«Η ‘Αντιγόνη’ με συγκινεί από τότε που τη μελετούσαμε στο σχολείο. Θυμάμαι πως και τότε δεν μπορούσα να πάρω το μέρος ενός εκ των ηρώων. Αυτό το τρομερό debate ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο συνεχίζεται», λέει στην ΑΥΓΗ η ηθοποιός Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη, που υποδύεται την ηρωίδα του Σοφοκλή σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Θέμης Μουμουλίδης και ανεβαίνει απόψε στο αρχαίο θέατρο της Ήλιδας.
Στο πλαίσιο της μεγάλης καλοκαιρινής περιοδείας σε όλη την Ελλάδα η Αντιγόνη παρουσιάζεται από τη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη και σε πόλεις της Μακεδονίας και από Σεπτέμβριο σε δήμους της Αττικής.
«Η Αντιγόνη έχει μια ηθική που δεν τη συναντάς εύκολα. Τόσο στον πραγματικό κόσμο όσο και στους θεατρικούς και λογοτεχνικούς ήρωες. Έχει να κάνει με κάτι βαθιά προσωπικό. Αν όλοι οι άνθρωποι είχαν την ηθική και τη στάση ζωής της Αντιγόνης, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Ωστόσο η Ιστορία έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, καθώς υπάρχει η εξουσία, οι νόμοι, το άδικο. Μια κοινωνία δεν θα μπορούσε να σκέφτεται όπως η Αντιγόνη. Για να υπάρχει η Αντιγόνη πρέπει να υπάρχει και ο Κρέων» εξηγεί η ηθοποιός.
Την ίδια ώρα δεν κρύβει πως τη συγκινεί ιδιαίτερα «αυτό που λέει η ηρωίδα απευθυνόμενη στον Κρέοντα προσπαθώντας να τον πείσει με λογικά επιχειρήματα, το αφοπλιστικό και μεγαλειώδες ‘γεννήθηκα για να αγαπώ κι όχι για να μοιράζομαι το μίσος’. Επίσης με συγκινεί το χορικό του ανθρώπου, η ιστορία για το τι έχει καταφέρει ο άνθρωπος να δημιουργήσει και την ίδια στιγμή να διαλύει».
«Ηθελα να γίνω ηθοποιός για να παίξω στο σινεμά»
«Το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός για να παίξω στο σινεμά» ομολογεί η Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη. «Γύρω στα 14 ξεκίνησα να βλέπω ταινίες. Κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου και έβλεπα τη μια μετά την άλλη. Άρχισα να αγαπάω το σινεμά και να φαντάζομαι τον εαυτό μου πώς θα ήταν αν έπαιζα κι εγώ».
Η ηθοποιός από πολύ μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το μπαλέτο, κάτι που, όπως λέει, τη βοήθησε πολύ στη ζωή της. «Αποκτάς μια πειθαρχία που δύσκολα τη μαθαίνεις αλλού. Κάτι αντίστοιχο με τον αθλητισμό φαντάζομαι». Παραδέχεται πως λυπάται που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο μπαλέτο, καθώς, όπως εξομολογείται, «δούλευα από τα 7 μου χρόνια για να γίνω μπαλαρίνα, μεγάλωσα με αυτόν τον στόχο και δεν τον πραγματοποίησα τελικά».
Η ομαδική συνθήκη που έμαθε να ακολουθεί στο μπαλέτο τη βοήθησε αργότερα στο θέατρο και το σινεμά. Αποφοιτά το 2013 από το Θέατρο Τέχνης και βρίσκεται «σε έναν άλλον κόσμο, διαφορετικό, ο οποίος στην αρχή με παραξένεψε. Η πρώτη μου παράσταση ήταν με την Μάνια Παπαδημητρίου, καθηγήτριά μου στη Σχολή. Το «Μάθημα» του Ιονέσκο, που ανεβάσαμε σε ένα θεατράκι που χωρούσε 15 άτομα. Το άγχος, η αγωνία και η λαχτάρα ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκα πολύ. Δεν έβρισκα δουλειά. Ωστόσο κάποια στιγμή συμμετείχα στους ‘Όρνιθες’ του ΚΘΒΕ με τους Ανέστη Αζά και Πρόδρομο Τσινικόρη. Μετά ήρθε η ταινία του Μανούσου Μανουσάκη πάνω στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη ‘Ουζερί Τσιτσάνης’. Στη συνέχεια τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, καθώς βρισκόμασταν στο 2015, στην καρδιά της κρίσης. Είχαν σταματήσει τα πάντα. Πήρε κάποια χρόνια για να πω ότι ζω από το επάγγελμά μου» σχολιάζει η ηθοποιός προσθέτοντας τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες μετείχε και συνεχίζει να εργάζεται.