Γύριζε ο καιρός οι μέρες στον δρόμο ασήμαντες τάχα
πλατάνια ανωνύμων αιώνια κρεμασμένα
μουσική των νερών ασίγαστοι χοροί
τάφοι παλιοί και νεκρόδειπνα ψυχών μα το αεράκι
αναστημένο όταν ο δυόσμος ευτυχούσε στους ήχους
της ανηφοριάς θαρρείς φίλια νεύματα εάν τύχαινε
οι κακόμοιροι θνητοί κάποιο άλλο κορμί αγαπημένο
ν’ ανταμώσουν. Κοντά ήταν τα βουνά στις πλάτες πάλι
και οι αλήθειες κάτω από τη γλώσσα - στιγμούλες
ψέλλιζαν λίγο, μετά μαύρες στη λησμοσύνη
Μάρκου Μέσκου, "Ελεγείες", εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 2004