Δεν κρύβει ότι επέλεξε «πολύ θεμελιακά» την υποκριτική, η οποία, όπως λέει, «δοκιμάζεται συνεχώς και σε δύσκολες συνθήκες και αναδύεται συνεχώς ισχυροποιημένη». Ένας από τους πλέον δυνατούς παίκτες στην εγχώρια σκηνή, ο ηθοποιός Όμηρος Πουλάκης, μιλά με αφορμή το φιλμ «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό», που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Φεστιβάλ Raindance στο Λονδίνο, χαρακτηρίζοντάς το «δύσκολη, γόνιμη, ουσιαστική προσπάθεια, που έγινε με πολύ κόπο, αγάπη και χαρά».
Χαρτογραφώντας το χρονικό της κρίσης, μιλά για την «υποτίμηση του ηθοποιού», την «κυβερνητική αδιαφορία και απαξίωση» και προχωρά σε μια βαθιά πολιτική ανάλυση για «τη σχετικότητα που υπάρχει γύρω από την έννοια της τέχνης», κάτι που, όπως λέει, «αποτελεί υλικό προς εκμετάλλευση για εργασιακή και καλλιτεχνική υποβάθμιση». Δεν διστάζει μάλιστα να προτείνει «μια πολιτισμική ανασυγκρότηση του κλάδου όπου τα εργασιακά θα είναι η βάση».
Το πρώτο lockdown βρίσκει τον Όμηρο Πουλάκη στην «Έντα Γκάμπλερ» του «Τόπος Αλλού» και την ίδια ώρα ακυρώνεται η παραγωγή όπου θα μετείχε τον Ιούνιο. Η επιβολή του 30% στη χωρητικότητα των θεάτρων γίνεται αιτία να ακυρωθεί και η παράσταση «Ντα», στην οποία θα πρωταγωνιστούσε μέσα στον Δεκέμβριο. «Παρ’ όλο που πάντα ο πολιτισμός ήταν στο φόντο του πολιτικού κάδρου, αυτή τη στιγμή συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο σε σχέση με το πόση αδιαφορία εκπέμπει η κυβέρνηση απέναντι στον πολιτισμό» σχολιάζει και περιγράφει το χρονικό της κρίσης μέσα από τις κυβερνητικές τακτικές. «Παρακολουθώντας την πολιτική της κυβέρνησης είναι αδύνατον να καταλάβω με ποια λογική λειτουργούν. Ξεκίνησε με μια εκκωφαντική σιωπή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό σ’ εκείνο το διάγγελμα που γέννησε αντιδράσεις. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε μεγεθυμένα και ως άλλοθι για τη στάση της τα χρόνια προβλήματα που υπάρχουν στον κλάδο. Έκανε τα προβλήματα ευκαιρία και όχι την κατάσταση ευκαιρία για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Ακολούθησαν κάποιες επιφανειακές αντιμετωπίσεις, όπως το πρόγραμμα για το καλοκαίρι, που στην πραγματικότητα ήταν εντελώς πρόχειρο, γιατί αποκαλύφθηκε ότι τους μήνες της πρώτης καραντίνας δεν έγινε καμία προεργασία για την επόμενη μέρα. Διεκδικούσαμε να δοθούν από την αρχή υγειονομικά πρωτόκολλα για το πώς θα λειτουργήσουμε και δεν παίρναμε απάντηση. Οι απαντήσεις ήρθαν πολύ καθυστερημένα και ουσιαστικά ο κλάδος μας ήταν ο πρώτος που άκουσε ότι ήταν τελευταίος. Αυτό δημιούργησε την αίσθηση του αόρατου. Κι ενώ θα ήταν απολύτως σεβαστή μια απάντηση ότι δεν είστε πρώτη προτεραιότητα, αλλά θα φροντίσουμε για εσάς, ήρθε η απάντηση ότι δεν είμαστε καν προτεραιότητα».
Ο Όμηρος Πουλάκης υπενθυμίζει πως «η αίσθηση αδιαφορίας και απαξίωσης καταγράφηκε από την ίδια την υπουργό Πολιτισμού σε τηλεοπτικό πλάνο δημόσιου βήματος. Σαν να είμαστε οι ενοχλητικοί. Αλλά η τέχνη οφείλει να είναι ενοχλητική, σαν την αλογόμυγα που έλεγε κι ο Σωκράτης».
Ο γνωστός πρωταγωνιστής δεν παραλείπει να σχολιάσει και την αντίληψη που επικρατεί στους κυβερνητικούς κύκλους σχετικά με την «υποτίμηση του ηθοποιού. Με τον ίδιο τρόπο που λέμε ότι υποτιμάται ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είμαστε εκ των ων ουκ άνευ, αλλά την ίδια στιγμή αντιμετωπιζόμαστε ως αναλώσιμοι. Αν ο τελευταίος τροχός αυτής της άμαξας σπάσει, δεν θα υπάρχει ούτε κάρο, ούτε ταξίδι» λέει και θίγει το θέμα της υποβάθμισης των εργασιακών δικαιωμάτων. «Η σχετικότητα που υπάρχει γύρω από την έννοια της τέχνης είναι υλικό προς εκμετάλλευση για εργασιακή και καλλιτεχνική υποβάθμιση. Και η μόνη απάντηση να μην αμφισβητηθεί το έργο ενός καλλιτέχνη είναι ο χρόνος, η διακονία. Χρειάζεται μια πολιτισμική ανασυγκρότηση του κλάδου και τα εργασιακά είναι η βάση» καταλήγει.