Αρχαιολατρία, ή αρχαιοκαπηλία; Μια φαινομενική αντίφαση που ουσιαστικά καταλήγει στο ίδιο πράγμα. Την απαξίωση του ελληνικού πολιτισμού και της μακρόχρονης Ιστορίας του, διότι και στις δύο αυτές λέξεις η αρχαιότητα γίνεται κατανοητή ως αντικείμενο που το λατρεύεις για να το «κλέψεις».
Το κυρίαρχο, δηλαδή, σε αυτή την επικοινωνία με το παρελθόν είναι η σχέση ιδιοκτησίας. Η εγχώρια δεξιά έχει δείξει δείγματα γραφής και στα δύο. Για αυτό, πέρα από την πολιτική εργαλειοποίηση του στις «κατάλληλες» περιόδους για την αποχαύνωση των ακροδεξιών ακροατηρίων της, της αρκεί να διατηρεί μια σχέση κατοχής με το ένδοξο παρελθόν και τους διάσημους προγόνους που ιδεολογικά τουλάχιστον επικαλείται. Από εκεί και πέρα το χάος…
Η πρόσφατη κατάρρευση του αντιγράφου της τοιχογραφίας των δελφινιών στην Κνωσσό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εγκατάλειψης των αρχαιοτήτων της χώρας. Αυτό μάλιστα συνέβη σε έναν από τους πλέον πασίγνωστους αρχαιολογικούς χώρους και ας «κόβει» πολλά εισιτήρια κάθε χρόνο.
Η εγκατάλειψη και η ιδεολογική εκμετάλλευση ήταν οι μόνες σχέσεις που επεδίωξε να έχει η εγχώρια δεξιά με την λαμπρή Ιστορία της χώρας. Είτε να την εκμεταλλεύεται επιλεκτικά, ως πεδίο πολιτικών σκοπιμοτήτων, είτε στην καλύτερη περίπτωση, να την «πουλά», ως άλλο ένα προϊόν για τουριστική κατανάλωση.
Η σύγχρονη τεχνολογία άνοιξε, όπως φάνηκε με τον πλέον αποτρόπαιο τρόπο, νέα πεδία… Η μαγεία του έναστρου ουρανού μετατρέπεται σε διαφημιστικό πλάνο. Άλλωστε στον ουρανό όπως και τον άγριο νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχουν όρια… σκέφτηκαν οι εταιρείες που έστησαν με θαλπωρή τη νέα διαφημιστική παραγωγή...
Μηνύσεις, εισαγγελικές παρεμβάσεις είναι απλά το προπέτασμα καπνού για το μπαλάκι των ευθυνών που πηγαινοέρχεται. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι στην Ελλάδα, ποτέ κανείς από τους υπεύθυνους, δε φταίει...
Ωστόσο, η απόλυτη αδιαφορία του ΥΠΠΟ σε σχέση με την Ιστορία φαίνεται στην ολοσχερή παραίτηση από τη διαχείριση της. Ως προς στην αρχαιότητα στην καλύτερη περίπτωση την εναποθέτουν σε ένα ερμάρι, σε μια βιτρίνα και το χρέος τελειώνει εκεί… Ως προς τη σύγχρονη Ιστορία, με πρόσχημα το φόβο του διχασμού, προτιμούν να τη θάβουν.
Η απουσία πολιτικής βούλησης και άρα ανεύρεσης των απαραίτητων κονδυλίων έχουν οδηγήσει στη φθορά των μνημείων. Η έλλειψη συνεκτικής πολιτικής πολιτισμού, η αποστειρωμένη εκπαιδευτική προσέγγιση, η απουσία αισθητικής και γνωσιακής καλλιέργειας εμβαθύνουν τη σχάση ανάμεσα στους σύγχρονους Έλληνες με την Ιστορία τους. Η όποια σχέση δημιουργικής ενδυνάμωσης και αλληλεπίδρασης με το παρελθόν θα μπορούσε να αναπτυχθεί προς όφελος των σύγχρονων είναι ανύπαρκτη.
Και ήρθε η ώρα, που η αγορά σου «φοράει» ένα παπούτσι γερμανικής εταιρείας, καπέλο στην Ακρόπολη. Το δικό της σήμα κατατεθέν αντί της χώρας. Αθλητική «μάρκα», μήπως και ξυπνήσεις από το λήθαργο του ατέρμονου καταναλωτισμού των δυστυχισμένων υπάρξεων που συγκατοικούν στα ένδοξα εδάφη.
Τραγική ειρωνεία για τις νέες γενιές από το 1960 κυρίως και μετά που γαλουχήθηκαν στις «μάρκες» ως σήμα κατατεθέν γνησιότητας του μικροαστισμού, των κοινωνικών ανισοτήτων και του ταξικού ρατσισμού που συνοδεύει η κατοχή τους, ή μη.
Στην εποχή που κουμάντο κάνουν οι αγορές και τα οικονομικά συμφέροντα, η Ακρόπολη εκπίπτει και από σύμβολο πολιτισμού γίνεται διαφημιστικό ντεκόρ προώθησης των σημαντικότερων επιτευγμάτων που παράγει ο πολιτισμός της αγοράς, είδη προς κατανάλωση και μελλοντικά σκουπίδια.
Το παπούτσι στην Ακρόπολη δεν ήταν παρά, μια ξεκάθαρη δήλωση κυριαρχίας. Μια προσβλητική υπογράμμιση για το ποιος κάνει κουμάντο. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μπορεί να ασελγεί στο ένδοξο παρελθόν που λατρεύουν υποτίθεται ότι οι υπερπατριώτες εθνικιστές που ευδοκιμούν στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση.
Μια χώρα που δεν επενδύει στον πολιτισμό της αλλά στον τουρισμό της είναι νεκρή και αυτό είναι στρατηγική απόφαση της δεξιάς, που αρκείται στο ανέμισμα της ελληνικής σημαίας στη Eurovision και απαξιώνει τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τα Δημόσια Πανεπιστήμια, τις ελληνικές σπουδές στα λίγα εναπομείναντα τμήματα στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Η επίκληση της ελληνικής ταυτότητας είναι μόνο κατ’ επίφαση, ως προς τους ξένους και τους άλλους και όχι αναδεικνύοντας και δημιουργώντας σύγχρονα πολιτισμικά επιτεύγματα σε μια κοινωνία που σέβεται το παρελθόν, αλλά δημιουργεί και χαράζει το μέλλον της.
Για αυτά, δε χρειάζεται χρήμα… αλλά ελευθερία σκέψης , καλλιέργεια παιδείας, πέρα από την συλλογή πληροφοριών και συλλογική συνείδηση.
