Παιδί Τραύμα είναι το ψευδώνυμο (αρνείται να αποκαλύψει το ονοματεπώνυμό του) ενός πολύ ιδιοσυγκρασιακού νέου δημιουργού. Το 2018 κυκλοφόρησε -σε δική του παραγωγή και διάθεση- τον πρώτο του δίσκο «Μυστικές χορευτικές κινήσεις». Πριν από λίγο καιρό ακολούθησε, από την ανεξάρτητη Inner Ear, ο δεύτερος δίσκος, το «Θα καταστρέψω τον κόσμο», με έναν άλλο μουσικό, που είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Κτίρια Τη Νύχτα, να αναλαμβάνει και πάλι την παραγωγή, την ενορχήστρωση και την εκτέλεση των οργάνων και τη συμμετοχή της Sophie Lies στην ερμηνεία. Πρόκειται πολύ απλά για μία από τις πλέον πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες -στιχουργικά και μουσικά- εργασίες που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια!
* Κατ’ αρχάς το ψευδώνυμό σου είναι απλά ένα χιουμοριστικό λογοπαίγνιο ή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για εσένα;
Ίσως και τα δύο. Ήταν μια έμπνευση της στιγμής και νομίζω ότι μικρή σημασία έχουν πια οι τίτλοι και τα ονόματα. Αυτό που μετράει είναι το περιεχόμενο ενός έργου.
* Ποιες διαφορές έχει αυτός ο δίσκος από τον πρώτο σου, εκτός φυσικά από τη θεματολογία και τη φυσιολογική ωρίμανση;
Νομίζω πως πρόκειται για έναν αρκετά πιο εξωστρεφή μουσικά δίσκο. Οι φόρμες που χρησιμοποίησα είναι καθαρόαιμες ποπ γραμμές, με άμεσες επιρροές από τον ήχο των ’90s, οπότε και συνέβη η ιστορία που πραγματεύεται το άλμπουμ. Ο πρώτος ήταν ένας δίσκος που τον έγραψα με τρικυμία εν κρανίω. Αυτός γράφτηκε παρατηρώντας πιο συνειδητοποιημένα αυτή την τρικυμία. Σ’ αυτό ίσως οφείλεται και η ποπ μουσική που ντύνει τον πολύ βαρύ δυστοπικό στίχο, σαν να σκεφτόμουν πώς να κάνω αυτή την underground δυστοπία όσο το δυνατό πιο mainstream.
* Τι σε έκανε να αναθέσεις και τις δύο φορές όχι μόνο την παραγωγή αλλά και την εκτέλεση στα Κτίρια Τη Νύχτα;
Καμιά φορά εμείς οι μουσικοί δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν θα έχουμε τον έλεγχο σε κάθε λεπτομέρεια του έργου μας. Είμαι ήδη αρκετά συγκεντρωτικός: γράφω μουσική, στίχους, φωνές, artwork μέχρι και τα δελτία Τύπου. Είναι κάποιες στιγμές όμως που πρέπει να αφήσεις τον εγωισμό σου στην άκρη και να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, ειδικά για πράγματα που δεν κατέχεις, όπως η παραγωγή και η μείξη. Με τα Κτίρια τη Νύχτα είχαμε την κατάλληλη χημεία εκατέρωθεν, για να καταλάβει το όραμά μου για τον δίσκο και για να μην μπλέκομαι στα πόδια του όσο το υλοποιούσε αψεγάδιαστα.
* Πώς, από πού αλλά και γιατί εμπνεύστηκες την ιστορία η οποία αποτελεί το concept του άλμπουμ;
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν την εμπνεύστηκα, καθώς το άλμπουμ πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία. Στα μέσα των ’90s ένας παρανοϊκός εγκληματίας που αυτοαποκαλούταν «Άνθρωπος Κακός» καταδικάστηκε σε ισόβια επειδή προσπάθησε να καταστρέψει τον κόσμο λόγω της αφόρητης κτητικότητας που ένιωθε για την αγαπημένη του. Πριν κάποιον καιρό έπεσε στα χέρια μου το δικαστικό έγγραφο της απολογίας του και άρχισα να σκαρώνω στίχους πάνω στις φράσεις του. Μου έκανε τεράστια εντύπωση η περιγραφή και το πως βίωνε μέσα του αυτές τις τελευταίες δραματικές ώρες πριν τον συλλάβουν.
* Η συμβολική της διάσταση, τουλάχιστον για εμένα, είναι περισσότερο κι από προφανής, αλλά υπάρχουν και αυτοβιογραφικά στοιχεία σ’ αυτήν;
Δυστυχώς, αρκετές φορές στη ζωή μου έχω ταυτιστεί με κάποιες από τις πτυχές τού «ήρωα» του δίσκου. Είναι μερικά σημεία μέσα μου που τα θάβω βαθιά για να μην υπάρχουν, μα είναι πάντα εκεί. Κάποια κομμάτια του δίσκου υπηρετούν το concept της αληθινής προσωπικότητας του ήρωα. Για παράδειγμα «Το Φόρεμα», ενώ σε κάποια άλλα ακόμα και η παραμικρή λέξη είναι αυτοβιογραφική, όπως στο «Ακαταλαβίστικο».
* Πιστεύεις ότι υπάρχουν πολλοί/ές τέτοιοι/ες σαδιστές/τριες δολοφόνοι, πραγματικά «κακοί άνθρωποι», που κυκλοφορούν ανάμεσά μας;
Υπάρχουν, υπάρχουμε... Το πιο εύκολο είναι να το δεις στα καθημερινά εγκλήματα που κάνουν οι άνθρωποι ενάντια στους ανθρώπους, στα ζώα και στη φύση. Το πιο δύσκολο είναι όμως να αναγνωρίσεις αυτή την κακία σε μέρη που δεν είναι άμεσα ορατή: στη χειριστικότητα, την ψυχολογική βία, τη μετάδοση ενοχών, την αλαζονεία και τη θλίψη μας. Είναι σαν τις ειδήσεις. Το δύσκολο δεν είναι να δεις την κακία στο αστυνομικό ρεπορτάζ, αλλά σε όλη τη διάρκεια του δελτίου.
* Μήπως όμως και καθένας/μιά μας γίνεται τέτοιος/α σε κάποιες στιγμές της ζωής του/της έστω και χωρίς να το συνειδητοποιεί και δίχως βέβαια να φτάνει σε τόσο ακραίες πράξεις;
Υπάρχει πάντα μια κακή πτυχή μας, που συνήθως την κρατάμε μυστική κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αναπολώντας όλες τις συγκρούσεις, διαμάχες και πάθη που είχα στη ζωή μου, καταλαβαίνω ότι ουσιαστικά δεν ήταν διαμάχη με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μου και την πτυχή μου αυτή που δεν αναγνώριζα. Κάποια πράγματα πάντα θα μένουν άλυτα, αλλά και μόνο ότι ξέρουμε την ύπαρξή τους ίσως στο τέλος να οδηγήσει σε λιγότερες ενοχές.
* Ποιες αναγνωρίζεις ο ίδιος ως κυριότερες επιρροές σου αλλά και ποιους/ες από τη σημερινή ελληνική σκηνή βλέπεις ως συνοδοιπόρους σου, με την έννοια έστω ότι κινείστε σε παράλληλους δρόμους;
Μεγάλωσα χορεύοντας μανιακά Michael Jackson, ύστερα έκανα την εφηβική μου επανάσταση ακούγοντας Nirvana και μπήκα στο πανεπιστήμιο ψιθυρίζοντας Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά. Ύστερα ήρθαν οι Radiohead και σκέπασαν τα πάντα. Η δυστοπία που ζούμε έχει κάνει την ελληνική σκηνή να ανθίσει και με ενδιαφέρον παρατηρώ ότι αρκετοί εγκαταλείπουν σιγά - σιγά τον αγγλικό στίχο. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηριστώ «συνοδοιπόρος», καθώς πρόκειται για μουσικούς που έχουν πολλαπλάσια και σημαντικότερη διαδρομή από εμένα, αλλά εκτιμώ πολύ τους Κωνσταντίνο Βήτα, The Boy και Τεφλόν.
* Πώς βίωσες προσωπικά την καραντίνα; Ποιες σκέψεις σου προκάλεσε;
Με θυμό και άρνηση, σαν να ζούσα ένα κακό όνειρο. Νομίζω πως οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα γελάνε με το πώς αντιμετωπίστηκε η Covid-19. Δεν με φοβίζει ο ιός. Σέβομαι όσους τους φοβίζει, γιατί η ζωή όλων είναι μοναδική. Με θυμώνει όμως πάρα πολύ ότι ξαφνικά ένα κράτος που εδώ και πάρα πολλά χρόνια αδιαφορούσε για την ανθρώπινη ζωή τη θυμήθηκε και κόπτεται να την υπερασπιστεί. Mιλάω διαχρονικά για το κράτος που ξαφνικά «νοιάζεται» για τις ευπαθείς ομάδες, το ίδιο που πετσόκοψε τις συντάξεις και τα επιδόματα, δεν έφτιαξε ποτέ ένα επαρκές σύστημα Υγείας και έκοψε την πρόσβαση σε φάρμακα και καρκινοπαθείς. Τώρα μας κουνάει το δάχτυλο για να προστατεύσει τις ευπαθείς ομάδες, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι να... μην το πάρουμε με τις πέτρες!
* Ποιες συνέπειες βλέπεις να έχει ήδη η πανδημία και πόσο και με ποιον τρόπο διαφορετικός πιστεύεις ότι θα είναι, σε σχέση μ’ αυτό που γνωρίζαμε, ο κόσμος αλλά και οι ζωές μας μετά από αυτήν;
Σίγουρα οι ζωές μας έχουν ήδη αλλάξει δραματικά και ο απόηχος της πανδημίας είναι λίγο δυστοπικός. Πέρα από τις πρακτικές συνέπειες στη δημόσια υγεία, την οικονομία και την καθημερινή αλληλεπίδραση, για εμένα μια εξίσου μεγάλη συνέπεια θα είναι ο φόβος. Ο φόβος που έχει ριζώσει στην καρδιά των ανθρώπων. Επίσης ο τρόπος που παρουσιάζεται η κατάσταση είναι κάτι τρομακτικό. Δεν μιλώ μόνο για τον φόβο της νόσου, αυτός είναι ορατός και σεβαστός, αλλά για τον φόβο που αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπο, τη διαμαρτυρία, τη σχέση, τη ζωή και τη συλλογική συνείδηση. Ο φόβος είναι το καλύτερο εργαλείο στα χέρια αυτών που θέλουν ακριβώς να ελέγχουν όλα αυτά. Η μόνη ελπίδα είναι να μεταλλαχθεί ο φόβος σε κάτι δημιουργικό ή έστω οργισμένο.
* Αν και όσο φυσικά το επιτρέψουν τα μέτρα για τον κορωνοϊό που αλλάζουν σχεδόν καθημερινά, το project αυτό, κυρίως από μουσικής πλευράς, μπορεί να μεταφερθεί στη σκηνή και σε ενδιαφέρει να το κάνεις;
Είναι ένα χορευτικό άλμπουμ, που δεν γράφτηκε μόνο για να παιχτεί σε ακουστικά και οθόνες. Θα παιχτεί ζωντανά με full band και εντελώς καινούργιο ήχο όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ήδη προβάρουμε πυρετωδώς γι’ αυτό.
* Και τα επόμενα βήματά σου; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου για τη συνέχεια;
Αυτή την εποχή γράφω κάποια τραγούδια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ευρύτερη δομή ενός μιούζικαλ. Είναι αρκετά φιλόδοξο έργο, του οποίου δεν έχω οριστικοποιήσει ακόμα την τελική μορφή. Παράλληλα, άμεσος στόχος μου είναι το project Παιδί Τραύμα να μετουσιωθεί σε μπάντα. Από μονάδα να γίνει ομάδα...
Αυτή η διάθεσή του, που είναι πάντα θετική για έναν δημιουργό, μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι επόμενες εργασίες που θα μας δώσει το Παιδί Τραύμα θα είναι ακόμα καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες...