα διαμέσου της Ιnner Ear.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε να ακούσουμε πάρα πολλά ακόμα και από τα δύο projects του Τζίμη Πολιούδη και κάτι μου λέει ότι θα είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, ενδιαφέροντα με τα μέχρι τώρα.