Το πιάνο των οκτώ του χρόνων, στα 14 έγινε μια κιθάρα. Ο Angus Young των AC/DC τον ξεσήκωνε. Πρώτος δίσκος που αγόρασε με τα δικά του λεφτά ήταν το “Breakfast in America”, των Supertramp - πρώτη του απόπειρα να βάλει λίγη διαφορετική μουσική στο σπίτι. Εκεί, οι δίσκοι του Μάνου και του Μίκη, αλλά και κλασική μουσική, γύριζαν στο πικάπ. Το συναισθηματικό φλαμένκο του Ρομά βάρδου Κώστα Χατζή τον συγκινούσε. Ένιωθε το πάθος του, το πόσο έντιμο ήταν αυτό που τραγουδούσε.
Αυτοδίδακτος μέχρι το τέλος του Λυκείου, ο Απόστολος έμαθε τα πρώτα του ακόρντα από έναν καλό φίλο, σήμερα καθηγητή της Ιατρικής. Σιδηρόπουλος, Πανούσης, Led Zeppelin και τα blues -τα μαύρα απ' αυτά- τον προκαλούσαν. Ώς τη στιγμή που στ' αυτιά του έφτασε ο ήχος της κιθάρας του Jimi Hendrix. Το κοινωνικό πλαίσιο της μουσικής της εποχής καθόριζε τις παρέες του, τον ίδιο σαν άνθρωπο, τους χώρους όπου σύχναζε και εντέλει την οπτική που διαμόρφωσε για τη ζωή. Μελετώντας, με την κιθάρα του στα χέρια, πέρναγε ώρες ατελείωτες παίζοντας rock και blues - τα πρώτα μουσικά του πάθη.
Ο Jimmy Page και ο Richie Blackmore ήταν οι πρώτοι του «δάσκαλοι». Και η μουσική τους, τα πρώτα του μαθήματα. Μετά έφτασε η ώρα του Πολυτεχνείου και του Σύγχρονου Ωδείου της Θεσσαλονίκης. Με τον Κώστα Μαγγίνα και τον Γιώργο Πατσιαούρα, μιλούσαν λίγο και έπαιζαν πολύ. Απόφοιτοι του Berklee και οι δύο, του έδειξαν τις τεχνικές της jazz κιθάρας, ενώ οι Wes Montgomery, Pat Metheny, John Scofield και Mike Stern, αλλά και ο Miles και ο Coltrane, έπαιζαν στο πικάπ του.
Στα στέκια της Θεσσαλονίκης
Παράλληλα, στον «Μύλο», είδε τις πρώτες συναυλίες. Και το «Παραρλάμα» -το μικρό θεατρικό εργαστήρι πίσω από το Ράδιο Σίτι- έγινε για έξι χρόνια ο χώρος όπου ιερουργούσαν οι «Blues Wire» του Ηλία Ζάϊκου και έπαιξε ο αξέχαστος Αμερικανός bluesman Louisiana Red. Στο «Μαντάτο» του Κουτσοτόλη έπαιζαν οι αδελφοί Theo και Νίκος Καπηλίδης, με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο και guests τους Manny Boyd και Danny Hayes.
Κι όταν τα αμέτρητα γκρουπ στα οποία συμμετείχε παίζοντας rock και blues έδωσαν τη θέση τους σε τζαζ συγκροτήματα, συνάντησε τον Τηλέμαχο Μούσα και άλλα ταλέντα της ανερχόμενης τζαζ σκηνής της Θεσσαλονίκης, παίζοντας με κάθε ευκαιρία, παντού. Ήταν τότε που ο Απόστολος το αποφάσισε: ήθελε να γίνει επαγγελματίας μουσικός.
Η αμερικανική εμπειρία
Επόμενος σταθμός, μετά τον στρατό, το Berklee College of Music στη Βοστώνη. Μπήκε στο κλίμα της αμερικανικής μουσικούπολης, όπου ένιωσε υπέροχα! Συνειδητοποιημένος γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε, δεν έχανε ώρα μελέτης. Τη mainstream jazz, το bebop, του δίδαξαν οι John Thomas, Richie Hart, Mick Goodrick.
Αρμονία, θεωρία, ενορχήστρωση, σύνθεση, εναλλάσσονταν με το μεροκάματο γκαρσονιού στον «Διόνυσο». Και οι ναργιλέδες της «Αραβικής νύχτας» του μαγαζιού έβγαζαν τα απαραίτητα χρήματα για να καλύψουν το υπόλοιπο της υποτροφίας του. Και άπειρους δίσκους. Και live, αμέτρητα live, με επίκεντρο τη μαύρη μουσική: soul, funk, blues, hip-hop. Οι εκκλησίες των Βαπτιστών ήταν το επόμενο «στέκι» του, μαζί με τον συμφοιτητή του, τον ντράμερ Κώστα Κουβίδη, που έφυγε τόσο νωρίς. Αληθινές στιγμές, παίζοντας δίπλα σε θεϊκές gospel φωνές, σε χώρους αυθεντικής μουσικής μέθεξης.
Από εκεί κατάλαβε από πού ξεκίνησε η κληρονομιά των African Chants της Μαύρης Ηπείρου, που «πυροδότησαν» όλη τη μαύρη Αμερικάνικη μουσική. Δεν ήταν μόνον η μουσική, αλλά η όλη «κατάσταση». Αυτή που φέρνει κοντά τους ανθρώπους και τους μετουσιώνει σε κάτι ιερό και παθιασμένο.
Στη «Μέκκα της τζαζ»
Άλλο μεγάλο κεφάλαιο υπήρξαν τα ταξίδια στη Νέα Υόρκη. Στο «Blue Note», το «Smalls» ή το «Birdland» είδε κι άκουσε την αφρόκρεμα της jazz. Ahmad Jamal, Roy Hargrove, Elvin Jones, Joshua Redman, Peter Bernstein και ο Kenny Garrett ήταν οι εκλεκτοί του. Ο Απόστολος ήταν τόσο «μέσα» στην τζαζ ώστε αυτό ήταν η μόνη του ανάγκη απ’ το «Μεγάλο Μήλο». Να βλέπει, ν’ ακούει, να γνωρίζει από κοντά τους μουσικούς της παγκόσμιας μητρόπολης της μουσικής τέχνης του αυτοασχεδιασμού.
Η γνωριμία του μαζί τους ήταν ένα ακόμα μάθημα στην απλότητα, το ήθος της δουλειάς τους, στην αφοσίωση, στην κατεύθυνση που έχουν επιλέξει στη ζωή τους. Μια γενιά ταγμένη στη μουσική. Αμέσως μετά, άνοιξε το κεφάλαιο «Ελλάδα».
Home sweet home
Για λίγους μήνες, στη Θεσσαλονίκη, έγραψε κι έπαιξε περιοδεύοντας σε άλλες πόλεις, επί σκηνής, για μια παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου με το ΚΘΒΕ. Ο χορός και το χοροθέατρο του αρέσουν πολύ. Οι άνθρωποι, ο κόσμος τους και η σχέση της μουσικής με τον χορό και το θέατρο. Ηχοχρώματα, industrial ήχοι μιας μουσικής σε δεύτερο πλάνο, που συνοδεύει τα επί σκηνής δρώμενα.
Στην Αθήνα πια, συνεργάστηκε με θέατρα σαν το Εθνικό, τη θεατρική εταιρεία «Πόλις», την «Ελληνική Θεαμάτων», το «Dame Blanche» της Χρύσας Καψούλη, την Creo Dance Company της Πωλίνας Κρεμαστά. Κάτι που συνεχίζει να το κάνει και σήμερα, παίζοντας συχνά ζωντανά στη σκηνή δίπλα σε ηθοποιούς ή χορευτές, με loops και εφέ, κατακτώντας μια σφαιρική εμπειρία περί Τέχνης. Μια καλλιέργεια που ένας μουσικός βρίσκει ολοκληρώνοντας την οπτική του για την απόλυτη ομορφιά κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Επιστρέφοντας, ο Απόστολος Λεβεντόπουλος -ενεργός πλέον στην αθηναϊκή τζαζ σκηνή- παίζει με φίλους, παλιούς και νέους. Με τους Γιώργο Μαγκλάρα, Γιώργο Κοντραφούρη, Δημήτρη Καλαντζή, Γιάννη Παπατριανταφύλλου, Τάκη Πατερέλη, Δημήτρη Βασιλάκη, Σοφία Νοητή και φίλους που μαζί επέστρεψαν από την Αμερική: Μαρία Μανουσάκη, Απόστολο Σιδέρη, Βασίλη Ξενόπουλο, Δημήτρη Γιαννόπουλο, Περικλή Τριβόλη, αλλά και τον Τηλέμαχο Μούσα.
Παίζοντας με αυτούς -και άλλους πολλούς- συνειδητοποίησε τι σημαίνει να είσαι ένας ενεργός μουσικός που συμμετέχει σε ηχογραφήσεις ή περιοδείες, για διάφορα είδη μουσικής. Γιατί «το κέντρο της μουσικής, η βαθιά ουσία της είναι κάτι που δημιουργούν μαζί το κοινό και οι μουσικοί», τον ακούω να λέει. Πολύπλευρος, ο Απόστολος Λεβεντόπουλος υπήρξε συνεργάτης πολλών και σημαντικών ονομάτων της ελληνικής μουσικής. Συγχρόνως δε, δίδασκε.
Δάσκαλος της μουσικής
Ειδικά στην περίοδο των δύσκολων ημερών της πανδημίας, τα μαθήματα ήταν ο πυρήνας της διδακτικής του ενασχόλησης. Ο Απόστολος Λεβεντόπουλος έχει συνεργαστεί με τα Ωδεία Γιώργος Φακανάς και Φίλιππος Νάκας. Έχει διδάξει τα παιδιά του Δημοτικού, αλλά και φιλόμουσους συνταξιούχους κάθε τάξης, κοινωνικής ή σχολικής.
Από τους μαθητές του μαθαίνει, επαναπροσδιορίζοντας όλα όσα τους δίδαξε. Εισπράττει τη επιθυμία τους, το πάθος, αυτό τον «θρίαμβο της μάθησης» που απαιτεί πολλή μελέτη. Ευελπιστεί πως έστω κι ένα μέρος αυτού του πάθους και της αφοσίωσής του στη μουσική θα περάσει στους νεότερους. Η διδακτική ιδιότητά του τρέφει την προσωπική του επιθυμία να είναι πάντα ένας «αιώνιος μαθητής». Πρόσφατα μάλιστα διδάχτηκε φλαμένκο κιθάρα από τον Παναγιώτη Χρονόπουλο και πήρε το πτυχίο του στην κλασική με τον Γιώργο Κουσιάδη.
Μουσική της εξοχής
Το "Songs for Acoustic Guitar", που ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 2021 και κυκλοφόρησε στις αρχές του 2022, είναι μια συλλογή κομματιών παιγμένων από δύο κιθάρες Taylor, που θυμίζουν τραγούδι κι ας είναι οργανική μουσική, ενώ το «After the Spirit», που αναμένεται σύντομα, περιλαμβάνει κάποιες συνθέσεις που τις φύλαγε στο συρτάρι, σε ήχο ενός κλασικού organ trio
Επιστρέφοντας από την Αμερική, ο Απόστολος Λεβεντόπουλος μπήκε σε πολλά studio ηχοληψίας. Ηχογράφησε μουσικές για πολλά θεατρικά έργα και συμμετείχε στον δίσκο του περιοδικού "Jazz & Τζαζ", με τίτλο «EuroJazz 2003». Και σήμερα είναι έτοιμος να δώσει στη δημοσιότητα δύο νέους του δίσκους. Ο πρώτος («Songs for Acoustic Guitar»), ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 2021. Κυκλοφόρησε στις αρχές του ’22 από την «ΠΚ music» του Πέτρου Κλαμπάνη.
Ο Απόστολος πάντοτε αγαπούσε την ακουστική του κιθάρα. Ως αποτέλεσμα, στην περίοδο του «lockdown», επέστρεψε στα «πατρώα εδάφη» της Κατερίνης. Σε ένα κτήμα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, με τους ρυθμούς της ζωής αναγκαστικά στο «ρελαντί», απολάμβανε -γύρω του- τη φύση, το δάσος, τη μαγεία του Ολύμπου. Ξαφνικά, ένα - ένα, άρχισαν να γεννιούνται κομμάτια με ήχους λυρικούς, μινιμαλιστικούς, απλότητα και πολλές σιωπές.
Αυτή είναι η ομορφιά, η ουσία του ήχου της ακουστικής κιθάρας. Ο στόχος, το στοίχημα του project, ήταν να είναι προσωπικό κι απόλυτα ειλικρινές. Μια μουσική που ξεπήδησε από μόνη της, αυθόρμητα, πηγαία. Χωρίς αλλαγές.
«Όταν ολοκληρώνεις ένα έργο μόνος, νιώθεις σαν να βρίσκεσαι κάτω από τον μεγεθυντικό φακό ενός μικροσκοπίου. Μια ακουστική κιθάρα λειτουργεί υπέροχα όταν είσαι στην ησυχία του δάσους, μακριά από τους θορύβους της πόλης. Το 'Songs for Acoustic Guitar' είναι μια συλλογή κομματιών παιγμένων από δύο κιθάρες Taylor, που θυμίζουν τραγούδι κι ας είναι οργανική μουσική».
Κατ’ ουσίαν live μουσικός, ο Απόστολος Λεβεντόπουλος τα έπαιξε χωρίς άλλη επεξεργασία, σε ένα ή δύο μόνο “takes”, χωρίς μοντάζ ή άλλες τεχνικές ήχου. Η ηχογράφησή τους έγινε στα στούντιο Sierra από τον Γιώργο Καρυώτη και το mastering από τον Χρήστο Ζορμπά. Το εξώφυλλο βασίστηκε σε φωτογραφία του Ολύμπου του Κώστα Παπαντωνίου και τα βίντεο έκανε η Μαρία Αγγελή.
After the Spirit
Λίγους μήνες μετά, μαζί με τον Απόστολο, ο Γιώργος Κοντραφούρης και ο Αλέξανδρος Δράκος - Κτιστάκης σχημάτισαν μια παλιά του ιδέα: ν’ ακουστούν κάποιες συνθέσεις που τις φύλαγε στο συρτάρι, με την ηχητική ιδιαιτερότητα ενός organ trio. Ενός τρίο στο οποίο ο ένας συμπληρώνει τον ήχο του άλλου, καθώς είναι προορισμένο να παίζει live τζαζ γεμάτη blues αίσθηση και gospel απόηχους. Το «After the Spirit» αναμένεται σύντομα, θυμίζοντας τον ήχο ενός κλασικού organ trio.
Επιμέλεια: Μαρώ Καβαλιέρου
