Ο φετινός Χρυσός Διόνυσος απονεμήθηκε σε μία δημιουργία που διερευνά τα όρια του υποκειμένου εντός των ασφυκτικών πλαισίων των κοινωνικών μοντέλων («Brutalia, Days of Labour» σε σκηνοθεσία του Μανώλη Μαυρή).
Μία νεαρή γυναίκα με μαύρα μαλλιά. Μία άλλη νεαρή γυναίκα με μαύρα μαλλιά. Και μία άλλη νεαρή γυναίκα με μαύρα μαλλιά. Και μία άλλη, και μία άλλη... Όλες μαζί, ψηφίδες μίας χορογραφημένης πραγματικότητας, ή προσομοίωσης πραγματικότητας. Μέλισσες. Γυναίκες, ομοιόμορφα ντυμένες, ρυθμικά συντονισμένες σε έναν αέναο κύκλο επιτελεστικότητας από μη-τόπο σε μη-τόπο. Μη-τόποι, από τους οποίους έχουν αφαιρεθεί τα διακριτικά χαρακτηριστικά, παραμένουν ωστόσο αναγνωρίσιμοι, ακριβώς λόγω της κάθετης φύσης αυτής της αφαίρεσης. Η κίνηση ακολουθεί τον τόπο, όπως η κοινωνία ακολουθεί τον τόπο, και η ύπαρξη ακολουθεί την κίνηση, σε ένα αποπροσωποποιημένο μωσαϊκό γυναικών-εργατριών. Ώσπου, το υποκείμενο, αντιλαμβανόμενο όλα τα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του, αυτό της γυναίκας, αυτό της εργάτριας, αυτό της καταπιεσμένης, αυτό της υποχρεωμένης σε συμμόρφωση και "ορθοπεδικούς" κανόνες, αποφασίζει να εξεγερθεί, τόσο ενάντια στο υπάρχον μοντέλο, όσο και ενάντια στην φύση της καταπίεσης αυτή καθ’ αυτή.
Μεταξύ των πολλών άλλων ενδιαφερουσών ταινιών του προγράμματος, είναι και οι δημιουργίες «Horsepower» σε σκηνοθεσία του Σπύρου Σκάνδαλου και «Cortázar» σε σκηνοθεσία των Αργύρη Γερμανίδη και Katerina Strauch.
Στο μεν «Horsepower», παρακολουθούμε την καθολική σύνδεση μίας νεαρής καλλιτέχνιδας της conceptual art (η εξαιρετική Ιωάννα Κολλιοπούλου στον ρόλο της Μαξ) με την τέχνη της, στον βαθμό στον οποίο οι πτυχές της προσωπικότητας της, τα αδιέξοδα της, η διεύρυνση των ορίων τα οποία εξερευνά, όλα επικαλύπτονται από το αντικείμενο της τέχνης της, τόσο το έμβιο, όσο και το άψυχο. Τα στιγμιότυπα από την ζωή της, τα οράματά της, η θέση της μέσα σε αυτή την πόλη είναι όλα ιδωμένα μέσα από την ματιά της καλλιτέχνιδας που ασφυκτιά μέσα στα ζητήματα ορισμού και εννοιολογικής τοποθέτησης της τέχνης της.
Το δε «Cortázar» αποτελεί μία φιλμική παραβολή για την (δι)έξοδο προς την ελευθερία. Και εδώ, όπως και στο «Brutalia, Days of Labour», γίνεται χρήση της αφηγηματικής τεχνικής του voice over, ενώ παρατίθεται μία σειρά από εικόνες, στις οποίες απεικονίζονται στιγμές από την ζωή των κατοίκων ενός κτηρίου της ενδοχώρας, η λειτουργία του οποίου είναι πιθανό να αφορά την στέγαση, όσο πιθανό είναι να αφορά και οτιδήποτε άλλο. Η ευφυής χρήση του ονόματος του Cortázar, ό, τι και αν σημαίνει εδώ ο Cortázar, δημιουργεί αφ’ ενός μεν την περιέργεια για τον συμβολισμό αυτού του ονόματος, επιτείνει δε το Angst των ηρώων του, στον βαθμό που η σύνδεση μαζί τους, καθίσταται απόλυτα φυσιολογική.
*«Brutalia, Days of Labour» σε σκηνοθεσία του Μανώλη Μαυρή (Χρυσός Διόνυσος. Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών, «Ιουλία Σταυρίδου» στην Εύα Γουλάκου και τιμητική διάκριση Σκηνικών στη Δάφνη Καλογιάννη)
*«Horsepower» σε σκηνοθεσία του Σπύρου Σκάνδαλου (Ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής από κοινού με «Το Βανκούβερ» της Άρτεμης Αναστασιάδου. Τιμητική διάκριση Φωτογραφίας στον Θωμά Τσιφτελή)